η Ελληνική Αριστερά και ο Νετανιάχου

Ακόμα κι ένας άσχετος με την υπόθεση θα αναρωτιόταν, μα καλά, τι σχέση έχει η συμφωνία Ελλάδας-Ισραήλ για τον αγωγό φυσικού αερίου με την (δήθεν) καταπίεση Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς.

Δυστυχώς η απάντηση σε αυτή την απορία είναι μόνο μία και είναι ντροπιαστική. Ντροπιαστική για όλες και όλους όσοι δεν είμαστε με τους ισχυρούς αυτού του κόσμου αλλά με τους διωγμένους και τους καταπιεσμένους.

Οι επάρατοι λοιπόν “σιωνιστές” σύμφωνα με το κόμμα που αγαπήσαμε στα νιάτα μας, το ΝΑΡ, και άλλους παρατρεχάμενους, υπέγραψαν την συμφωνία όχι για οικονομικούς λόγους και λόγους ενεργειακής αυτονομίας αλλά “αποκλειστικά” για την ενίσχυση της θέσης τους στην ευρύτερη περιοχή, μιας και είναι γνωστό ότι ο απώτερος σκοπός των “σιωνιστών” είναι η παγκόσμια κυριαρχία. Βέβαια αυτό δεν το κάνουν εκμεταλλευόμενοι δικούς τους πόρους αλλά ξένους, “παλαιστινιακούς”, μιας και είναι γνωστό ότι οι ¨σιωνιστές” δεν είχαν-έχουν-θα έχουν δική τους γη αλλά πάντοτε επιβιώνουν ως παράσιτα της ανθρωπότητας την οποία “κλέβουν και αφαιμάσσουν”.

Τελικά, δεν χρειάζεται να ψωνίσω την τελευταία ενημερωμένη έκδοση “Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών” για να δω τι γράφουν οι φασίστες. Νομίζω πιο καλά τα γράφουν οι αντιιμπεριαλιστές.

Περνώντας στην αντεπίθεση, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας με εκκλήσεις σε αυτή την αριστερά να μετριάσει τον ακραίο λόγο της περί “κράτος-τρομοκράτη”, “απαρτχάιντ”, “πολιορκία της Γάζας”, “εκτόπιση Παλαιστινίων”.

Ας καταλάβουν επιτέλους ότι η “απελευθέρωση της Παλαιστίνης από άκρη σε άκρη” δηλαδή η διασκευασμένη διατύπωση του παλαιστινιακού “από το ποτάμι ως τη θάλασσα” σημαίνει αφανισμός του Ισραήλ και ολοκλήρωση του προγράμματος του ναζιστικού κόμματος.

Από την άλλη, αυτή η εμμονή, αυτή η αμετακίνητη θέση στην προωθημένη γραμμή της εξαφάνισης των Εβραίων ή στην καλύτερη περίπτωση στην εκ νέου μετατροπή τους σε παρίες του πλανήτη, δείχνει έναν δογματισμό. Και ο δογματισμός ποτέ δεν είναι καλός.. Ελπίζουμε να μετατραπεί σε πανικό.

Βέβαια αυτά δεν τα γράφουμε για τις “πένες” της συνασπισμένης αριστεράς αλλά για τον “ελληνικό λαό” (χωρίς να τον θεωρούμε ενιαίο) που τόσα χρόνια θεωρεί αξιόπιστους αυτούς τους αγύρτες και όταν τους διαβάζει φαντάζεται “ισραηλινά μαχητικά να βομβαρδίζουν την πυκνοκατοικημένη Λωρίδα της Γάζας”. Έτσι “γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές να είναι στο πλευρό των Παλαιστινίων”. Όπως γαλουχήθηκε και η γενιά που έπραξε το Ολοκαύτωμα από τον Γκέμπελς.

Το ατόπημα αυτής της αριστεράς είναι ότι στο άτυπο κράτος της Παλαιστίνης δεν βλέπει ποτέ τις ταξικές συγκρούσεις στο εσωτερικό του. Τις εξεγέρσεις των καταπιεσμένων ενάντια στη δικτατορία της Χαμάς.

Το έγκλημα της είναι ότι από τις δεκάδες διακρατικές συγκρούσεις και εδαφικές διεκδικήσεις παγκοσμίως ενδιαφέρεται και σχεδόν εξαντλεί την πολιτική της ατζέντα στην αραβοϊσραηλινή διένεξη. Κι αυτό φυσικά μονόπλευρα.

Το όνειδος της, ότι δεν βρήκε (όπως δεν βρίσκει ποτέ) μια λέξη να πει για τη διπλή βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος στα Τρίκαλα.

Κλείνουμε με την παρατήρηση ότι οι αντισημίτες αριστεροί είναι πια προσεκτικοί και διαλαλούν το μίσος τους για τους Εβραίους με κάθε τόνο, σε κάθε φράση αποκαλώντας τους “σιωνιστές”. Για κακή τους τύχη όμως με αυτή τη σκέδαση αθωώθηκε ο Πλεύρης στη δίκη για το βιβλίο του “Εβραίοι, όλη η αλήθεια”.