«Κομμουνιστικός» εθνικισμός, λαϊκισμός και πίστη στην εθνική, λαϊκή θρησκευτική παράδοση;

Κομμουνιστικός» εθνικισμός, λαϊκισμός και πίστη στην εθνική, λαϊκή θρησκευτική παράδοση;

Αυτός είναι ο «δρόμος της Αριστεράς» που προτείνει η ΚΟΕ;

https://www.naftemporiki.gr/frontpages/fu/p/f6f3db6f-3c8b-4816-91c2-4af30804efc7/1/dromos-tis-aristeras-full.jpg

Άρθρο άποψης του Λ.

Για την αυτοπροσδιοριζόμενη ως κομμουνιστική, πρώην συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, που προήλθε από διασπάσεις και μεταμορφώσεις της ΟΜΛΕ, του ΚΚΕ (μ-λ) και της Α/συνέχειας, μπορούν να επισημανθούν πολλά αρνητικά. Aκόμη και από την πολιτική συμπεριφορά των βουλευτών που εξέλεξε με το κόμμα του κ.Τσίπρα, κάποιοι από τους οποίους έφτασαν σε ακρότητες, όπως να παρακάθονται στο ίδιο τραπέζι με βουλευτή της Χ.Α. (βλ.leninreloaded-«ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α…», 7.3.2015), να φιλάνε σταυρούς παπάδων σε αγιασμούς σχολείων (βλ. argolidaportal, 12.9.2012-09:46) ή να χαριεντίζονται με μητροπολίτη εκδηλωμένο έμμεσα πλην σαφώς φιλικά προς τη Χ.Α., όπως αποδείχθηκε και από την μετέπειτα πορεία του (βλ. ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ «Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Φθιώτιδος «υπ’ αριθμ. 12-Λαμία 01 Φεβρουαρίου 2015). Μάλιστα, όταν η ΚΟΕ αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ (8.2015), κάποιος φιλόδοξος νεαρός βουλευτής της δεν την ακολούθησε, έμεινε να κάνει πολιτική καριέρα στο κυβερνητικό κόμμα [βλ «Απαράδεκτες συκοφαντίες της ΚΟΕ για όλη την Αριστερά»-«Δ.Σ.Ο.Ξεκίνημα», 16.2.2018: «Όταν ο Τσίπρας τα έδωσε όλα στην Τρόικα, η ΚΟΕ έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ ­– τελευταία όμως, ενώ άφησε πίσω της (στον ΣΥΡΙΖΑ) «μπουμπούκια» βουλευτές και στελέχη που έδρασαν όπως είχαν εκπαιδευτεί: πάνω από όλες τις αρχές, η καρέκλα»]. Τώρα η ομάδα αυτή εκφράζεται μέσω της ιστοσελίδας «δρόμος της Αριστεράς».

Περιορίζω την κριτική μου θεματολογικά στη στάση που τήρησε η ΚΟΕ την περίοδο της καραντίνας σε σχέση με τον περιορισμό των δραστηριοτήτων της κρατικής εθνικής Εκκλησίας της Ελλάδας, στάση που νομίζω πως δεν αντέχει στην εξ αριστερών κριτική και που δυστυχώς παρόμοια παρατηρήθηκε και σε άλλες προσωπικότητες ή κινήσεις της ευρύτερης Αριστεράς, στάση που σε μερικές από αυτές, βρέθηκε καθαρά μέσα στο χώρο του γελοίου. Η σχετική αρθρογραφία παραπέμπει σε μια αντίληψη περί κοινωνίας, η οποία έχει θεμελιακά χαρακτηριστικά πρωτόγονου παγανιστικού χωριού. Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το ευρύτερο συνωμοσιολογικό ιδεολογικό υπόστρωμα στο οποίο κινούνται αυτές οι απόψεις, δανείζομαι πάλι από το παραπάνω ρεπορτάζ της «Δ.Σ.Ο. Ξεκίνημα»: «… συκοφαντούν την Αριστερά μπας και κερδίσουν συμπάθειες στο νέο εθνικοπατριωτικό ακροατήριο στο οποίο φαίνεται ότι στρέφονται….Η προπαγάνδα ότι η Αριστερά τρέφεται από τις ΜΚΟ του Σόρος και της παγκοσμιοποίησης βγαίνει κατ’ ευθείαν από τον βαθύ πυρήνα της προπαγάνδας της ακροδεξιάς…».

Θα αναφερθώ σε δυο άρθρα δυο διαφορετικών μελών ή φίλων της ΚΟΕ-δεν είμαι σε θέση να ξέρω-που δημοσίευσε ο «δρόμος», εν είδει μπαράζ, την ίδια ημέρα 18 Απριλίου, 2020, ανήμερα το Μεγάλο Σάββατο των Ορθοδόξων, που γιορτάστηκε 7 ημέρες μετά από την ίδια γιορτή των υπόλοιπων Χριστιανών του κόσμου, δηλαδή διχαστικά από τη συντριπτική διεθνή χριστιανική πλειοψηφία, η οποία θεωρείται στην Ελλάδα «αιρετική»: «Να καταργηθεί, επιτέλους, αυτό το μολυσματικό Πάσχα», «Το Πάσχα της πανδημίας».

Θα παραθέσω μικρά επιλεγμένα αποσπάσματα από τα δυο άρθρα και όποιος το θέλει μπορεί και αξίζει να τα διαβάσει ολόκληρα, αφού σημειώσω αυτό που οι αρθρογράφοι και η επίσημη ιστοσελίδα συστηματικά θέλουν να αγνοούν, πως στις αυταρχικές ανατολικές Ορθόδοξες χώρες, που η στενή και ανυπόληπτη συνεργασία Κράτους και Εκκλησίας εμπόδισε αρχικά τη λήψη μέτρων περιορισμού της δεύτερης, σημειώθηκαν θάνατοι και ασθένειες ακόμη και πολλών Μητροπολιτών (τουλάχιστον 4+2) και πολλών δεκάδων ή εκατοντάδων κληρικών, μοναχών και ιεροσπουδαστών.

Από το πρώτο άρθρο, που αναπαράχθηκε σε αρκετούς ορθόδοξους ιστότοπους, επισημαίνω και τον σαρκαστικό τίτλο που παραπέμπει σε μια απολύτως ανύπαρκτη δήθεν διάθεση της κυβερνητικής εξουσίας να απαξιώσει το Πάσχα, μιας εξουσίας όμως, που αντιθέτως πολύ άνετα μπορεί να κατηγορηθεί για πολύ στενές σχέσεις με το αμαρτωλό εκκλησιαστικό κατεστημένο: «Tο Πάσχα στριμώχνεται στα «ανθυγιεινά», αφού το «μήνυμά» του ακυρώνει τον μετανεωτερικό μηδενισμό: ο μετανεωτερικός άνθρωπος θέτει ως οντολογικό του στόχο να ξεπεράσει τον θάνατο τον οποίο βιώνει ως το απόλυτο άγχος. Αυτό το «απόλυτο άγχος» πλέον εντάσσεται στις τελειοποιημένες στρατηγικές ενσωμάτωσης… ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΠΑΣΧΑ, χυδαία αποϊεροποιημένο ως το μεδούλι, τρέπεται σε σημειολογικό κόμβο μιας ολόκληρης και ολοκληρωτικής εποχής. Της εποχής που σηματοδοτείται από την «απόλυτη μέριμνα επιβίωσης» ως αποϊδεολογικοποιημένης ιδεολογίας της λειτουργικής ενσωμάτωσης. Μέσω της «κοινωνικοποίησης δια του κορωνοϊού» μεταβαίνουμε από την επιφανειακή «Μαζική Δημοκρατία του Ωσαννά» στην «Μαζική Κατάσταση Εξαίρεσης τού Άρον-άρον σταύρωσον ημάς …H Λαμπρή του ελληνικού λαού, καταδικάζεται ως «εστία μόλυνσης» και όλο το ιστορικό αγαπητικό φορτίο της αφορίζεται ως «επικίνδυνο»: επιτρέπεται το «επιθυμιακό φιλί» αλλά όχι το Φιλί της Αγάπης, αφού η αναστάσιμη μεγάλη αγκαλιά συντηρεί την «κοινοτική αρχή», άρα δεν πληροί τις προδιαγραφές της βολικής αποξένωσης. Η Λαμπρή γεννά ένθεα πλάσματα της αλληλεγγύης και του σωστικού δεσμού, αλλά ο παρών κόσμος του Μ. Γκέητς, της κας Λαγκάρντ και του Ν. Τραμπ, θέλει μια «κανονικότητα» με μάσκα και γάντια που θα εναλλάσσει τους χρήσιμους κοινωνικούς ρόλους καθ’ υπαγόρευσιν των «εποπτών της επιβίωσης… Το Πάσχα στερείται δια νόμου της λυτρωτικής μεταφυσικής του και, έτσι, εκπίπτει σε σχετικοποιημένο κοσμικό δρώμενο που υπάγεται στις νομοτέλειες των πολιτικών συστημάτων. …. Πτυχή του παρόντος χρέους μας, είναι να διασώσουμε το «ανορθολογικό» της λαϊκής ψυχής, το χλευαζόμενο «απίθανο» της επιλογής του απελευθερωτικού θανάτου από έναν «γιο μαραγκού», δηλαδή από τον οιονεί Απροσάρμοστο που με χίλια τεχνάσματα θέλουν να εξαφανίσουν από την εμπειρία…. Συμπέρασμα : η Λαμπρή «πρέπει» να εκλείψει».

Δεν ξέρω τι μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης από τους υψιπετείς (αριστερό;)-θεολογικούς ελληνοφανείς σολοικισμούς του άρθρου (η ασημαντότητά μου πάντως δεν καταλαβαίνει), που θα τους ζήλευε και ο πολύς κ. Χρήστος Γιανναράς, πάντως ο μνημονευόμενος Τραμπ, δεν ήθελε ούτε μάσκα ούτε γάντια και αυτό το πλήρωσαν χιλιάδες φτωχοί άνθρωποι. Το άρθρο επίσης ξεχνά να αναφερθεί πως εκτός από τον Τραμπ, τα προστατευτικά μέτρα απαξιώθηκαν ή και ενοχοποιήθηκαν και από τους ακροδεξιούς Μπολσονάρο (το θανατικό χτύπησε άγρια τις φαβέλες), Τζόνσον και από τα ακροδεξιά στοιχεία της Σερβίας που επιτέθηκαν στο Κοινοβούλιο (7.7) κατά των περιορισμών, όπως και από τον αρχηγό του αυστριακού ακροδεξιού εθνικιστικού Κόμματος Νόρμπερτ Χόφερ, που δήλωσε ότι «το Κοράνι είναι πιο επικίνδυνο από τον κορωνοϊό». Το ίδιο ξεχνά να αναφερθεί στον ρατσιστή Ούγγρο ακροδεξιό ηγέτη Όρμπαν, που πραγματικά χρησιμοποίησε την πανδημία για να δολοφονήσει κυριολεκτικά τις ελευθερίες των πολιτών, με πρωτοφανές αντιδημοκρατικό νομοθετικό πλέγμα. Αξιοσημείωτο επίσης είναι πως το άρθρο ενοχοποιεί τον Γκέητς, κλασικό στόχο των παγκόσμιων ακροδεξιών συννωμοσιολογιών.

Το δεύτερο άρθρο, συνοδεύεται με φωτογραφίες πασχαλιάτικων αυγών, οι οποίες παραπέμπουν με ειδυλλιακό ανορθολογισμό στα λαϊκά έθιμα, αποενοχοποιώντας το Πάσχα από το εγγενές μεταφυσικό φορτίο του, μαζί με το επιπλέον βάρος που του χρέωσε ο αποκρυφισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Φαντάζομαι πως με τη λογική των λαϊκών θρησκευτικών εθίμων, και με γραφικές συναισθηματικές προσεγγίσεις, μπορούν να δικαιολογηθούν από ανάλογους αρθρογράφους του Πακιστάν ή του Ιράν, η μπούργκα ή και η κλειτοριδεκτομή:

«…Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή δεν θα υπάρχει καν η περιφορά του επιταφίου, ενώ αύριο η Ανάσταση θα είναι βουβή…Το Πάσχα θα πραγματοποιηθεί με όλους μας, αποχωρισμένους από τα έθιμά μας, μακριά από το χωριό ή όπου αλλού γιορτάζει ο καθένας από εμάς, …Το Πάσχα είναι μια γιορτή πολύ ιδιαίτερη. Είναι δεμένη με τη ζωή των ανθρώπων,…είναι συγχρόνως και μια ευκαιρία …. να «ζήσουν» οι πιστοί την εσωτερικότητα της Μεγάλης Εβδομάδας και την ανύψωση της Ανάστασης, να συγχωρέσουν και να συγχωρεθούν οι παρευρισκόμενοι στο πασχαλινό τραπέζι, να ανανεώσουν τους δεσμούς που τους ενώνουν, να αφήσουν πίσω ό,τι τους χωρίζει και να γιορτάσουν. Όλα τα παραπάνω, ίσως και κάποια ακόμα που ξεχνιούνται, συμπυκνώνονται στη γιορτή του Πάσχα….Αυτή η γιορτή και το συναίσθημα που δημιουργεί στις ψυχές των ανθρώπων ακρωτηριάζεται φέτος. …Την ίδια στιγμή η ελληνική κοινωνία αντιστέκεται σ’ αυτόν τον ακρωτηριασμό.…«Καλή Ανάσταση». Με αυτή την ευχή υποδέχεται ο λαός μας την Μεγάλη Εβδομάδα. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα η ευχή «Καλή Λαμπρή…». Έτσι είναι χαραγμένη η μέρα της Ανάστασης και του Πάσχα στο λαϊκό υποσυνείδητο. Σαν η λαμπρή μέρα που νικιέται ο Θάνατος, σαν η ξεχωριστή μέρα που υποχωρεί το Σκοτάδι που περιβάλει τις ζωές των απλών ανθρώπων…μπορεί οι «από πάνω» να απεργάζονται διάφορα σχέδια εις βάρος της κοινωνίας, όμως το πασχαλινό μήνυμα παραμένει δυνατό και επίκαιρο: Η Ζωή θα νικήσει. Για αυτό το λόγο, μέρες που είναι να οπλιστούμε με το πνεύμα της Λαμπρής: η Σταύρωση εγκυμονεί την Ανάσταση, όπως έλεγε κι ο Κωστής Μοσκώφ…».

Κάποιος θα πρέπει να πει στον αρθρογράφο, πως έκλεισαν πανεπιστήμια και σχολεία κι αυτός θρηνεί για τους ναούς, πως οι σημερινοί «από πάνω», όπως τους λέει, όπως έκανε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, χρηματοδοτούν αδρά την Εκκλησία, την φοροαπαλλάσσουν, συναγελάζονται με τους πιο αντιδραστικούς δεσποτάδες της και ανακοίνωσαν προσλήψεις για χάρη της πρόσφατα (3.6.2020) 1000 ανθρώπους της με κρατικό μισθό, σε θέσεις πολιτικού προσωπικού της. Θα κλείσω το παρόν με την διαπίστωση του Βασίλη Ραφαηλίδη («Ιστορία-κωμικοτραγική-του Nεοελληνικού Kράτους, 1830-1974» εκδ.1993): «Ο φασισμός είναι λαϊκισμός -και κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός κατά βάσιν και κατ’ ουσίαν»