No Tears for Krauts Ένα σημείωμα για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης

Γράφει o Π.α

Θα μπορούσε να πει κανείς για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης ότι για πολλά χρόνια – κυρίως μετά το 1998 που το γερμανικό κράτος θέσπισε την 14 Φλεβάρη μέρα μνήμης για τα θύματα της Δρέσδης – ήταν μονάχα μια επέτειος που αφορούσε την ακροδεξιά και τους κύκλους της γερμανικής εθνικής αφήγησης που επιχειρούν να παρουσιάσουν την Γερμανία ως ένα ακόμα θύμα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ξεπλένοντας έτσι την γερμανική ιστορία. Και όμως, για το βομβαρδισμό της Δρέσδης ή για το «ολοκαύτωμα της πόλης» από τους συμμάχους (όπως συνηθίζουν να αποκαλούν αυτό το ιστορικό γεγονός οι φασίστες), δεν κάνει λόγο μόνο ο νεοναζί Μιχαλολιάκος, ούτε μονάχα το ακροδεξιό afd [1] και ο γνωστός ακροδεξιός όχλος στη Γερμανία. Με έκπληξη διαβάζουμε ακόμα και σε αριστερές εφημερίδες όπως στη διαδικτυακή εφημερίδα “Κόκκινη” (σε μια αναδημοσίευση της από το Rproject) ότι «το μεγαλύτερο μακελειό της ευρωπαϊκής ιστορίας, ήταν ο βομβαρδισμός και η πυρπόληση της Δρέσδης» [2].  Με αυτό το τρόπο συντηρείται έτσι ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που διέδωσε η ναζιστική μηχανή προπαγάνδας κατά τη διάρκεια του πολέμου. Από κοντά και ένα άλλο άρθρο στην εφημερίδα της ΔΕΑ «Εργατική Αριστερά» [3]. Ναι καλά διαβάσατε, το μεγαλύτερο μακελειό στην Ευρωπαϊκή ιστορία ήταν ο βομβαρδισμός της Δρέσδης.

Όσο συμπαθητική και να μας είναι σε άλλα θέματα η εφημερίδα «Κόκκινη», όπως για παράδειγμα σε αυτά της υπεράσπισης της Μακεδονικής μειονότητας, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε ασχολίαστο ένα τόσο τρανταχτό παράδειγμα ιστορικού ρεβιζιονισμού και ευτελισμού ακόμα και του ίδιου του Ολοκαυτώματος. Είναι λες και η συντάκτρια αυτής της σελίδας  να μην έχει ακούσει για τους χιλιάδες βομβαρδισμούς πόλεων και τα εκατομμύρια αμάχων που έχασαν τη ζωή τους. Τις εκατομμύρια εκτελέσεις κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της Ευρώπης. Λες και δεν έγινε ποτέ η μάχη του Στάλινγκραντ, ή ότι η βιομηχανία θανάτου στο Άουσβιτς μπορεί να συγκριθεί με τον βομβαρδισμό γερμανικών πόλεων και πολεμικών στόχων. Δυστυχώς όμως δεν είναι τυχαίο αυτό το ατόπημα από μια αριστερά που ανακαλύπτει παντού ολοκαυτώματα στην ελληνική ιστορία, με σκοπό να ενισχύσει το πατριωτικό της αφήγημα και τον μύθο της καθολικής αντίστασης του «ελληνικού λαού» απέναντι στον γερμανό κατακτητή. Ούτε είναι βέβαια τυχαίο ότι αυτή η αριστερά ταυτίζει σήμερα θύτη και θύμα στο Ολοκαύτωμα με σκοπό να προβάλει την μικροπολιτική της θέση σχετικά με όσα γίνονται στη Μέση Ανατολή. Τέλος, δεν είναι τυχαίο  ότι με κάθε ευκαιρία ευτελίζονται το Ολοκαύτωμα και το Άουσβιτς (βλέπε και τα τελευταία σκίτσα σχετικοποίησης του Άουσβιτς) [4].

Όντως, το ξέρουν και οι πέτρες στις μέρες μας, ότι οι Γερμανοί τουρίστες-τριες που επισκέπτονται τη Δρέσδη δεν είναι πλέον τόσο συγκλονισμένοι-ες από τα κτίρια που βλέπουν στη πόλη. Το ίδιο συμβαίνει και με τους-τις τουρίστες-τριες από το εξωτερικό. Όλα γύρω από τη Frauenkirche (κεντρική εκκλησία της Δρέσδης) μυρίζουν ανακαίνιση και κάτι από τη τουριστική Disneyland, οπότε ο καθένας γνωρίζει για την ανοικοδόμηση της πόλης μετά από τον βομβαρδισμό της από τους συμμάχους τον Φλεβάρη του 1945. Ωστόσο, σε αυτούς τους τουρίστες-τριες τα ερωτηματικά αρχίζουν – το αργότερο – στο δρόμο προς το Πίλνιτς, μέσω της συνοικίας Blasewitz και της γέφυρας του Μπλάου Βούντερ, «Μπλέ θαύμα». Πώς θα μπορούσαν όλα αυτά να έχουν επιβιώσει από την καταιγίδα του βομβαρδισμού; Αφού πάνω από όλα ο βομβαρδισμός της Δρέσδης, σύμφωνα με τους ρεβιζιονιστές ιστορικούς ήταν μια «δεύτερη Χιροσίμα».

Η ναζιστική ηγεσία χρησιμοποίησε τις αεροπορικές επιδρομές στη Δρέσδη στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 1945 ως βάση της εκστρατείας της για τη δυσφήμιση των συμμάχων σε ουδέτερες χώρες του εξωτερικού. Τις επόμενες ημέρες μετά τον βομβαρδισμό, τα πρακτορεία ειδήσεων έστελναν λεπτομερείς αναφορές, δελτία τύπου και ραδιοφωνικές αναφορές που παρουσίαζαν τη Δρέσδη ως μια ειρηνική πόλη της τέχνης και του πολιτισμού που έπεσε θύμα των βάρβαρων συμμάχων. Πολλά ψέματα διαδόθηκαν από το Υπουργείο Προπαγάνδας του Ράιχ για την αθώα, στρατιωτικά ασήμαντη πόλη της τέχνης και του πολιτισμού που βομβαρδίστηκε άσκοπα λίγο πριν το τέλος των εχθροπραξιών του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Ταυτόχρονα μιλούσαν για εκατό χιλιάδες θανάτους, για μια βροχή βομβών φωσφόρου και μαχητικών αεροσκαφών χαμηλής πτήσης που στόχευαν τον άμαχο πληθυσμό. Η προπαγάνδα αυτή είχε αποτέλεσμα στη κοινή γνώμη των συμμαχικών και ουδέτερων κρατών. Παρόλο που οι κριτικοί ιστορικοί και οι αντιφασιστικές ομάδες που δραστηριοποιούνται τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο στη Γερμανία έχουν επιτύχει την αποδόμηση του μύθου της Δρέσδης ως το θύμα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, τα τελευταία χρόνια, η διεθνής κοινή γνώμη θεωρεί τις αεροπορικές επιδρομές στη Δρέσδη στη καλύτερη περίπτωση στρατιωτικά ανόητη, ιδιαίτερα όμως βάρβαρη ​​ή στη χειρότερη περίπτωση ως το μεγαλύτερο συμμαχικό έγκλημα πολέμου. Η μεγάλη υποδοχή από το κοινό, κλασικών λογοτεχνικών έργων όπως το βιβλίο του Kurt Vonnegut “Slaughterhouse 5” [5] συνεχίζει να συμβάλλει στην διατήρηση αυτής της άποψης. Στο βιβλίο του, «ένα κείμενο γυμνασίου στις ΗΠΑ», ο Vonnegut συγκρίνει τη Δρέσδη μετά τον βομβαρδισμό με την επιφάνεια του φεγγαριού και παραθέτει τον David Irving, τον Βρετανό ρεβιζιονιστή ιστορικό και αρνητή του Ολοκαυτώματος, ο οποίος, στο βιβλίο του με τίτλο “The Destruction of Dresden” [6], δημοσίευσε τον πλέον υπερβολικό αριθμό θυμάτων και σύμφωνα με αυτόν ανέρχονται στις 135.000.

Επίσης, πολύ χειρότερα ακόμα, επικρατεί διεθνώς και μια άλλη άποψη ότι κάποιος-α πρέπει να τοποθετήσει τη Δρέσδη και τη Χιροσίμα στην ίδια κατηγορία με τους δίδυμους πύργους. Έτσι έγραψε, για παράδειγμα, ο συγγραφέας μπεστ σέλερ Jonathan Safran Foers στο βιβλίο του, “Extremely Loud and Incredible Close”, το οποίο γυρίστηκε και σε ταινία το 2011. Σε αυτό το βιβλίο, ο Safran Foers συνδέει την ιστορία του κύριου χαρακτήρα με τις εμπειρίες των παππούδων του που έζησαν τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης. Στη Γερμανία, παραλληλισμούς όπως ο παραπάνω που προέρχονται από το εξωτερικό τους λαμβάνουν με ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη. Δεν είναι τυχαίο ότι η ακραία συντηρητική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung έγραψε ότι: Το «δράμη γερμανική εθνική αφήγηση και η πολιτική της θυματοποίησηςα της Νέας Υόρκης» μετά την τρομοκρατική επίθεση στις 11η Σεπτεμβρίου μπορεί να συγκριθεί και με δύο άλλα ιστορικά γεγονότα, δηλαδή τον βομβαρδισμό της Δρέσδης και την πτώση της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

«Πρώτα οι βόμβες, μετά το Τείχος, τώρα οι πλημμύρες: Ενωμένοι οι Γερμανοί μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε και αυτές!»

Αυτό το σύνθημα που αποσκοπούσε στην ενίσχυση του ηθικού των κατοίκων, έκανε το γύρο της Δρέσδης το καλοκαίρι του 2002. Εκείνο το καλοκαίρι η πόλη έπαθε μεγάλες ζημιές όταν φούσκωσαν τα νερά του ποταμού Έλβα. Τα ΜΜΕ και τα διάφορα κόμματα αποκάλεσαν την πλημμύρα ως τη «πλημμύρα του αιώνα», που μετέτρεψε τη «Φλωρεντία του Έλβα», όπως κάποιοι αποκαλούν την Δρέσδη, σε «Βενετία του Έλβα». Τέτοια έγραφε σε αφίσες  το νεοφιλελεύθερο (ημι-φασιστικής κοπής) FDP [Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα] στη Σαξονία κατά τη διάρκεια μιας καμπάνιας που διοργάνωσε το ίδιο με στόχο την συγκέντρωση δωρεών για το ταμείο ενίσχυσης των πληγέντων από την πλημμύρα. Ο ιστορικός σχετικισμός δεν έχει τελειωμό. Η Δρέσδη, μετά από τόσα πολλά χτυπήματα της μοίρας, ξέρει τι σημαίνουν τα δεινά και η στέρηση. Όποιος θέλει να κερδίσει πόντους στη Δρέσδη δεν ξεχνά ποτέ να αναφέρει τους βομβαρδισμούς. Είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς η συλλογική ανάμνηση των συμμαχικών αεροπορικών επιδρομών στη Δρέσδη.

Το σατιρικό περιοδικό Titanic, σχολίασε τις πλημμύρες του 2002 στο πρωτοσέλιδο του λέγοντας ότι το νερό για την κατάσβεση των πυρκαγιών ήρθε με 57 χρόνια καθυστέρηση. Αυτό το σατιρικό πρωτοσέλιδο ήταν αρκετό για να εξαγριώσει τους κάτοικους της Δρέσδης που εκδήλωσαν την οργή τους με συγκεντρώσεις όπου έσκισαν και έκαψαν δημόσια το περιοδικό ή μέσα από απειλητικές επιστολές που έστελναν στη συντακτική του ομάδα.

Η Δρέσδη είναι ένας ζωντανός θρύλος για τη γερμανική εθνική ιδεολογία, αλλά και για κάθε απόπειρα ξεπλύματος της γερμανικής ιστορίας. Ήταν μια όμορφη, αθώα πόλη της τέχνης και του πολιτισμού για την οποία η γερμανική εθνική αφήγηση και η πολιτική της θυματοποίησης, υποστηρίζει ότι βομβαρδίστηκε άσκοπα λίγο πριν το τέλος του πολέμου με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Είναι ένας θρύλος για τα «Συμμαχικά εγκλήματα πολέμου» καθώς εμπεριέχει μια βροχή βομβών φωσφόρου και μαχητικά σε χαμηλή πτήση που στοχεύουν τον άμαχο πληθυσμό. Γι’ αυτό είναι ένα σύμβολο ειρήνης και συμφιλίωσης της γερμανικής εθνικής λαϊκής κοινότητας. Έχει δηλαδή όλα εκείνα τα συστατικά για την αναζωπύρωση του γερμανικού πατριωτισμού-εθνικισμού.

Αμέσως μετά τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, οι προπαγανδιστές του Χίτλερ έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός, υποστηρίζοντας πως στην πόλη δεν υπήρχαν βιομηχανικές εγκαταστάσεις και ότι με τις βόμβες τους οι συμμαχικές δυνάμεις κατέστρεψαν μια πόλη των τεχνών και του πολιτισμού. Και παρότι οι τοπικοί αξιωματούχοι έκαναν λόγο για 25.000 νεκρούς, το ναζιστικό Υπουργείο Προπαγάνδας ισχυριζόταν πως τη ζωή τους έχασαν τουλάχιστον 200.000 άμαχοι.

Ήταν όμως η Δρέσδη μια ασήμαντη πόλη σε στρατηγικό επίπεδο;

Ως προς απάντηση λοιπόν στους άσχετους(;) ή μάλλον απλώς αριστερούς αναθεωρητές της ιστορίας, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τον Φεβρουάριο του 1945 τα ναζιστικά στρατεύματα που πολεμούσαν στο Ανατολικό Μέτωπο, προσπαθώντας να απωθήσουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου, απείχαν από τη Δρέσδη μόλις 250 χιλιόμετρα. Σε αντίθεση με τα ψέματα που ξεφούρνισε μετά τον βομβαρδισμό η ναζιστική προπαγάνδα, η πόλη ήταν σημαντικό διαμετακομιστικό και βιομηχανικό κέντρο της ναζιστικής Γερμανίας. Δεκάδες εργοστάσια προμήθευαν τη Βέρμαχτ με πυρομαχικά, τμήματα πολεμικών αεροσκαφών και άλλες προμήθειες που ήταν απαραίτητες για τη συνέχιση του πολέμου, ενώ από την πόλη περνούσαν οδικώς και σιδηροδρομικώς, στρατιώτες, τεθωρακισμένα και μονάδες πυροβολικού.

Να πούμε επίσης ότι οι κάτοικοι της Δρέσδης, σε αντίθεση με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους που έχαναν τη ζωή τους στα στρατόπεδα εξόντωσης ή στα πολεμικά μέτωπα, έτρωγαν και έπιναν σναπς ή τον καφέ τους, έκαναν περιπάτους και χόρευαν βαλς λίγη μόλις απόσταση, από εκεί που περνούσαν τα γνωστά σε όλους τρένα για την Πολωνία. Μήπως δεν γνώριζαν για τα τρένα και τον προορισμό τους; Προφανώς και γνώριζαν. Και όλα αυτά γινόντουσαν στη Δρέσδη και την υπόλοιπη Γερμανία τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του Δεκέμβρη του 1944. Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης είχε ένα ακόμη στόχο. Οι θύτες να νιώσουν κυριολεκτικά στο πετσί τους το τι έκαναν μέχρι τότε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Να καμφθεί το ηθικό τους και να συντομευθεί η επέλαση των συμμάχων που θα έδινε τέλος στον χειρότερο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας.

Αλλά δεν φαίνεται να «ιδρώνει το αυτί» των αριστερών αναθεωρητών της ιστορίας με τέτοια παραδείγματα. Η Δρέσδη για αυτούς δεν θα συνδεθεί με λέξεις όπως Εθνικοσοσιαλισμός, διώξεις των Εβραίων, απελάσεις, καύση βιβλίων, καταναγκαστική εργασία και αριοποίηση εβραϊκών περιουσιών. Αντ’ αυτού, για εκείνους η πόλη ήταν η προσωποποίηση της γερμανικής θυματοποίησης που πρέπει μάλιστα και να τιμηθεί. Ο διεθνώς αποτελεσματικός μύθος της χαμένης πόλης που γράφτηκε από τους Ναζί προπαγανδιστές και καλλιεργήθηκε επίμονα με την πάροδο των ετών βρίσκει σήμερα και τους αριστερούς υποστηρικτές του.

Τέτοιοι «αριστεροί» που υποστηρίζουν ότι η Δρέσδη ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα του β’ παγκοσμίου πολέμου δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να συντελούν στο άλλοθι των Γερμανών ακροδεξιών, όπως για παράδειγμα του Τίνο Κρουπάλα που θέλησε να επισημάνει και αυτός από την πλευρά του πως σε αντίθετη με ό,τι υποστηρίζει σύσσωμη η ιστορική κοινότητα (επί του αριθμού των θυμάτων δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία) στη Δρέσδη έπεσαν νεκροί τουλάχιστον 100.000 Γερμανοί. Μέσω των ισχυρισμών του ο Τίνο Κρουπάλα συμμετέχει ενεργά σε μια προσπάθεια της γερμανικής ακροδεξιάς να περιορίσει το «αίσθημα ενοχής και συλλογικής ευθύνης των Γερμανών» για τα δεινά του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Ιστορικά γεγονότα όπως αυτό της Δρέσδης μας υπενθυμίζουν για ακόμα μια φορά πόσο σημαντικό είναι το μέτωπο της ιστορίας. Ειδικά σε μια συγκυρία όπου ο ιστορικός αναθεωρητισμός κερδίζει έδαφος, ύστερα και από τις πρόσφατες απόπειρες αναθεώρησης της ιστορίας που επιχειρεί η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχειρώντας να εξισώσει την Σοβιετική Ένωση με τον φασισμό. Αυτές οι απόπειρες ξεπλύματος της γερμανικής ιστορίας που βρίσκουν μάλιστα και την υποστήριξη (και για ιστορικούς λόγους, λόγω της κυρίαρχης αφήγησης για το πόλεμο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας [7]) μερίδων της αριστεράς είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες γιατί λειτουργούν ως βούτυρο στο ψωμί της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς που ψάχνει τρόπους εξευγενισμού της και να παραστήσει το θύμα. Πολύ περισσότερο πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες που αυτή η «αριστερά» πέφτει σε αυτή την παγίδα. Ίσως η θεωρητική προσέγγιση αυτής της αριστεράς να έχει τα δικά της όρια ώστε να μη μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει ότι ο φασισμός ήταν ένα «λαϊκό κίνημα» με κύριο κορμό του τα στρώματα αυτά της κοινωνίας που φώναζαν για ευημερία και κέρδος και με μόνη αντίσταση τότε το προλεταριακό και κομμουνιστικό στοιχείο που καταπνίγηκε στο αίμα. Όπως και να έχει βέβαια το πράγμα, δεν θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα δύσκολο να καταλάβουν όλοι αυτοί ότι με τον τρόπο τους συντάσσονται με την προπαγάνδα του κράτους-θύτη. Όσον αφορά δε μια συνεπή κομμουνιστική πολιτική σήμερα πάνω στα ιστορικά ζητήματα, πρώτο μέλημα είναι η εναντίωση σε κάθε απόπειρα ιστορικού ρεβιζιονισμού και στην κυρίαρχη ιδεολογική αφήγηση που στόχο έχει να αποπροσανατολίσει τον ταξικό, αντιφασιστικό και κοινωνικό αγώνα των καταπιεσμένων. Ούτε ένα δάκρυ για τη Δρέσδη, ούτε ένα δάκρυ για τη Γερμανία.

Σημειώσεις 

[1] AFD, Εναλλακτική για τη Γερμανία: Μαζικό ξενοφοβικό – αντιμουσουλμανικό κλπ.. κόμμα της γερμανικής ακροδεξιάς με αρκετά μεγάλη λαϊκή υποστήριξη σε αρκετά μέρη της Γερμανίας.

[2] Σχετικό άρθρο της διαδικτυακής εφημερίδας “Η Κόκκινη”: https://kokkini.org/2020/02/14/έτσι-πάει-ο-κόσμος-σφαγείο-νο-5-του-κε/

[3] Άρθρο του Χάρη Παπαδόπουλου στην Εργατική Αριστερά: https://kokkini.org/2020/02/12/75-χρόνια-από-τον-βομβαρδισμό-της-δρέσδη/

[4] Διαβάστε σχετικά τις τελευταίες δημοσιεύσεις της στήλης μας «Χρονικά Αντισημιτισμού»

[5] Σχετικά με το βιβλίο διαβάστε εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/Slaughterhouse-Five

[6] Ο Ντάβιντ Ίρβινγκ είναι ένας από τους γνωστότερους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Σχετικά με το βιβλίο του για τη Δρέσδη εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Destruction_of_Dresden

[7] Η ΛΔΓ είχε ενσωματώσει στην επίσημη ιστορική αφήγηση τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, δίνοντας την έναν ηρωικό χαρακτήρα.