Η εξέγερση των εθνικά κανονικών… Ένα σχόλιο για τις τελευταίες εξελίξεις στα νησιά και τα σύνορα

Γράφει ο B.C

«Σε μια τέτοια περίπτωση σύλληψης μεταναστών έγινα αυτόπτης μάρτυρας την Καθαρή Δευτέρα το βράδυ στον κεντρικό δρόμο Διδυμοτείχου – Φερών.

Τρεις μετανάστες περπατούσαν με κατεύθυνση προς τις Φέρες. Σταμάτησα δίπλα τους και τους ρώτησα από πού είναι και πού πάνε. Σε λιγότερο από ένα λεπτό εμφανίστηκε ένα αγροτικό όχημα, από το οποίο κατέβηκαν δύο άντρες και μία γυναίκα και ο ένας άντρας κρατούσε καραμπίνα. Μου είπαν ότι είναι κάτοικοι από τα γύρω χωριά και τα τελευταία βράδια βγαίνουν περιπολίες και πιάνουν μετανάστες και τους παραδίδουν στην αστυνομία.» Κώστας Πλιάκος , σε άρθρο του στο CNN Greece

 

Οι πρόσφατες εξελίξεις στα ελληνικά νησιά και τα σύνορα είναι η συνέχιση της ραγδαίας ανόδου και επιρροής που έχει ο ελληνικός φασισμός μέσα στις πλατιές μάζες με έναυσμα  το προσφυγικό ζήτημα. Τίποτα δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αντίθετα ότι συμβαίνει ως τώρα, είναι στη πραγματικότητα η αξιοποίηση εκείνων των χαρακτηριστικών που είχε πάντα η ελληνική κοινωνία από την κατασκευή της ελληνικής εθνικής ταυτότητας έως και σήμερα. Με κυρίαρχο στοιχείο για ακόμα μια φορά τον αντιμουσουλμανισμό. Με κρίση ή χωρίς, με τη ΧΑ ή με τον Βελόπουλο, ο ελληνικός φασισμός βρίσκει πάντα τον δρόμο του σε αυτή τη χώρα και αυτό γιατί αναδύεται από τα ίδια τα σπλάχνα της εθνικής ιδεολογίας και Εθνικής Λαϊκής Κοινότητας. Το δόγμα για επιστροφή στη κανονικότητα που αγκαλιάστηκε από τους έλληνες νοικοκυραίους και βρήκε τον δρόμο για την επιφάνεια με τις ρατσιστικές πολιτικές και κατασταλτικές μεθόδους της νέας κυβέρνησης, στην ουσία ήταν η συνέχεια των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέκτησε την εξουσία του κράτους το 2015 με το δόγμα που διακηρύττει την εθνική ενότητα και την γενική ευημερία μέσω της παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης του ελληνικού κεφαλαίου. Η ρατσιστική καταστολή απέναντι στον “βλαβερό” Άλλο, η εκκένωση χώρων προσφύγων από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι τα σύνορα θα συνεχιστεί εάν δεν βάλουμε εμείς φρένο.

Ο όχλος των φασιστικών συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό, οι αντιπροσφυγικές κραυγές και οι απάνθρωπες εκδηλώσεις μίσους απέναντι σε ανθρώπους που έρχονται κυρίως από τη Συρία, μια περιοχή που καταστράφηκε ολοσχερώς από τον πρόσφατο πόλεμο είναι απολύτως αναμενόμενες αν αναλογιστεί κανείς τι συνέβαινε στην ελληνική κοινωνία όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Η κατάρρευση των διακρατικών συμφωνιών όπως αυτή της Ε.Ε με την Τουρκία, θα επιδεινώσουν την κατάσταση αυτών των ανθρώπων. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, η ελληνική αριστερά όλων των εκφάνσεων της, αντί να επιχειρήσει να διατυπώσει ένα λόγο που θα καταλήγει και στη δράση με επίκεντρο τις βαθύτερες αιτίες που μας έχουν φέρει σε αυτή τη κατάσταση σήμερα, συνεχίζει να παγιδεύεται στην ανθρωπιστική ατζέντα που εστιάζει στο δόγμα “των κακόμοιρων” προσφύγων. Η αμηχανία της μπροστά στις εξελίξεις κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Όσο αυτή η αριστερά δεν ανοίγει τον δρόμο στη μέθοδο για την κατανόηση και τελικά στην αποδόμηση του αφηγήματος του κακόμοιρου “ελληνικού λαού” που δεν πρέπει να τα βάζει με τους επίσης κακόμοιρους “πρόσφυγες”, τόσο η ταξική και μαχητική, αντιφασιστική ανασυγκρότηση του κινήματος θα είναι μια μακρινή εικόνα. Η νεοφασιστική εξέγερση στα ελληνικά νησιά είναι η εικόνα από μια κατάσταση συνολικής κρίσης του καπιταλισμού, που μας βρίσκει αμήχανους/ες και είναι αποτέλεσμα και της δικής μας πολιτικής κρίσης στο να διατυπώσουμε τη δική μας στρατηγική. Όσο περισσότερο διογκώνεται η κρίση, η φτώχεια και η εξαθλίωση της εργατικής τάξης, τόσο περισσότερο η εθνική σαβούρα θα βγαίνει στην επιφάνεια. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Απέναντι σε αυτούς τους «απλούς νοικοκυραίους», την ραχοκοκαλιά του έθνους που συνεχίζει να απαιτεί περισσότερη «τάξη» και «ασφάλεια», περισσότερη καταστολή και εξόντωση του “Άλλου, πρέπει επιτέλους να αντιτάξουμε το δικό μας μέτωπο για την ανασυγκρότηση του ταξικού και αντιφασιστικού κινήματος. Να δημιουργήσουμε μια ρωγμή που θα σπάσει αυτήν την κανονικότητα μια για πάντα.