Ο πατριωτισμός της ειρήνης είναι ο εθνικισμός του πολέμου

Σε καιρό ειρήνης, η ελληνική αστική τάξη φοράει την αραχνοΰφαντη γαλανόλευκη μαντίλα του πατριωτισμού. Μιλάει για την αγνή αγάπη για την πατρίδα, το δήθεν αδιαίρετο του ελληνικού λαού. Μιλάει για την εθνική ενότητα πέρα από τα ταξικά συμφέροντα και την ταξική πάλη. Μας λέει ότι ενωμένο το έθνος «θα πάει μπροστά». Όταν πάλι σχεδιάζει να κάνει εγκλήματα, με την ίδια ευκολία χτυπά τα τύμπανα του πολέμου για να συσπειρώσει και πάλι τους υποτελείς, ώστε να γίνουν κρέας για κανόνια. Αυτή τη φορά τους συσπειρώνει κάτω από τη σημαία του εθνικισμού, υπενθυμίζοντάς μας ότι η απόσταση του πατριωτισμού από τον εθνικισμό είναι πολύ μικρότερη από αυτή που διατυμπανίζει η ενσωματωμένη στον εθνικό κορμό αριστερά. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμιά τέτοια απόσταση. Και σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου, η εθνική ενότητα και ο πατριωτισμός έχουν χαρακτήρα δολοφονικό.

Προκειμένου να αποκρύψει την πραγματική θέση που έχουν οι υποτελείς στο αστικό κράτος, ο ελληνικός εθνικός κορμός κατασκευάζει τους μυθικούς ήρωες και ηρώισσες του. Τους διαλέγει πάντοτε με μεγάλη ευλάβεια και προσοχή. Πρέπει να είναι οι κάλλιστοι ανάμεσα στους καλύτερους. Πρέπει πάντα να είναι διακεκριμένοι-ες σε αυτό που το ελληνικό αστικό κράτος ονομάζει «κοινωνική ζωή», είτε αυτοί-ες είναι μεγάλοι γιατροί, ποιητές και συγγραφείς, είτε συνθέτες ή πολιτικοί. Μετά τον θάνατό τους, με τρόπο μυθοπλαστικό, αυτοί οι ήρωες του έθνους περνούν στην αιωνιότητα και την αθανασία όπως και το ελληνικό γένος, όπου σύμφωνα με τον ελληνικό εθνικό μύθο, έχει ιστορία από την εποχή του χαλκού (τουλάχιστον) μέχρι και σήμερα.

Οι ήρωες και ηρώισσες του ελληνικού εθνικού κορμού έχουν όλα τα πολιτικά χρώματα. Το κόκκινο, το μπλε, το μαύρο και το πράσινο. Στις πλατείες των ελληνικών μητροπόλεων και της επαρχίας, βρίσκονται ανεγερμένα αγάλματα και άλλα μνημεία για να τους θυμόμαστε. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται ο Κολοκοτρώνης, η Μερκούρη, ο Βενιζέλος, ο Παπάγος, ο Βελουχιώτης. Ο θάνατος τέτοιων ηρώων και ηρωισσών βρίσκει το έθνος να τους θρηνεί πάντα ενωμένο και υπερήφανο. Αν κάποιος-α κάνει το λάθος και τολμήσει να ασκήσει κριτική για τις πράξεις τους, πρέπει να απομονωθεί γιατί αποτελεί καρκίνωμα στο σώμα της εθνικής λαϊκής κοινότητας.

Κάθε ήρωας πρέπει επίσης να καθρεφτίζει τον συλλογικό ναρκισισμό του έθνους, γι’ αυτό τις περισσότερες φορές ο κάθε εθνικός ήρωας έχει πορεία «αντιφατική». Το φάρμακο της λήθης βοηθά πάντα το έθνος να αποσιωπά όποιες παρατυπίες δεν κολλάνε με το συνολικό εθνικό αφήγημα.

Ο ελληνικός πατριωτισμός – εθνικισμός έχει μόνο ένα χρώμα, αυτό της σημαίας του. ´Όποια μάσκα από τις δύο και να φοράει το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος παραμένει το ίδιο βάρβαρο και σκληρά εκμεταλλευτικό. Η ήττα στον εμφύλιο πόλεμο το 1946 – 49 συνέβαλε καθοριστικά στην σφυρηλάτηση αυτής της εθνικής ενότητας, στην αναγέννηση του ελληνικού εθνικισμού και την ενσωμάτωση της αριστεράς. Όσοι και όσες δεν συμβιβάστηκαν και συνέχισαν να βλέπουν ότι ο «βασικός εχθρός βρίσκεται μέσα στην χώρα» είτε εξορίστηκαν, είτε δολοφονήθηκαν. Σήμερα, όπως και πάντα, στα εθνικά πανηγύρια και τις κηδείες που διοργανώνει το ελληνικό εθνικό κράτος συμμετέχει όλος ο πολιτικός κόσμος δίχως εξαιρέσεις, αριστεροί και δεξιοί. Ακόμα χειρότερα, στις πρώτες θέσεις βρίσκονται και εκείνοι που δυστυχώς ακόμα αναφέρονται και στον μαρξισμό.

Όσο όμως και να καλεί η καπιταλιστική κυριαρχία τους σκλάβους να ξεχάσουν την πείνα τους, ταϊζοντας τους εθνική ενότητα, αυτή θα συνεχίζει να μεγαλώνει μέσα στον κυκλώνα της καπιταλιστικής κρίσης, διατηρώντας ζωντανή την δυνατότητα να ραγίζει αυτή η γυάλινη, ψευδο-ενότητα του έθνους. Για να επιταχύνουμε λοιπόν αυτή την επαναστατική διαδικασία, χρειαζόμαστε την δική μας αυτόνομη οργάνωση, θεωρία και πρακτική. Να ενδυναμώσουμε το αντιεθνικιστικό, ταξικό και επαναστατικό κίνημα. Να επαναφέρουμε τον κομμουνιστικό κίνδυνο στο προσκήνιο της ιστορίας.

Π.α