Σχόλιο για την προτεινόμενη συμφωνία του ελληνικού κράτους για την ονομασία της Μακεδονίας
Είναι κοινή παραδοχή για κάθε συνεπή κομμουνιστή/-ρια και αντιφασίστα/-ρια σε αυτή τη χώρα ότι ένα από τα βάθρα συγκρότησης του νεώτερου ελληνικού σχηματισμού τόσο υλικά, όσο και ιδεολογικά είναι ο αντι-μακεδονικός του αγώνας. Πρόκειται για την προσπάθεια που κατέβαλε το ελληνικό κράτος και οι μηχανισμοί του σε όλο το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την κατάληψη της Μακεδονίας από τον ελληνικό στρατό έως και την ήττα του ΔΣΕ, να ενσωματώσει και να αφομοιώσει, κυρίαρχα με την βία και την καταπίεση τους εθνικά μακεδονικούς πληθυσμούς που ζούσαν στο έδαφός του.
Από αυτή την σκοπιά η μόνη συνεπής, αντιφασιστική και διεθνιστική στάση απέναντι στο ζήτημα ήταν αυτή που τηρούσε το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα μέχρι και τη λήξη του Εμφυλίου: αλληλεγγύη στην μακεδονική μειονότητα-κοινή πάλη για την ήττα του ελληνικού εθνικισμού.
Σε αυτή την κατεύθυνση η διαφαινόμενη συμφωνία μεταξύ του ελληνικού κράτους και της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» σύμφωνα με το συνταγματικό της όνομα (FYROM στις διεθνείς της σχέσεις) περί αλλαγής του ονόματος της τελευταίας σε «Βόρεια Μακεδονία» συνιστά μία μερική νίκη του επίσημου ελληνικού εθνικισμού, όπως αυτός εκφράζεται από το Υπουργείο Εξωτερικών και τον ΣΥΡΙΖΑ. Στα μόνα θετικά της συμφωνίας μπορούμε να σταχυολογήσουμε την αναγνώριση μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας. Από αυτήν την άποψη και λόγω του ίδιου του γεγονότος της συμφωνίας μπορούμε να μιλήσουμε και για μία μερική ήττα του ελληνικού εθνικισμού, όπως αυτός εκφράζεται από τον «εθνάρχη» Μίκυ Θεοδωράκη, το παπαδαριό, την ακροδεξιά και τον φασισμό.
Η στάση της ελληνικής αναρχίας και αντεξουσίας η οποία συνοψίζεται στο σύνθημα «κανένα έθνος δεν μας ενώνει-κανένα όνομα δεν μας χωρίζει» και σε «Ελλάδα-Τουρκία-Μακεδονία, ο εχθρός είναι στις τράπεζες και τα υπουργεία» είναι ανεπαρκής, αν όχι αποπροσανατολιστική. Κι αυτό γιατί από ιστορική σκοπιά εξισώνει το θύμα με τον θύτη και συνάμα προσπερνά τις διαχρονικές ευθύνες του ελληνικού κράτους.
Ως κομμουνιστές/-ριες και αντιφασίστες/-ριες εμπνεόμαστε από τους αγώνες των Μακεδόνων κόντρα στην καταπίεση που υφίσταντο από το ελληνικό και το βουλγαρικό κράτος, από την πολυεθνική εξέγερση του Ίλιντεν, από την εποποιία του ΔΣΕ στις πόλεις και τα βουνά της Μακεδονίας, από τη στάση των μελών του ΚΚΕ τα οποία στον Μεσοπόλεμο με σθένος και θάρρος υπερασπίζονταν κόντρα στις διώξεις και τα βασανιστήρια την διεθνιστική γραμμή του Κόμματός τους.
Shades online 
Γράφετε: “Από αυτή την σκοπιά η μόνη συνεπής, αντιφασιστική και διεθνιστική στάση απέναντι στο ζήτημα ήταν αυτή που τηρούσε το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα μέχρι και τη λήξη του Εμφυλίου: αλληλεγγύη στην μακεδονική μειονότητα-κοινή πάλη για την ήττα του ελληνικού εθνικισμού.” και “…την διεθνιστική γραμμή του Κόμματός τους.”
Σε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε σήμερα ο/η συντάκτης/συντάκτρια του κειμένου αναφέρει:”Το ΚΚΕ κάτω από τη πίεση των προλετάριων προσφύγων είναι το πρώτο που αποχωρεί από το σχέδιο το 1935. Το 1949 κάθε υπόνοια του σχεδίου εγκαταλείπεται. υπό την πίεση των αλλαγών της ταξικής πάλης και του εθνικού ζητήματος των προσφύγων από τη Μ. Ασία που συνέρρεαν στους κόλπους του ΚΚΕ στην Ελλάδα, και ήταν ιδιαίτερα αρνητικοί σε ένα τέτοιο σενάριο.” και “Το ΚΚΕ παρεμβαίνει. Η ΝΟΦ στο 5ο συνέδριο του ΚΚΕ το 49′ φιμώνεται. Μετά το ζήτημα έληξε. Ο εμφύλιος τέλειωσε. Η ιστορία ξεχάστηκε.”
Εύλογα σε κάποια που μελετά την ιστορία και διαβάζει bona fide τα κείμενά σας γεννώνται ορισμένα ερωτήματα: Συνιστά το ΚΚΕ τον βασικό φορέα του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα, ναι ή όχι; Αν ναι, τότε ποια είναι η Μ Ο Ν Η συνεπής, αντιφασιστική διεθνιστική στάση που Τ Η Ρ Ο Υ Σ Ε διαχρονικά (τονίζω τον παρατατικό χρόνο του ρήματος)
Θεωρώ ότι υποπίπτετε σε αντιφάσεις λόγω εκλεκτικής αναφοράς σε ιστορικές αντιπαραθέσεις οι οποίες, ελλείψει μιας συνεκτικής (έστω ακαδημαϊκής) περιοδολόγησης από τη σκοπιά του κινήματος και των καταπιεσμένων, παραμένουν σκοτεινές. Παρομοίως συσκοτίζετε, κατά το πρότυπο “της ελληνικής αναρχίας και αντεξουσίας”. Εσχάτως, βέβαια, και η τελευταία προσπαθεί να καπηλευθεί τους αγώνες των καταπιεσμένων μειονοτήτων μέσα από τις γραμμές των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ενώ μέχρι πρότινος στην καλύτερη περίπτωση διάβαζε Άγι Στίνα και μασούλαγε κάποιες αντικομμουνιστικές ανοησίες για τις “εσωτερικές εκκαθαρίσεις” του ΚΚΕ…
Εάν αυτό είναι σχόλιο της ΣΕ του shades τότε βρίσκεστε σε πραγματική τρικυμία εν κρανίω… Μανιφεστάκια που γράφονται σε 5′ εξυπηρετούν απλώς και μόνο ναρκισσιστική μανία πολιτικού σεπαρατισμού.
ΥΓ: Να ρωτήσω και κάτι ακόμα… Ναι, είμαστε σύμφωνες: Σκατά στον ελληνόψυχο Αντι-αμερικανισμό και τους εκφραστές του. Για την διαδικασία ένταξης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ τι έχετε να πείτε;
LikeLiked by 1 person
Ξέχασα επίσης. Αν θέλεις μπορείς να γράψεις ένα κείμενο απάντηση και θα το δημοσιεύσουμε…
LikeLike
Δεκτές όλες οι παρατηρήσεις σου και σε σωστή κατεύθυνση, τουλάχιστον για να ξεκινήσει ένας ιστορικός διάλογος, πάνω στις αντιφάσεις του κομμουνιστικού κινήματος της εποχής. Ωστόσο ας δούμε τι έχει να πει και ο συγγραφέας του κειμένου. Ότι ανεβαίνει στη κατηγορία απόψεις δεν δεσμεύει απαραίτητα όλους/ες της συντακτικής ομάδας (ούτε εμένα που γράφω τώρα). Άλλες φορές συμφωνούμε, άλλες διαφωνούμε σε ζητήματα, αυτή είναι και η φύση του εγχειρήματος μας, όπου επιθυμούμε να βοηθήσει στον διάλογο και στις αναζητήσεις ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κινήματος (κάτι που λείπει όπως φαντάζομαι πιστεύεις και εσύ). Πολλά από τα κείμενα του shades ανεβαίνουν ανυπόγραφα και υπάρχει λόγος για αυτό. Τέλος θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι το κείμενο ήταν σύντομος σχολιασμός και όχι πολιτικό μανιφέστο. Αυτά για την ώρα. Χαιρετισμούς BC
LikeLike
Νομίζω ότι η απόφανση “Είναι κοινή παραδοχή για κάθε συνεπή κομμουνιστή/-ρια και αντιφασίστα/-ρια σε αυτή τη χώρα” δεν δηλώνει κάποια πρόθεση διαλόγου, αντιπαράθεσης και ένωσης. Μάλλον χωρίζει σε πολιτικοϊδεολογικά μπλοκ και σε διαφορετική περίπτωση το υποκείμενο του συγκεκριμένου εκφωνήματος διακατέχεται από μια πατριαρχικού τύπου αντίληψη για τον διάλογο, ως κάτι που ξεκινά με μια εξ άμβωνος τοποθέτηση κάποιου (το γένος αρσενικό, ναι).
Συμπληρωματικά, δεν γίνεται κάθε φορά που δημιουργείται κάποιο ζήτημα να αναζητάτε καταφύγιο σε μια θολή πολιτική δημοσίευσης και μια πολυμελή συντακτική επιτροπή. Είναι, θεωρώ, αυτονόητο ότι η διαχειριστική ομάδα ή η συντακτική επιτροπή σας διατυπώνει σε πρώτο χρόνο τις διαφωνίες της ή εν πάση περιπτώσει τις διαφορετικές αποχρώσεις. Ως εκ τούτου, η κριτική (μου) και το ύφος της είναι σε προσήκον επίπεδο. Στη συγκεκριμένη φάση παρατήρησα μια ακατανόητη πολυγλωσσία σε συνδυασμό με ιστορικισμό και πολιτικό μεγαλοϊδεατισμό. Συνδυασμός ο οποίος κατά τη γνώμη μου είναι ίδιον των χειρίστων κειμένων του κομμουνιστικού κινήματος- κι όχι μόνον…
Για μένα, όπως και για κάθε κομμουνίστρια που διαβάζει με (σχετική) προσοχή την ιστορία, είναι δεδομένο ότι το ΚΚΕ την εποχή εκείνη είχε μια τουλάχιστον επαμφοτερίζουσα στάση ως προς το ζήτημα του μακεδονικού έθνους. Χρήζει ιδιαίτερης ιστορικής έρευνας και καταγραφής η οποία, εξ όσων γνωρίζω, έχει υπάρξει μόνο μερικώς.
Τέλος, είναι γνωστό ότι τα ανυπόγραφα κείμενα, οποιοσδήποτε κι αν είναι ο λόγος της μη-υπογραφής τους, είναι επιδεκτικά ανελέητης κριτικής.
LikeLike
Όπως έγραψα και πριν.. Στην κατηγορία ΑΠΟΨΕΙΣ φιλοξενούνται πολλά κείμενα από πάρα πολύ διαφορετικούς ανθρώπους πολιτικά – Θα μπορούσες να γράψεις μια απάντηση στο κείμενο πιο οργανωμένα πχ. Σε κάθε περίπτωση ας πει και ο συγγραφέας μια άποψη.
LikeLike
Ο Συντάκτης του Κειμένου……
Με όλο τον σεβασμό, αλλά οι ενστάσεις που διατυπώνονται, οι οποίες είναι απολύτως σεβαστές, αφορούν το ιστορικό ΚΚΕ και όχι το περιεχόμενο του Μακεδονικού ζητήματος. Με αυτήν την έννοια δεν βλέπω γόνιμη μία αντιπαράθεση κάτω από το εν λόγω κείμενο για τη γενικότερη στάση που πρέπει να κρατήσει κάποιος/α απέναντι σε αυτή καθ’ εαυτή την ιστορία του ΚΚΕ και της Γ΄ Διεθνούς. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να προβληματίσει και προσφέρεται για συνολικότερα συμπεράσματα, είναι η αντιδιαστολή μεταξύ της ιστορικής στάσης του ΚΚΕ στο Μακεδονικό μέχρι και τον Εμφύλιο και της στάσης της ελληνικής αριστεράς από την δεκαετία του ’90 μέχρι και σήμερα. Με άλλα λόγια το Μακεδονικό ήταν και είναι το ζήτημα που ξεχώριζε η ήρα από το στάρι, το σημείο διάκρισης μεταξύ της πραγματικά πολιτικά επικίνδυνης γραμμής για τον ελληνικό καπιταλισμό και εκείνων οι οποίες είτε περισσότερο είτε λιγότερο μπορούσαν να ενσωματωθούν σε αυτόν. Από εδώ προερχόταν και το μίσος της ελληνικής άρχουσας τάξης για την γραμμή του ΚΚΕ και οι απηνείς διώξεις. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί κάποιος/α να παραγνωρίζει ότι οι ίδιοι οι Μακεδόνες/-ισσες επέλεξαν να παλέψουν ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, μέσα από τις γραμμές του ΔΣΕ και όχι μέσα από κάποιο άλλο πολιτικό μόρφωμα. Τέλος το να προσπαθεί κάποιος/α να ορθώσει με ευκρινή λόγο την πολιτική του αντίληψη δεν νομίζω ότι από μόνο του, του προσδίδει σεχταρισμό και σεπαρατισμό. Η αλήθεια δεν ήταν ποτέ ζήτημα πλειοψηφίας. Και αν θέλουμε να είμαστε σε ανταγωνιστική θέση απέναντι στον ελληνικό εθνικισμό, θα πρέπει -δυστυχώς ή ευτυχώς- να είμαστε και μειοψηφικοί. ΥΓ. Αυτός που ενέπλεξε το ΝΑΤΟ στο Μακεδονικό, ήταν η ελληνική πολιτική και κανένας άλλος. Εμείς δεν θα υποδείξουμε σε κανέναν σε ποιο οργανισμό να ενταχθεί, ούτε είμαστε οι ειδικοί της καπιταλιστικής γεωπολιτικής, ούτε είναι ο ρόλος μας να κουνάμε το δάκτυλο στην Δημοκρατία της Μακεδονίας, τη στιγμή που ο ελληνικός στρατός στα πλαίσια του ΝΑΤΟ έχει στρατόπεδο στο Κόσοβο και η ελληνική πολεμική αεροπορία μόλις προχθές πραγματοποίησε πτήσεις πάνω από το Μαυροβούνιο. Επίσης μην ξεχνάμε ότι το ’92 το δίλημμα που έβαλε ο ελληνικός εθνικισμός στην Δημοκρατία της Μακεδονίας, ήταν “banks ή tanks”. Προφανώς χρειάζεται πάλη εναντίον όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα Βαλκάνια, ωστόσο δεν είναι αυτό που κυρίαρχα διακυβεύεται στο ζήτημα της μετονομασίας.
LikeLike