note #21 “Τα βιβλία που αφηγούνται το Ολοκαύτωμα.. “

2 σοβιετικοί στρατιώτες συνοδεύουν κρατούμενους τη μέρα της απελευθέρωσης τους, 27 Ιανουαρίου 1945, Άουσβιτς

«Μιλούσαμε για διάφορα πλέον», αναπολεί ο Βίζελ. «Λέγαμε, θυμάμαι, για το Ισραήλ, για τον αντισημιτισμό, τα γνωστά ζητήματα. Και κάποια στιγμή, ο Μωριάκ είπε, “Ξέρεις, το χειρότερο πράγμα που έχω δει στη ζωή μου ήταν εκείνα τα τρένα, τα τρένα με τα παιδιά”». Ο Μωριάκ αναφερόταν στα βαγόνια για τα ζώα, όπου φόρτωναν τις οικογένειες, μαζί και την οικογένεια του Βίζελ, για να τις πάνε στα στρατόπεδα.

«Και τότε του είπα, ‘Ήμουν κι εγώ ανάμεσα σ’ αυτά”. Και εκείνος άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί… Έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε ατέλειωτα. Και του είπα, “Ήμουν εκεί, στα στρατόπεδα, αλλά δεν μιλάω ποτέ γι’ αυτό το πράγμα”.
Και αφού έκλαψε, μου είπε, “Να μιλήσεις”».

Και μίλησε ο Ελι Βίζελ, ο αριθμός A-7713 του Άουσβιτς. 20 χρόνια μετά, έγραψε 900 σελίδες με τίτλο “Και ο κόσμος παρέμεινε σιωπηλός” που εκδόθηκε συντομευμένο με τίτλο “Η νύχτα” και πούλησε τότε μόνο 1000 αντίτυπα.
Και μίλησαν κι άλλοι. Κρατώντας τη μνήμη ζωντανή.

[Στην πρώτη φωτογραφία, που είναι τραβηγμένη στο Μπουχενβαλντ το 1945, ο Έλι Βίζελ είναι στη μεσαία κουκέτα.Οι άλλες φωτογραφίες είναι τα βιβλία τους.]

This slideshow requires JavaScript.