Ο Φασισμός βροντοφωνάζει όσα σιγοψιθυρίζει ο Πατριωτισμός και κάνει πράξη όσα έχουν ήδη σκεφτεί οι Πατριώτες

Φασίστες μαζί με την αστυνομία κατά τη διάρκεια της επίθεσης τους σε αντιφασίστες

Γράφει ο Lucifugo a diavolo in corpo

Το συλλαλητήριο για το “Μακεδονικό” έδωσε, κατά ένα τρόπο, πολύτιμα μαθήματα σε κομβικά ζητήματα που κατά παράδοση η ιστορική ελληνική αριστερά -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- φρόντιζε να τα κρατά σκοτεινά ή και να θολώνει τα νερά τους.

Είναι τελικά άλλο πράγμα να είσαι Πατριώτης και άλλο Φασίστας; Όχι μόνο πάνω σε αυτήν τη διάκριση αλλά και στη μέγιστη νοητική ενίσχυσή της συστάθηκε ολόκληρη η αντίληψη της ιστορικής ελληνικής αριστεράς για τη “σοσιαλιστική οικοδόμηση”. Τα υλικά της τελευταίας, που ήταν και τα μόνα ικανά να “απελευθερώσουν το Έθνος” από τη φασιστική απειλή και τον “ξένο κατακτητή”, ήταν η Πατρίδα οργανωμένη σε Κράτος με την πρωτοπόρα Εργατιά στο εσωτερικό της να οδεύει προς έναν “άλλο καλύτερο κόσμο”.

Μέσα λοιπόν στη δεδομένη ιστορική συγκυρία όπου η σοσιαλιστική-κομμουνιστική υπόθεση φαίνεται πως οριζόταν κοινωνικά στους λόγους και στις πρακτικές της ως απόπειρα ίδρυσης μιας δικαιότερης πλην αστικής στην ουσία της κοινωνίας, δεν αποτελούν καθεαυτό αντίφαση οι περιπτώσεις ανθρώπων που θεωρούσαν ταυτόχρονα τον εαυτό τους “Πατριώτη” και “Κομμουνιστή”.

Και ακόμα παραπέρα, από τη στιγμή που ο ιστορικά εννοούμενος και επιδιωκόμενος “σοσιαλισμός” ήταν μια εναλλακτική νεωτερικότητα με τις κατηγορίες της κοινωνικοποίησης-μέσω-της-αξίας (Κράτος-Έθνος, Αξία, Χρήμα, Εμπόρευμα, αφηρημένη Εργασία) απλώς να μεταβάλλονται ως προς τη σχετική διάρθρωσή τους αντί να εγκαταλείπονται ολοσχερώς στη χωματερή της ιστορίας, είναι τότε αναπόφευκτο ο ορίζοντας/φετίχ του Έθνους και της Πατρίδας να φαντάζει ως ο μόνος δυνατός “ανθρώπινος προορισμός”.

Τα υπόλοιπα μαθήματα της ιστορίας είναι λίγο-πολύ γνωστά για το τι πραγματικά συμβαίνει όταν η επώδυνη διαδικασία της ανθρώπινης χειραφέτησης περνάει αναγκαστικά μέσα από τις κοινωνικές συμπληγάδες της αξιοποίησης και ενώ στην πραγματικότητα ο “υπαρκτός σοσιαλισμός” γεννήθηκε και κατέρρευσε ως υπαρκτός πόλος συσσώρευσης κεφαλαίου η “σοσιαλιστική/κομμουνιστική υπόθεση εν γένει” είτε συνδέθηκε, είτε επισκιάστηκε από αυτόν και φαίνεται πως δεν μπορεί να υπάρξει άλλη ιστορία πέρα από τις κοινωνικές μεταμορφώσεις και παραλλαγές της καπιταλιστικής ζωής.

Αν, κατά συνέπεια, ενείχε “νοήματος” η διάκριση του Πατριώτη από τον Φασίστα (υπό αυστηρά καθορισμένες κοινωνικές συνθήκες) και αν αυτή η διάκριση, που είναι το σημαντικότερο όλων, ήδη μαρτυρούσε την ανικανότητα της ιστορικής Αριστεράς και του παραδοσιακού εργατικού κινήματος να υπερβεί το Εθνικό σκέπτεσθαι και, μαζί με αυτό, ολόκληρο το αστικό σύμπαν λόγων και πρακτικών, ποιο το “τωρινό νόημα” της επιμονής και της προσκόλλησης σε αυτή τη διάκριση; Όλοι οι πολιτικοί χώροι, Αριστεροί και Δεξιοί, τραβάνε στα όρια την εν λόγω διάκριση για να επικαλύψουν την ταύτιση στη ρίζα της διαφοράς του Πατριωτισμού με το Φασισμό. Αδυνατούν ή και δε θέλουν να δουν πως ο δεύτερος αναπτύσσεται κοινωνικά πάνω στη βάση του πρώτου και ανάλογα με το πόσο εμπεδωμένος και αποδεκτός είναι ο πρώτος τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός καταλήγει να γίνεται ο δεύτερος.

Ο Πατριωτισμός ως οικουμενική ιδέα του αστικού τρόπου ζωής, σε όλες τις κοινωνικές του μορφές, ρομαντικές και επιθετικές, είναι το οξυγόνο των καπιταλιστικών σχέσεων και στον ίδιο χρόνο προκαλεί την ασφυξία και την απονέκρωση σε ό,τι απωθείται ταυτολογικά ως “μη Πατριωτικό” και “Ξένο”. Η Πατρίδα, αυτή η πραγματική αφαίρεση, με το αισθητά υπεραισθητό γεωγραφικό της Σύνορο, κερδίζει φαντασμαγορική υλική υπόσταση και μετέχει στο ευρύτερο κοινωνικό φετίχ της αξιοποίησης ως πολιτικό Κράτος που είναι και η “λογική κοιτίδα” του Έθνους. Η Πατρίδα με άλλα λόγια είναι ένα Κράτος-Έθνος και με το τελευταίο ως βάση της διαμορφώνονται και υποστασιοποιούνται διάφορα ζεύγη σύγχρονων εννοιών και πραγματικοτήτων: Εμείς και Εκείνοι, Εσωτερικό και Εξωτερικό, Φίλοι και Εχθροί του Έθνους κτλ κτλ.

Ο ιστορικός ρόλος της Πατρίδας ως κοινωνικής σχέσης ενσωμάτωσης δια του αποκλεισμού του “άλλου” είναι ένας σχιζοειδής αστικός δεσμός: α) από τη μία παράγει, ανατρέφει, γαλουχεί άτομα-Πολίτες/Ιδιοκτήτες και από την άλλη εξοντώνει και τους σκοτώνει στο όνομα του Εθνικού συμφέροντος, β) η “Πατρίδα μου” ως ψευτοσυγκεκριμένη αφαίρεση προσφέρει μια υποκειμενική αίσθηση κάλυψης, προστασίας, ταυτότητας, θαλπωρής που τροφοδοτεί την ιδέα του “Έθνους όπου ανήκω” ως αναλλοίωτου ιστορικού συνεχούς, γ) δημιουργεί με το ένα χέρι την πραγματικότητα του οικείου, του ασφαλούς, του επαναλήψιμου και με το άλλο εξωθεί στην αιώνια ανασφάλεια, στο απρόσωπο και αβυσσαλέο της “αντικειμενικά αφηρημένης” Οικονομίας της Αγοράς που σπέρνει και συντρίβει, μέσω του ανταγωνισμού, όλες τις προσδοκίες της “ανθρώπινης αξιοποίησης”, τη δυνατότητα του “να είσαι άνθρωπος” ως αστός.

Ο Φασισμός βροντοφωνάζει όσα σιγοψιθυρίζει ο Πατριωτισμός και κάνει πράξη όσα έχουν ήδη σκεφτεί οι Πατριώτες. Ο Φασισμός, σε αντίθεση με τον Πατριωτισμό, δεν είναι διαρκώς παρόν αλλά πάντα υπολανθάνον και παραγόμενος ως “ετερότητα” και “διαφορά” από την ίδια τη φετιχιστική κοινωνική πραγματικότητα της αξιοποίησης του κεφαλαίου. Ο νεο-φασισμός ως εκφασισμός του Δημοκρατικού Κράτους Δικαίου που προέκυψε και χτίστηκε πάνω στα πτώματα αυτού που εγκυκλοπαιδικά έχουμε μάθει να αποκαλούμε “δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος” δεν είναι ταυτόσημος, από την άποψη της συγκεκριμένης του μορφής, με το Φασισμό του μεσοπολέμου. Η αναλυτική διάκριση είναι αναγκαία για τη βαθύτερη κατανόηση του Φασισμού μέσα από τη συγκεκριμένη διαλεκτική του με τον Πατριωτισμό και τη Δημοκρατία.

Ο Φασισμός του μεσοπολέμου διαμορφώνεται αποκλείοντας τη Δημοκρατική μορφή και αναστέλλοντας τα ατομικά δικαιώματα των λογικών της αξιοποίησης συγκεντροποιώντας στο Κράτος τη διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου ως το “Υπέρτατο Εθνικό Σώμα του Λαού” που βγαίνει-από και πηγαίνει-προς μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη. Ο νεο-φασισμός αναδύεται τριχοειδώς από την ίδια την Κοινότητα των Πολιτών του Κράτους-Έθνους-σε-Κρίση για να υπερασπιστεί και να προστατεύσει την ίδια τη Δημοκρατική μορφή, τα ίδια τα ατομικά δικαιώματα των λογικών της αξιοποίησης του κεφαλαίου από τους “περιττούς”, “ανάξιους”, “παραπανίσιους πληθυσμούς” που δεν ανήκουν στο Εθνικό Σώμα των Πολιτών και δεν τους αναγνωρίζεται η “ιδιότητα του ανθρώπου”.

Αυτή η διαφορά δεν είναι σχολαστικού χαρακτήρα, δεν ιεραρχεί ούτε λογικά ούτε ιστορικά τη βαρβαρότητα, την κτηνωδία και το απάνθρωπο των μορφών του φασισμού ως αστικών πρακτικών και ιδεολογιών αλλά σηματοδοτεί και αποτυπώνει μάλλον την αποσύνθεση και τη συρρίκνωση του “τρόπου παραγωγής που βασίζεται στην αξία” και την καθ’όλα δυνατή καταβύθιση σε μια μετα-νεωτερική άβυσσο καπιταλιστικής νεο-δουλείας αν τελικά χαθεί το ιστορικό στοίχημα που πρέπει να τεθεί εκ νέου και με άλλους όρους: “κομμουνισμός ή το τέλος της ανθρωπότητας”.

Να ετοιμαζόμαστε γιατί τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά μας, όλη αυτή η φασαρία με την “Μακεδονία” είναι μία από τις γενικές πρόβες του ελληνικού εθνικισμού που πασχίζει να βγει στο προσκήνιο απενοχοποιώντας την πιο επιθετική και φονική του μορφή, τον νεο-φασισμό. Και το ιδεολογικό ακόνισμα των μαχαιριών του ελληνικού νεο-φασισμού θα ήταν αδύνατο να συμβεί χωρίς τις πλάτες των Πατριωτών, αριστερών και δεξιών.