Η συνάντηση του μητροπολίτη της Θεσσαλονίκης με τον Φύρερ της Χ.Α προκαλεί τις ιστορικές μνήμες της πόλης
Από παλαιότερη συνάντηση του Άνθιμου με Αριστερό ριζοσπάστη πρωθυπουργό
Όταν ο Κάσσανδρος ίδρυσε τη Θεσσαλονίκη, κάπου στα 315 π.Χ., μεταξύ των πρώτων κατοίκων της υπήρξαν και Εβραίοι έποικοι. Από τότε η παρουσία τους στην πόλη ήταν συνεχής με αποκορύφωμα τα τέλη του 15ου αιώνα, οπότε βρήκαν καταφύγιο στην πόλη της οθωμανικής αυτοκρατορίας κυνηγημένοι Εβραίοι της χριστιανικής Ευρώπης, κυρίως από την Ισπανία. Η συμπεριφορά του χριστιανικού πληθυσμού απέναντί τους δεν ήταν ποτέ άψογη, υπήρξαν και φορές που ήταν απίστευτα ατιμωτική, με αποκορύφωμα το πογκρόμ του Κάμπελ στα 1931, από τους ακροδεξιούς της οργάνωσης 3Ε. Το 1942 συνεργεία της ελληνικής δημοτικής αρχής, κατέστρεψαν το εβραϊκό νεκροταφείο που είχε ξεκινήσει να απλώνεται, από το 1493 οπότε και έφτασαν στην πόλη από την Ισπανία οι πρώτοι Σεφαραδίτες, στον χώρο της σημερινής πανεπιστημιούπολης. Μάρμαρα από τις επιτύμβιες στήλες χρησιμοποιήθηκαν για την πλακόστρωση δρόμων και πεζοδρομίων, σε πισίνες επαύλεων πλούσιων Θεσσαλονικέων, ενώ πλακοστρώθηκε και τμήμα του ναού του Αγ. Δημητρίου. Η Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης φορτώθηκε με ένα ακόμη αμάρτημα, από τα πάρα πολλά που μπορούν να τις καταλογιστούν, ανάμεσά τους και το ψεύτικο βυζαντινό θαύμα της μυροβλησίας του “Πολιούχου”, που σκαρώθηκε με κρυφούς σωλήνες (Βλ. Cyril Mango καθηγητή βυζαντινής και νεοελληνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης: «Βυζάντιο, η αυτοκρατορία της Ν.Ρώμης», Μορφ.Ίδρ.Εθν.Τραπέζης-1999, σ.188 ).
Με αφορμή τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του εβραϊκού νεκροταφείου, με τις 300.000 τάφους που ξεθεμελιώθηκε στη ναζιστική Κατοχή, ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης μίλησε με ασυνήθιστη γενναιότητα: «Η πόλη της Θεσσαλονίκης άργησε αδικαιολόγητα πολύ να σπάσει τη σιωπή της. Σήμερα όμως μπορεί να λέει ότι ντρέπεται για όσους δοσίλογους Θεσσαλονικείς συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, για όσους γείτονες καταχράστηκαν περιουσίες, για όσους πρόδωσαν εκείνους που προσπάθησαν να διαφύγουν. Κυρίως, ντρέπεται για τις Αρχές της πόλης: για τον δήμαρχο και τον γενικό διοικητή που συμφώνησαν αδιαμαρτύρητα να καταστρέψουν οι εργάτες του δήμου εν μια νυκτί 500 χρόνια μνήμης και να μετατρέψουν το μεγαλύτερο εβραϊκό νεκροταφείο της Ευρώπης σε έναν κρανίου τόπο. Ντρέπεται για τον έφορο της αρχαιολογικής υπηρεσίας που “εξεπλάγη” όταν το 1946 η εβραϊκή κοινότητα διαμαρτυρήθηκε για τη χρήση των επιτύμβιων πλακών ως οικοδομικού υλικού για την ανοικοδόμηση του ναού του Αγ.Δημητρίου. Και ντρέπεται για εκείνους τους πρυτάνεις που μετά τον πόλεμο έχτισαν την πανεπιστημιούπολη δίπλα και πάνω στα κατεστραμμένα μνήματα. ….Αναγνωρίζουμε δηλαδή ότι η απώλεια των 56.000 Εβραίων Θεσσαλονικέων είναι απώλεια για όλους μας – χριστιανούς, Εβραίους, μουσουλμάνους, άθεους και αγνωστικιστές. Το Ολοκαύτωμα δεν σφράγισε μόνο το παρελθόν της πόλης μας, έκανε κάτι χειρότερο: της έκλεψε το μέλλον. Ποιος αμφιβάλλει ότι μια Θεσσαλονίκη μητέρα-πατρίδα μιας ανθούσας και κοσμοπολίτικης εβραϊκής κοινότητας θα ήταν μια άλλη πόλη;» (Στ.Τζίμας-Καθημερινή, 11.11.2014).
Στις 19.2.2017, ενθαρρυμένος από την έκκληση του τ.Υπουργού Παρασκευόπουλου για συνεννόηση με τη Χ.Α. και στο κλίμα της πρόσφατης κοινής εκδρομής στα ανατολικά σύνορα του υφυπουργού Στρατιωτικών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με τρεις βουλευτές της «σποράς των νικημένων του ‘45», ανάμεσά τους και του υμνητή του ναζιστή παιδεραστή Στράιχερ και προσκυνητή του τάφου του Μουσολίνι Χρ.Παππά (ύστερα από αίτημα του οποίου είχε διωχθεί ποινικά ο μπλόγκερ «Παστίτσιος», με τον μεσαιωνικό νόμο περί βλασφημίας, που θα τον καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ), ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος υποδέχθηκε την ξενοδόχο της “φορολογικής φωλίτσας” (“Εθνος”, 2.12.2012) του New Dream και τον Φύρερ «ποιητή» του Εωσφόρου στα εγκαίνια του πατρικού οίκου της Αγ.Φιλοθέης της Αθηναίας, παρουσία των υπουργών Γαβρόγλου και Ζουράρι. Οι αντιδράσεις υπήρξαν περιέργως σχεδόν ανύπαρκτες.
Η κίνηση αυτή και η δημόσια ανοχή απέναντί της, άνοιξαν την όρεξη του διώκτη της “πορνείας” του πολιτικού γάμου Άνθιμου, που δέχτηκε (26.3) το χιτλερικό ζεύγος στο Μητροπολιτικό Μέγαρο. Αυτή τη φορά υπήρξαν πάρα πολλές αντιδράσεις. Ακόμη και το tvxs του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κούλογλου, που ήλπιζε σε νίκη της Ακροδεξιάς στην Ολλανδία, αντέδρασε. Όμως οι επιλεκτικές ευαισθησίες είναι αναξιόπιστες και απλώς αποδεικνύουν για πολλοστή φορά τη δημόσια υποκρισία, αφού ο Άνθιμος είναι πολύ πιο εύκολος στόχος από τον άτυπο Υπουργό Παιδείας Ιερώνυμο. Σε κάθε περίπτωση ο γνωστός ακροδεξιός μητροπολίτης, ο Μακεδονομάχος από τα Κούκουρα της Ηλείας, ελέγξιμος για πάρα πολλά, είναι υπόλογος από παλιά απέναντι στο εβραίκό στοιχείο (Βλ. «Άνθιμος κατά των Εβραίων και Διεθνούς Πανεπιστημίου, 25.6.2012).
Μια λεπτομέρεια που έχει τη σημασία της, είναι πως στο βίντεο που υπάρχει στη δικογραφία της υπόδικης εγκληματικής οργάνωσης, στο οποίο ο Φύρερ μιλάει σε οπαδούς του για τις σχέσεις της Χ.Α. με μητροπολίτες, ανάμεσά τους και για τον μητροπολίτη Σπάρτης, για τον οποίο λέει ότι έβαλε ένα Γηροκομείο να τον ψηφίσει, αναφέρεται απαξιωτικά, χρησιμοποιώντας και ένα χυδαίο επίθετο για τον Άνθιμο, που παραπέμπει στη λέξη του Καμπρόν και το οποίο, σεβόμενος τη φιλοξενία, δεν θα τον μεταφέρω εδώ, κατηγορώντας τον πως εξ αιτίας του δεν έγινε αρχιεπίσκοπος ο Σπάρτης «που είναι καθαρός», σε αντιδιαστολή προφανώς με τον Ιερώνυμο, που κατά τον Μιχαλολιάκο δεν είναι. Τώρα τι ήθελε να πει με το επίθετο «καθαρός», είναι ένα ερώτημα. Φαίνεται όμως πως οι συγκλίσεις στο μεταναστευτικό, στο θέμα του τεμένους, στην υποκριτική ομοφοβία, στον Εθνικισμό, στον Αντισημιτισμό και σε πολλά ακόμη ζητήματα, έκαναν τον Άνθιμο να προσποιείται πως έχει ξεχάσει. Είναι κι αυτό δείγμα του αρχιερατικού ήθους του, καθώς και των ηθών όλης της Ιεραρχίας της κρατικής Εκκλησίας, που συναινεί με τη σιωπή της.
Στο βίντεο (1:22) ο χυδαίος χαρακτηρισμός του φύρερ για τον Άνθιμο.
Shades online 
Το πογκρόμ του Κάμπελ έγινε το 1931
LikeLiked by 1 person
Λάθος βιασύνης του αρθρογράφου φαντάζομαι …
LikeLike
Ευχαριστώ για τη διόρθωση.
Με την ευκαιρία:
Ο κ.Ζουράρις με τον Φύρερ υπό την σκέπην της εθνικής κρατικής Εκκλησίας
Από την ίδια συνεύρεση
Δεξιά ο μητροπολίτης των Ορθόδοξων Ελλήνων μεταναστών της Σουηδίας
Συνάντηση στην αεροπορική βάση του Τατοϊου
Και κάτι που ο κ.Άνθιμος φαντάζομαι πως ερευνά επιμόνως σε συνεργασία με την Αστυνομία,αλλά δεν βρίσκουν άκρη.
http://www.iefimerida.gr/news/200056/friki-fernoyn-anilika-agoria-me-trena-apo-voylgaria-gia-na-kanoyn-piatsa-sti#ixzz4cjOlTSub
ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ
Φρίκη: Φέρνουν ανήλικα αγόρια με τρένα από Βουλγαρία για να κάνουν πιάτσα στη Θεσσαλονίκη
06|04|2015
……………..
LikeLike
http://www.efsyn.gr/arthro/agkylotos-alla-stayros
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Αγκυλωτός, αλλά σταυρός
07.02.2016,
Τάσος Κωστόπουλος
……………………
Από της ημέρας της εμφανίσεως αυτού εις τον κόσμον, ο χριστιανισμός συνήντησε μεγάλας αντιδράσεις. Αι αντιδράσεις αυταί εις την ιστορίαν είνε γνωσταί υπό το όνομα των διωγμών. […] Κατά τους νεωτέρους χρόνους ενεφανίσθη ένας από τους μεγίστους διωγμούς, τους οποίους εγνώρισεν η ιστορία. Είναι ο Κομμουνισμός, ο οποίος έστησε την έδραν του εν Ρωσσία. […] Καθώς όμως άλλοτε η Θεία Πρόνοια, εν τω προσώπω του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εθριάμβευσε κατά των διωγμών της ειδωλολατρείας, τοιουτοτρόπως σήμερον, εν τω προσώπω του Μεγάλου Ηγέτου του ενδόξου Γερμανικού έθνους, θα θριαμβεύση και κατά του διωγμού τούτου. Και η τιμή και η δόξα του μεγάλου Γερμανικού Εθνους και η προς αυτό ευγνωμοσύνη απάντων των λαών, και ιδιαιτέρως του ελληνικού, θα είνε όντως αιωνία».
Διατυπωμένες εν έτει 1943, με την ευκαιρία της ναζιστικής προπαγανδιστικής έκθεσης «Ο σοβιετικός παράδεισος», κι αποτυπωμένες σ’ ένα αντικομμουνιστικό φυλλάδιο με τον εύγλωττο τίτλο «Ο αγών της Ελλάδος κατά του μπολσεβικισμού. Ελληνικές γνώμες» (Θεσσαλονίκη 1943, εκδ. Νέα Ευρώπη), οι παραπάνω γραμμές υπογράφονται από έναν ιεράρχη της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον μητροπολίτη Φλωρίνης Βασίλειο.
Οσο κι αν η εξομοίωση του Αδόλφου Χίτλερ με τον (αγιοποιημένο από τη χριστιανοσύνη) Μεγάλο Κωνσταντίνο ξαφνιάζει σήμερα τον ανυποψίαστο αναγνώστη, την εποχή εκείνη αποτελούσε μάλλον συνηθισμένη παραβολή.
Ακόμη πιο προωθημένες ήταν άλλωστε οι δηλώσεις κάποιων άλλων μητροπολιτών της Βόρειας Ελλάδας που παρατίθενται στο ίδιο φυλλάδιο.
Ενθουσιωδέστερος όλων, ο Κασσάνδρας Ειρηναίος (πάλαι ποτέ υπότροφος του τσάρου στη Θεολογική Ακαδημία του Κιέβου, όπως ο ίδιος υπενθυμίζει) δεν δίστασε μάλιστα να εγκολπωθεί πλήρως τη ναζιστική ιδεολογία όσον αφορά τον φυλετικό κοινό τόπο «ιουδαιομπολσεβικισμού» και «εβραιοκαπιταλισμού»:
«Ευνόητος η χαρά και ανακούφισις ην ησθάνθην όταν ο Μέγας Φύρερ του Γερμανικού Ράιχ εκήρυξε τον κατά των Μπολσεβίκων πόλεμον, προς απαλλαγήν της Αγίας Ορθοδόξου Ρωσσίας από των σκληρών και αφορήτων αυτής βασάνων και βασανιστών.
»Μπολσεβικισμός και Μασσωνισμός ή κεφαλαιοκρατία είνε δυο δυσώδεις πηγαί αι οποίαι εκβράζουσιν όλας τας δολοπλοκίας, ψεύδη, δυστυχήματα, συμπλοκάς, αιματοχυσίας, καταστροφάς και δεινοπαθήματα από των οποίων πάσχει η σύγχρονος ανθρωπότης. Ο κατ’ αυτών πόλεμος είνε φιλάνθρωπος, ευγενής και σωτήριος. Ας ευχηθώμεν εις τα γερμανικά όπλα επιτυχίαν, καίτοι αναλογιζόμενοι το μέγεθος του αναληφθέντος αγώνος ιλιγγιώμεν, διότι αναντιρρήτως το ήμισυ του επί της επιφανείας της γης υπάρχοντος χρυσού ευρίσκεται εν ταις χερσί των Εβραίων, ο δε χρυσός είνε το ισχυρότερον των εν τω κόσμω τούτω υλικών όπλων» (όπ.π., σ. 15).
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως οι δουλοπρεπείς αυτές διακηρύξεις υπέρ του κατακτητή δεν ήταν παρά απόρροια της ίδιας της ξένης κατοχής – και της πατροπαράδοτης κουλτούρας προσεταιρισμού των ισχυρών από τους χριστιανορθόδοξους «εθνάρχες», την οποία η μακραίωνη πολιτική του Φαναρίου είχε κληροδοτήσει στους ιεράρχες παλαιών τε και «Νέων Χωρών».
Η εξύμνηση του χιτλερισμού ως κοινωνικοπολιτικού προτύπου δεν πρωτοεμφανίστηκε όμως στους κόλπους της εγχώριας εκκλησιαστικής ιεραρχίας μετά την κατάρρευση του μετώπου, την άνοιξη του 1941.
Οπως διαπιστώνουμε ξεφυλλίζοντας την «Εκκλησία», το «επίσημον δελτίον της Εκκλησίας της Ελλάδος» που εκδιδόταν από το 1922, παρεμφερείς απόψεις διατυπώθηκαν δημόσια ήδη από την επομένη της ανάρρησης των ναζί στην εξουσία, τον Ιανουάριο του 1933.
Η επικρότηση αυτή αντανακλούσε τη συνολικότερη στάση της Εκκλησίας ως προασπιστή του κοινωνικού καθεστώτος: όπως λίγο νωρίτερα ο ιταλικός φασισμός, έτσι και ο γερμανικός ναζισμός έγινε, αρχικά τουλάχιστον, δεκτός ως μια ιδεώδης απάντηση των παραδοσιακών ευρωπαϊκών κοινωνιών στον (κοινό) εσωτερικό εχθρό και στην (εξίσου κοινή) «κρίση αξιών» που επέφερε η νεωτερικότητα.
Ειδικά στην περίπτωση του χιτλερισμού, ωστόσο, η ανεπιφύλακτη αποδοχή παραχώρησε αρκετά γρήγορα τη θέση της σ’ έναν εσωτερικό διάλογο, όπου ο ενθουσιασμός για τη βίαιη συντριβή της γερμανικής Αριστεράς διασταυρωνόταν με την ανησυχία για τις αυξανόμενες «αντιχριστιανικές» επιδόσεις του νέου καθεστώτος.
Οι κριτικές αυτές επισημάνσεις στις σελίδες της μεσοπολεμικής «Εκκλησίας» πήγαζαν σε κάποιο βαθμό από την επαφή των συντακτών της με τους αντίστοιχους προβληματισμούς ομοφρόνων θεολογικών κύκλων της Δυτικής Ευρώπης· με τη σειρά τους, αυτοί οι τελευταίοι αντανακλούσαν συνήθως τη βαθμιαία αποξένωση των γερμανικών εκκλησιαστικών ιεραρχιών από το χιτλερικό καθεστώς.
Παράδειγμα για τους Ελληνες
Το πρώτο κείμενο που συναντάμε στο επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος για την επικράτηση των ναζί είναι ένα ανεπιφύλακτα εγκωμιαστικό σχόλιο, δημοσιευμένο τρεις εβδομάδες μετά την ανάρρηση του Χίτλερ στην καγκελαρία.
Οι πολιτικές διακηρύξεις και υποσχέσεις των εθνικοσοσιαλιστών επιστρατεύονται μάλιστα ως παράδειγμα για τους Ελληνες συντηρητικούς πολιτικούς:
«Μεταξύ των άρθρων του πολιτικού προγράμματος του νέου Αρχικαγγελαρίου της Γερμανίας, το οποίον διεβοήθη εις όλον τον κόσμον, υπάρχουν και τινα τα οποία, διά τον οικουμενικόν χαρακτήραν των, προκαλούν, ιδίως σήμερον, αμέριστον την προσοχήν. Υπισχνείται λοιπόν ο γερμανός αρχηγός μιας μεγίστης μερίδος του γερμανικού λαού, ότι “θα αποκαταστήσωμεν την καθαριότητα εις την οικογενειακήν και την δημοσίαν ζωήν”, “θα επαναδώσωμεν εις τον γερμανικόν λαόν την πίστιν προς τον Θεόν, την πατρίδα και την οικογένειαν” και “θα στηρίξωμεν πάλιν επί υγιών βάσεων την εκπαίδευσιν των παιδιών μας”. Τοιουτοτρόπως ο προς όν απευθύνεται το πρόγραμμα εκλέκτωρ λαός ακούει σαφείς και καθαράς τας θέσεις των πολιτικών του ως προς τα θεμελιώδη ιδανικά της ατομικής και της κοινωνικής του ζωής. Και είναι καιρός -και υπάρχουν λόγοι- να ακούση, τέλος πάντων, μίαν φοράν ο ελληνικός λαός εκ στόματος των πολιτικών του επίσης καθαράν και κατά τον μάλλον απροκάλυπτον και ευθύν τρόπον ποίαν στάσιν λαμβάνουν και θα λάβουν απέναντι του θεσμού της οικογενείας, της Εκκλησίας και της εκπαιδεύσεως των ελληνοπαίδων, διά να καθορίση και αυτός αναλόγως την ιδικήν του στάσιν κατά τας επικειμένας εκλογάς» («Καθαρά και απροκαλύπτως», 18/2/1933, σ. 54-55).
Η θετική αυτή υποδοχή προέκυψε ως συνισταμένη δύο παράλληλων διαδικασιών.
Από τη μια, εξέφραζε την όλο και ευκρινέστερη στροφή των ελληνικών συντηρητικών κύκλων προς αυταρχικές λύσεις, που θα ξεμπέρδευαν μια και καλή με την εγγενή «αδυναμία» των δημοκρατικών θεσμών.
Από την άλλη, αντανακλούσε τον ενθουσιασμό των Γερμανών προτεσταντών, με τους οποίους η ελλαδική εκκλησία είχε στενές σχέσεις ήδη από τον προηγούμενο αιώνα, για την πολιτική επικράτηση των ναζί.
Η παράκαμψη των δημοκρατικών διαδικασιών και η αμείλικτη καταστολή του εσωτερικού εχθρού θεωρούνταν απαραίτητο συστατικό στοιχείο της επιδιωκόμενης σωτηρίας.
Το διαπιστώνουμε από το άρθρο του μητροπολίτη Γορτυνίας Πολύκαρπου που δημοσιεύτηκε στην «Εκκλησία», πέντε μήνες μετά την πρωθυπουργοποίηση του Αδόλφου (30/1/1933) και τρεις αφότου το Ράιχσταγκ του παραχώρησε δικτατορικές εξουσίες (23/3/1933), ενώ πλέον έβγαιναν εκτός νόμου όχι μόνο κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες, αλλά ακόμη και το ρωμαιοκαθολικό «Κόμμα του Κέντρου»:
«Βεβαίως η ευθύνη των ιθυνόντων τας τύχας του κόσμου είναι μεγίστη και πρέπει ως τάχιστα να ληφθούν δραστικά μέτρα της σωτηρίας, διότι η υπάρχουσα κατάστασις απειλεί την συντριβήν και τελείαν καταστροφήν, εφ’ όσον οι εχθροί της ευημερίας των λαών διαδίδουν ψευδείς αρχάς και διδασκαλίας κομμουνιστικάς, δι’ ων δηλητηριάζονται οι λαοί και δη η νεότης. Από της καταστροφής εσώθησαν τα Κράτη της Ιταλίας και τελευταίον της Γερμανίας, διά της ανακηρύξεως δικτατοριών και περιορισμού της ελευθέρας ενεργείας των ανελευθέρων αθέων κομμουνιστών» («Η κατάστασις της ανθρωπότητος και η σωτηρία», 24/6/1933, σ. 195).
Εξίσου απολογητικά υπέρ των ναζί είναι τα σχόλια της «Εκκλησίας» με τα οποία επιχειρείται, στη διάρκεια του 1933, η διασκέδαση των αρνητικών εντυπώσεων από τα πρώτα καταπιεστικά μέτρα σε βάρος των Εβραίων.
Ενα πάγιο επιχείρημα που επιστρατεύεται για την απονομιμοποίηση των σχετικών διαμαρτυριών είναι η ευμενής σύγκριση των ναζιστικών «ημίμετρων» με τους διωγμούς της χριστιανοσύνης από κομμουνιστές και αλλοθρήσκους:
«Εκ των κύκλων του αγγλικού εργατικού κόμματος εξεφράσθησαν διά του τύπου παράπονα κατά της Εκκλησίας ότι δήθεν εξ αδιαφορίας δεν ύψωσεν φωνήν διαμαρτυρίας κατά των ανθεβραϊκών εν Γερμανία διωγμών», πληροφορούμαστε τον Απρίλιο – μαζί με την «αποστομωτική» απάντηση των λονδρέζικων «Εκκλησιαστικών Καιρών» που «πολύ ορθώς ερωτώσι τους διά τας γερμανικάς κατά των Εβραίων διώξεις εξανισταμένους σήμερον κύκλους, πού ήσαν και διατί επέδειξαν πλήρη αδιαφορίαν διά τους απείρως χείρονας διωγμούς των χριστιανών εν Ρωσία και διατί έμειναν τελείως ασυγκίνητοι διά τας σφαγάς και τα φρικτά μαρτύρια μυριάδων ελλήνων χριστιανών εν Μικρά Ασία» (29/4/1933, σ. 134).
Το ίδιο συγκριτικό επιχείρημα επιστρατεύεται και λίγο αργότερα, με ακόμη εμφανέστερη υπερασπιστική πρόθεση:
«Ολόκληρος ο κόσμος», διαβάζουμε, «ανεστατώθη εκ του γεγονότος ότι η Γερμανία εκδιώκει μακράν των ορίων της πάντας τους εν τη χώρα εβραίους, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, θέσως, μορφώσεως και θρησκείας –διότι υπάρχουν και χριστιανοί εξ εβραίων. […] Η αγανάκτησις δε κατά του γερμανικού ανθεβραϊκού πραξικοπήματος εκδηλώτερον κορυφούται προκειμένου ιδία περί των διωχθέντων επιστημόνων, ως π.χ. συνέβη διά τον Αϊνστάιν, παυθέντα και τούτον και εξαναγκασθέντα εις εκπατρισμόν, καταφυγόντα δ’ εις Αγγλίαν, ένθα ζωηροτάτας εύρε παρά τω ανεπτυγμένω αγγλικώ κοινώ συμπαθείας. Απείρως χείρων και αμειλικτότερος διωγμός είχε κινηθή κατά της χριστιανικής θρησκείας εν Ρωσία υπό των ρώσων κομμουνιστών, χωρίς όμως να συγκινηθή ο κόσμος κατ’ ίσον βαθμόν. Τα συμπεράσματα ας εξαγάγη ο αναγνώστης» («Μια διαπίστωσις», 21/10/1933, σ. 332).
____________________
Ένας από τους δεκάδες αγιασμούς στα γραφεία του υμνητή του Εωσφόρου
http://jungle-report.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html
ΦΑΚΕΛΟΣ “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ”
τάδε έφη SPY 15 Μαρ 2012
LikeLike
http://www.imerodromos.gr/o-archinazi-kai-o-skatiaris/
Ο αρχιναζί και ο «σκατιάρης»!
27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
Ξέρετε πως αποκαλούσε αυτός αριστερά τον άλλον στη μέση της φωτογραφίας;
«Μεγάλο πολιτικάντη» και «μεγάλο σκατιάρη» τον αποκαλούσε………………
LikeLike
Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης στην Κατοχή. Μια συνέντευξη της Ρένας Μόλχο και μια μεγάλη συζήτηση
…………….
Τι δείχνει η περίπτωση των Εβραίων για την ελληνική κοινωνία;
«Το ποσοστό της απώλειας των Εβραίων αλλά και η διαχείριση αυτού του θέματος είναι, κατά την άποψή μου, ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Υπό την έννοια ότι αν σώθηκε μόνο το 13% των Εβραίων, δηλαδή αν έχουμε ποσοστό απώλειας 87% στην Ελλάδα, αυτό είναι αρνητικό ως προς τη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, αυτών που μπορούσαν να βοηθήσουν και δεν το έκαναν. Στη Θεσσαλονίκη το νούμερο απώλειας των Εβραίων είναι 96%, που είναι 4 μονάδες υψηλότερο και από το Βερολίνο! Δηλαδή μέσα στη «φωλιά του λύκου» ήταν μικρότερο το ποσοστό απώλειας απ’ ό,τι εδώ… Πώς μεταφράζεται αυτό το πράγμα; Οι Γερμανοί όταν πήγαιναν κάπου προσπαθούσαν να προσεταιριστούν τη φιλία και την εμπιστοσύνη του τοπικού πληθυσμού για να μπορούν να λεηλατήσουν τους διωκόμενους με την άνεσή τους. Γιατί ήξεραν ότι αν ο τοπικός πληθυσμός αντιδρούσε δεν θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν το έργο τους. Οπως δεν μπόρεσαν σε πολλά σημεία της Ελλάδας».
Προφανώς θεωρείτε ότι η Θεσσαλονίκη δεν θα πρέπει να είναι υπερήφανη γι’ αυτό το κομμάτι της Ιστορίας της.
«Αυτό είναι βέβαιο. Γι’ αυτό και δεν διδάσκεται τίποτε στη Θεσσαλονίκη περί Εβραίων. Ενώ πριν από τον πόλεμο υπήρχε μάθημα Εβραιολογίας. Τώρα γιατί δεν υπάρχει;». *
ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΣΟΥ
Δεν είναι μια ανοιχτή, πολυπολιτισμική πόλη η Θεσσαλονίκη;
«Λουλούδια στο μνημείο του Ολοκαυτώματος των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη» «Είναι μια πόλη που έχει μεγάλη δυνατότητα να είναι ανοιχτή. Αλλά αν δεν ξέρεις την ιστορική σου κληρονομιά και την απορρίπτεις και την καθηλώνεις μέσα στη σιωπή, από πού θα τροφοδοτηθείς να έχεις σημεία αναφοράς και πρότυπα; Και πώς θα αναπτυχθεί η ανεκτικότητα και το ένστικτο της ανοχής στην ετερότητα, όταν δεν είναι γνωστά αυτά από το παρελθόν της Θεσσαλονίκης; Ποιος είναι ο λόγος που αποκρύπτονται; Ποιος είναι εν γένει ο λόγος που αντί να γιορτάζουμε την απελευθέρωση τον Οκτώβριο του ’45 που, όπως μού έχει πει ο πατέρας μου ήταν η σπουδαιότερη μέρα της ζωής του, γιορτάζουμε το ΟΧΙ του Μεταξά στους Ιταλούς; Είναι μόνο αυτή η ηρωική στιγμή των Ελλήνων; Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει σιωπή. Μια ένοχη σιωπή που διαιωνίζεται».
Η βασική αιτία που από την πόλη της Φεντερασιόν φτάσαμε στη σημερινή «βουβή» πόλη, ποια είναι;
«Η νομιμοποίηση των αντισημιτών από τον πολιτικό λόγο και από το πολιτικό λόμπι. Γιατί στη Θεσσαλονίκη υπήρχαν δύο ειδών πολίτες. Υπήρχαν οι πρόσφυγες και οι ντόπιοι χριστιανοί. Θα μπορούσαν να υπερισχύσουν εκείνοι οι οποίοι σε καθημερινή βάση συναλλάσσονταν με τους Εβραίους. Οι Εβραίοι και οι χριστιανοί στη Θεσσαλονίκη συνυπήρχαν και συμβίωναν θετικά. Υπήρχαν χριστιανοί που εξαιτίας της συνύπαρξής τους με τους Εβραίους είχαν μάθει ισπανοεβραϊκά, έχω ακούσει η ίδια τον καθηγητή Μανόλη Ανδρόνικο να μιλά με τον Μόλχο στα ισπανοεβραϊκά. Κατά κάποιον τρόπο, ο αντισημιτισμός, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, ήταν εισαγωγής. Ηρθε από μέρη όπου οι Εβραίοι ήταν μειονότητα ή εκείνοι που ζούσαν εκεί δεν γνώριζαν Εβραίους».
Σήμερα τι συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη;
«Υπάρχει μια μικρή μερίδα ανθρώπων που αγωνίζονται συνέχεια. Μια πρωτοπορία που έχει θεσσαλονικιώτικη συνείδηση, ξέρει την Ιστορία της πόλης και την παρακολουθεί. Υπάρχει η αντιρατσιστική, το στέκι των μεταναστών, μικρές ομάδες που αγωνίζονται. Και μετά, μονάδες: Ντίνος Χριστιανόπουλος κ.ά. Το περιθώριο. Εγώ είμαι κατεξοχήν το επίσημο περιθώριο στην πόλη! Το ερώτημα όμως είναι: Αρκούν αυτοί για να προωθήσουν ριζικές αλλαγές; Γιατί χωρίς αλλαγές, θα επικρατεί εσαεί το δίδυμο Παπαγεωργόπουλος – Ψωμιάδης!».
Θεωρείτε ότι υπάρχει αντισημιτισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα;
«Βεβαίως και υπάρχει. Εντονότατος!».
Και πού οφείλεται;
«Κατ’ αρχήν στο ότι η Ελλάδα δεν είναι ακόμη κοσμικό κράτος. Κανείς δεν τολμά ν’ αγγίξει τον θεσμό της Εκκλησίας, ο οποίος είναι αναμεμιγμένος στην κρατική πολιτική. Ομως ο βασικός λόγος είναι η παντελής άγνοια, αφού πουθενά στην Ελλάδα δεν διδάσκεται κάτι σχετικά με την εβραϊκή Ιστορία ή τον πολιτισμό των Εβραίων. Και αυτό φάνηκε στην εκδίκαση της υπόθεσης Πλεύρη».
………………………..
LikeLike
28/02/2017
Η σχέσεις μεταξύ Εβραϊκής Κοινότητας και Μητρόπολης Θεσσαλονίκης μετά το 1912
…………………….
Μετά από αυτά τα κεφάλαιο, υπάρχει ο επίλογος ή όπως προτιμάει να ονομάσει αυτό το κομμάτι του βιβλίου ο συγγραφέας, ο «κομμός» (θρήνος σημαίνει η λέξη, δεν το γνώριζα…). Εδώ είναι τα συμπεράσματα, μια σύνοψη, αλλά και το βιογραφικό του Μητροπολίτη Γενναδίου σε παράρτημα. Ακολουθεί σε παράρτημα επίσης ένα κομμάτι, που αναφέρεται στη βράβευση του Γενναδίου από το Yad Vashem με τη μέγιστη τιμή, που μπορεί να έχει κάποιος μη Εβραίος για τον αγώνα του στη διάσωση Εβραίων κατά το Ολοκαύτωμα, τον τίτλο του Δίκαιου των Εθνών.
Όπως είπα και πριν, ο Τερζής έγραψε όλη ή μέρος της μελέτης του ως μεταπτυχιακός φοιτητής. Η έρευνά του δεν είναι μόνο σε υπάρχουσα βιβλιογραφία, αλλά προχώρησε και στα αρχεία της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης. Παρουσιάζει μια αξιοθαύμαστη, για εμένα, αντικειμενικότητα, καθώς δεν προσπαθεί να αγιοποιήσει τον Γεννάδιο, ο οποίος είναι το κύριο πρόσωπο της μελέτης του, ούτε να αποκρύψει ευθύνες της Εκκλησίας (χαρακτηριστικό είναι το κεφάλαιο, που γράφει για την καταστροφή του Εβραϊκού Νεκροταφείου). Ο τρόπος επίσης, που προσεγγίζει τις ευθύνες του Αρχιραββίνου Κόρετς είναι αξιοπρόσεκτος. Αφορμή για να γραφτεί ίσως αυτή η μελέτη ήταν μια σειρά βιβλίων, που έριχναν ευθύνες γενικά στον Χριστιανικό πληθυσμό ή στην Εκκλησία για τα όσα δεινά έγιναν κατά τη διάρκεια της Κατοχής ή για τον αντισημιτισμό του Ελληνικού πληθυσμού. Στον πρόλογο δε του βιβλίου φωτογραφίζεται το βιβλίο του Mazower «Θεσσαλονίκη, η πόλη των φαντασμάτων«.
………………………………..
LikeLike
http://www.kathimerini.gr/410132/article/epikairothta/ellada/h-systhmatikh-e3ontwsh-arxise-apo-th-8essalonikh
07.11.2010
Η συστηματική εξόντωση άρχισε από τη Θεσσαλονίκη
Του Αλεξιου Μενεξιαδη*
………………………………….
Για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη, με «παράδοση» στον αντιεβραϊσμό (εμπρησμός συνοικίας Campbell to 1931, ίδρυση της φασιστικής οργάνωσης ΕΕΕ – Εθνική Ενωσις Ελλάδος), λόγω κυρίως του μεγάλου αριθμού των Εβραίων στην πόλη και των εντάσεων που είχαν δημιουργηθεί με την έλευση των χριστιανών ανταλλαξίμων από το 1924, όπου το ποσοστό απωλειών της κοινότητας υπήρξε από τα υψηλότερα στην κατεχόμενη Ευρώπη, η συνεργασία των αρχών και των πολιτών καταγράφεται ξεκάθαρα στο σωζόμενο αρχειακό υλικό. Ο διωγμός αποτέλεσε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία «εξελληνισμού» της πόλης, με τη δικαιολογία της ανωτέρας βίας από τον κατακτητή. Εργαλείο η «ανακατανομή» του πλούτου, η καταλήστευση δηλαδή περιουσιών με το πρόσχημα της ΥΔΙΠ – Υπηρεσία Διαχειρίσεως Ισραηλιτικών Περιουσιών (οικίες, οικοσκευές, επιχειρήσεις, εμπορεύματα), που δοθήκαν κυρίως σε συνεργάτες και ταγματασφαλίτες, ενώ ακόμα και ο μητροπολίτης Γεννάδιος εμφανιζόταν «προσωπικά ενδιαφερόμενος» για την απόδοση πρώην εβραϊκού καταστήματος σε άνθρωπό του! Η καταστροφή του νεκροταφείου και η εξάλειψη ιχνών, όπως οι συναγωγές και τα ευαγή ιδρύματα, αποτελείωσαν το έργο. Ανάλογα φαινόμενα βλέπουμε και αλλού, όπως στα Ιωάννινα, όπου υπήρξε εντελώς απροκάλυπτη η μοιρασιά των εβραϊκών εμπορευμάτων και επιχειρήσεων, ή στην Πρέβεζα, όπου ακόμα και η τοπική Αστυνομία φαίνεται να επωφελήθηκε… Η «διαδικασία» αυτή συνεχίστηκε και για αρκετό καιρό μετά την Απελευθέρωση.
Τα γεγονότα μόνο, λοιπόν, καταδεικνύουν τον σοβαρότατο βαθμό συνεργασίας του τοπικού πληθυσμού, αλλά και του τότε υφιστάμενου ελληνικού κρατικού μηχανισμού, ο οποίος άλλωστε από μέλη του τοπικού πληθυσμού αποτελείτο, αλλά και καθόλου σκιώδης και ελάχιστα «ξενοκίνητος» υπήρξε, ειδικά προς το τέλος της Κατοχής.
Παρ’ όλ’ αυτά, η εικόνα που συστηματικά αναπαράγεται σήμερα, είναι εκείνη της συνδρομής και της αλληλεγγύης των χριστιανών προς τους κινδυνεύοντες συμπολίτες τους. Δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία ότι υπήρξαν τέτοιες περιπτώσεις, που άνθρωποι απλοί, με κίνδυνο της ζωής τους και των οικογενειών τους, συνέτρεξαν τους διωκώμενους, η αναγωγή τους όμως σε κανόνα που επισκιάζει τα τραγικά γεγονότα, δεν μπορεί παρά να αποτελεί τελικά διαστρέβλωσή τους.
Βολεύει ίσως και τις δύο πλευρές: για το μεν ελληνικό κράτος και τους χριστιανούς πολίτες του, ταιριάζει με την ηρωική εικόνα της παλλαϊκής αντίστασης στον κατακτητή και, ενδεχομένως, βοηθάει στη μείωση του αισθήματος ενοχής για κάτι που όλοι κατά βάθος γνωρίζουν ότι έγινε. Για τον ελληνικό εβραϊσμό πάλι, φαίνεται να εξυπηρετεί την πολιτική πραγματικής αλλά και ψυχολογικής αφομοίωσης, η οποία υποτίθεται ότι προσφέρει ασφάλεια από τυχόν επανάληψη τέτοιου είδους διωγμού.
Η παραδοχή των κακώς κειμένων και η ανάληψη της ευθύνης για τις συνέπειές τους, όπως για παράδειγμα άρχισε να γίνεται προ εικοσαετίας ακριβώς για το ίδιο θέμα στη Γαλλία, αποτελούν και τον καλύτερο τρόπο για να ξεπεραστούν οι ενοχές και, πιθανώς, να αποτελέσουν χρήσιμη παρακαταθήκη για το μέλλον.
Το ίδιο ισχύει εξίσου και για τον ελληνικό εβραϊσμό, που ηθελημένα, μειώνοντας τη σημασία των τότε γεγονότων, καταλήγει να αρνείται ουσιαστικά ένα κομμάτι της πρόσφατης ιστορίας του. Μόνο παραδεχόμενος κανείς τα δυσάρεστα γεγονότα μπορεί ίσως τελικά να τα ξεπεράσει, χωρίς να χρειάζεται να αρνηθεί ούτε ελάχιστο από την ταυτότητά του.
* Ο κ. Αλέξιος Μενεξιάδης είναι συνεργάτης του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος.
LikeLike