«Χρονικά Αντισημιτισμού #60 Με αφορμή τις δυο νέες αντισημιτικές επιθέσεις στα Τρίκαλα

Αντιγράφουμε από την σελίδα ενάντια στον αντισημιτισμό

Δεύτερο συμβάν βανδαλισμού εβραϊκού χώρου σε διάστημα μόλις δύο ημερών στην πόλη των Τρικάλων.

“Μετά τον βανδαλισμό της Συναγωγής, στις 2.1.2020 έγινε ο βανδαλισμός του Μνημείου Ολοκαυτώματος των Τρικάλων, το οποίο υπέστη σοβαρότατες ζημιές αφού καταστράφηκε  τμήμα της περίφραξης και αποκόλλησαν το Άστρο του Δαυίδ. Υπενθυμίζεται ότι το Μνημείο είχε βεβηλωθεί με αντισημιτικά συνθήματα τρείς φορές τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2019″, επισημαίνει μεταξύ άλλων σε ανακοίνωσή του το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο.

Η σκέψη σχετικά με τους τρόπους τους οποίους μπορεί να αποφευχθεί η επάνοδος του Άουσβιτς γίνεται πιο σκοτεινή λόγω του ότι πρέπει να έχει κανείς συνείδηση αυτής της ματαιότητας, αν δεν θέλει να υποπέσει στην κενολογία του ιδεαλισμού.[…] Το ότι συνέβη συνιστά από μόνο του έκφραση μιας κοινωνικής τάση.» Theodor W. Adorno

Την ίδια ώρα που η ελληνική αριστερά οργανώνει συλλαλητήρια ενάντια στο “κράτος δολοφόνο” της μέσης ανατολής,  αντισημίτες βγαίνουν ανενόχλητοι και βεβηλώνουν νύχτα (όπως κάνουν πάντα) το μνημείο του Ολοκαυτώματος Τρικάλων και της Συναγωγής. Οι αντισημίτες  έγραψαν στη πρόσοψη της Συναγωγής των Τρικάλων στις 31 Δεκεμβρίου 2019, το σύνθημα “Εβραϊκά φίδια έξω” . Μέχρι στιγμής καμιά ομάδα του αντιφασιστικού χώρου και της αριστεράς δεν έχει καταδικάσει το γεγονός. Και κλασικά δεν πρόκειται να το κάνει. Παρά τις υποτιθέμενες διαφορές που υπάρχουν στον αριστερό χώρο, η ένοχη σιωπή τους απέναντι στην πληθώρα των αντισημιτικών επιθέσεων στη χώρα, φανερώνει το πόσο μεγάλη σύγκληση και ενότητα έχουν μεταξύ τους αυτές οι ομάδες, όπως και αν αυτές αυτοπροσδιορίζονται όταν πρόκειται για τον αντισημιτισμό. Πέρα από  αυτή την σύγκλιση και ενότητα, φανερώνει και τη σύγχυση σχετικά με το ζήτημα, την ελλειπή αντίληψη σχετικά με τον ρόλο του σύγχρονου έθνους-κράτους, τη σημασία που έχει για τον σύγχρονο καπιταλισμό. Μια σύγχυση που τελικά φανερώνει πως δεν βρίσκονται κοντά στο αναγνωρίσουν τι πραγματικά είναι ο καπιταλισμός (τις βασικές του κατηγορίες) και με ποιους μηχανισμούς λειτουργεί ώστε να τον αντιμετωπίσουν πρακτικά. Και πρακτικά σημαίνει να δουν το δικό μας, το ελληνικό κεφάλαιο και την πολιτική του, ως μια βασική προτεραιότητα. Αδυνατούν σε κάθε περίπτωση να κατανοήσουν την ιστορική αναγκαιότητα, αλλά και τις ίδιες τις προηγηθείσες υλικές προϋποθέσεις που οδήγησαν στην δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.  

Η μνήμη τους και εν τέλει η δράση τους είναι επιλεκτική. Όταν πρόκειται να διαδηλώσουν ενάντια το “κράτος δολοφόνο”, οι διαφορές τους περνάνε σε δεύτερη μοίρα, την ίδια ώρα κιόλας που δεν βρίσκουν ιδιαίτερο λόγο να διαδηλώσουν για άλλα μέρη του κόσμου, που διεξάγεται πόλεμος (και ταξικός), σφαγές και εξεγέρσεις (πχ Σουδάν, Συρία, Χονγκ Κονγκ, Χιλή). Για τους καταπιεσμένους σε αυτές τις χώρες δεν έχουμε αντιιμπεριαλιστικούς και πολύ περισσότερο διεθνιστικούς, ταξικούς “συναγερμούς” από αυτή την παρακμασμένη αριστερά. Κατά πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την οργάνωση της άρχουσας τάξης στη Γάζα, τη ΧΑΜΑΣ και το καθεστώς της, που πυροβολεί στο ψαχνό τον πληθυσμό όταν αντιδρά στα αντιδραστικά ταξικά μέτρα που αυτή παίρνει. Γι αυτούς και χιλιάδες άλλους λόγους ο αντισιωνισμός είναι αντισημιτισμός. Γιατί πολύ απλά αν δεν ήταν έτσι, αυτοί οι “αντιφασίστες” θα είχαν έστω και τα στοιχειώδη αντανακλαστικά να διαδηλώσουν, όχι ενάντια σε ένα άλλο καπιταλιστικό κράτος σε μια μεριά του κόσμου και τις επιλογές του, αλλά ως συμπαραστάτες στους συμπολίτες τους, τους Έλληνες Εβραίους και τις επιθέσεις που δέχονται εδώ μέσα στην ίδια μας την χώρα.

Τέλος, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα άλλο από αυτούς τους ανθρώπους και τις οργανώσεις τους που ακόμα χειρότερα σχετικοποιούν το Ολοκαύτωμα με τα γεγονότα και τη κρίση στη Μέση Ανατολή με το να λένε ότι οι νέοι ναζί είναι οι Ισραηλινοί.

Οι μέρες που έρχονται στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι αρκετά δύσκολες. Οι επιθέσεις σε εβραϊκούς στόχους αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Το ίδιο και η επιρροή της νεοναζιστικής και νεο-άκρα δεξιάς. Μια σύγχρονη κομμουνιστική πολιτική επιβάλλεται να έχει στην  κεντρικά στην ατζέντα την πάλη ενάντια στον αντισημιτισμό. Επιβάλλεται επίσης να κατανοήσει την οπισθοδρόμηση του αστικού πολιτισμού (ή ίσως κορύφωση του;) που άνοιξε τον δρόμο για τον εθνικοσιαλισμό και το Άουσβιτς.  Για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, η διαπαιδαγώγηση πάνω σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να θεωρούνται κομμάτι μιας σύγχρονης κομμουνιστικής στρατηγικής εάν θέλουμε να ανοίξουμε το δρόμο για μια αταξική κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.