Ένας χρόνος χωρίς τον Πετρίτ Ζιφλέ

Το Σάββατο 23/11/19 βρεθήκαμε στην καρδιά της Λευκίμμης, στο Ποτάμι, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Αντιφασιστικού Συντονισμού για την πρώτη επέτειο της δολοφονίας του Πετρίτ Ζιφλέ από ντόπιο νεοναζί. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε τη δολοφονία αυτή δίπλα στις άλλες ρατσιστικές-πολιτικές δολοφονίες όπως των Ζαχάτ Λουκμάν, Παύλου Φύσσα, Ζακ Κωστόπουλου και Αλέξη Γρηγορόπουλου κάθώς πληρεί όλα τα κριτήρια. Ο δολοφόνος είναι νεοναζί, στέλεχος της Χρυσής Αυγής ενώ η δολοφονία είχε πολιτικό κίνητρο. Συγκεκριμένα ο Πετρίτ αντιστάθηκε στην άποψη του εθνικιστικού χώρου, ότι ο Κατσίφας ήταν ήρωας. Δε γνωρίζουμε τι ακριβώς είπε ο Πετρίτ αλλά η θέση μας είναι ότι σε ένα ελληνικό χωριό που οι Αλβανοί διώχνονται από τα καφενεία, ο μόνος ήρωας εδώ είναι ο ίδιος ο Πετρίτ Ζιφλέ. Δε διεκδίκησε απλά τη θέση του στο καφενείο αλλά είχε το σθένος να πει και την άποψη του απέναντι στον εθνικιστικό μονόλογο. Γι΄αυτό κι εμείς τον τιμούμε.

Στο μεταξύ η δημοκρατική Λευκίμμη προσπαθεί να αποδώσει τη δολοφονία στο “ποιόν” του δράστη παρόλο που είναι γνωστός χρυσαυγίτης νεοναζί και διέδιδε συχνά το ρατσιστικό του λόγο. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό, τώρα που η Χρυσή Αυγή έχει ηττηθεί ως κόμμα; Μήπως οι ντόπιοι Λευκιμμιώτες για δεκαετίες τώρα εκμεταλλεύονται Αλβανούς μετανάστες; Μήπως γιατί τα υλικά συμφέροντα των ντόπιων μικροϊδιοκτητών επιτρέπουν σε κάποιους “τρελούς” ή “μεθύστακες” να τραμπουκίζουν τους Αλβάνους μετανάστες εργάτες και τα παιδιά τους; Ως απάντηση έρχεται, με τον πιο τραγικό τρόπο, η δολοφονία του Πετρίτ που αντί να ταρακουνήσει την κοινωνία και αποκαλύψει ότι ο ρατσισμός φέρνει βία, τελικά θάβεται στη λήθη ως μια κακή στιγμή.

Υποστηρίζουμε ότι δεν είναι η «κακή φήμη για το χωριό» ο λόγος που οι ντόπιοι δεν θέλουν να πάρει η δολοφονία του Πετρίτ πολιτικά χαρακτηριστικά και διαλαλούν σε κάθε τόνο ότι δεν υπάρχει φασισμός στη Λευκίμμη. Είναι ο φόβος των συλλογικών ευθυνών και η άρνηση του ξεβολέματος.

Η αναγνώριση του διάχυτου ρατσισμού που επικρατεί στη Νότια Κέρκυρα ως το μοναδικό αίτιο για τη δολοφονία του Πετρίτ, η κατανόηση της απώλειας ενός μετανάστη εργάτη γης ως νομοτελειακή κατάληξη του βίαιου ρατσισμού που επικρατεί εδώ και τρείς δεκαετίες στο νησί είναι εκ των ων ουκ άνευ κάθε κομμουνιστικής πολιτικής ανάλυσης. Όμως από τότε που οι αριστεροί συναγελάζονται με τους χρυσαυγίτες στα ίδια καφενεία ως Έλληνες πατριώτες, είτε η χρυσή αυγή θα παίρνει ποσοστά είτε τα αριστερά κόμματα θα δέχονται στελέχη με ρατσιστικές απόψεις.

Είναι η ιδεολογία του ελληνικού έθνους που βαφτίζει τον Κατσίφα ήρωα ή ζωντανεύει τον «Μέγα» Αλέξανδρο αυτή που σφυρηλατεί την ελληνική εθνική κοινότητα, αποκλείοντας από τον δημόσιο χώρο και λόγο όσους δεν ευθυγραμμίζονται με αυτήν αλλά ταυτόχρονα τους χρησιμοποιεί ως υπηρέτες της. Αν δεν βαπτιστούν ομαδικά και δεν αλλάξουν όνομα δεν θα μπορούν ούτε την πιο παρακατιανή δουλειά να βρουν ενώ στα παιδιά τους επιφυλλάσεται δεινή σχολική ζωή. Φαίνεται ότι τον Πετρίτ τον φώναζαν Πέτρο.

Η δική μας παρουσία στο Ποτάμι το Σάββατο και σήμερα 26/11 στην πορεία της Τρίτης με την κόκκινη σημαία έχει σκοπό να καταδείξει τον ταξικό χαρακτήρα της δολοφονίας του Πετρίτ και τα συμφέροντα της μικροϊδιοκτησίας που εύκολα κρύβονται πίσω από την εθνική ρητορεία.

Οι μικροαστοί, αριστεροί ή δεξιοί, μυημένοι στη στυγνή εκμετάλλευση και τον αποκλεισμό των Αλβανών, συγκαλύπτουν απελάσεις και αρνούνται δολοφονίες που πράττουν οι χρήσιμοι φασίστες.

Το «Εμείς οι Έλληνες» δεν χρειάζεται να απολογηθεί όταν το θύμα της ταξικής επίθεσης είναι ξένος.

Κομμουνιστές/τριες με μνήμη & shades magazine