«Αφηγήσεις #34» Waterloo, συναυλία του Blood and Honour, Λονδίνο, 1992. Ένας προσωπικός απολογισμός
Ένας προσωπικός απολογισμός της μάχης του Waterloo, όταν η Αντιφασιστική Δράση διέλυσε μια συναυλία της νεοναζιστικής εταιρείας Blood and Honour διακόπτοντας το σημείο ανακατεύθυνσής τους στο σταθμό Waterloo.
Αυτή ήταν ίσως η μεγαλύτερη αντιφασιστική μάχη από το Lewisham (1977). Καλύφθηκε ακόμη και από τις εθνικές τηλεοπτικές ειδήσεις, το ραδιόφωνο, τις ταμπλόιντ κ.λπ. Ήταν για να αντιταχθεί σε μια συναυλία του “Blood and Honour”. Το Blood and Honour ήταν μια φασιστική μουσική οργάνωση που προωθούσε ρατσιστικά συγκροτήματα όπως οι Skrewdriver και οι No Remorse (που προηγουμένως ονομαζόταν Dead Paki in the Gutter). Μπορούσαν να προσελκύσουν πλήθος 500-2.000 ατόμων, κυρίως skinheads.
Στην πραγματικότητα ο αντιφασισμός θα ήταν πολύ πιο εύκολος αν όλοι οι φασίστες φορούσαν τη “στολή” των skinhead, γιατί (α) μπορούμε να τους εντοπίσουμε πιο εύκολα από τους “casuals” και (β) η σκηνή των skinhead, ως κλάδος της μόδας, είναι εγγυημένο ότι θα παραμείνει ένα μικρό φαινόμενο.
Οι Blood and Honour είχαν διαφημίσει ότι θα έδιναν μια τεράστια συναυλία με όλα τα κορυφαία ονόματά τους σε έναν άγνωστο χώρο. Συμβούλευαν τους οπαδούς τους (που δεν τους εμπιστεύονταν την πληροφορία, και να αποφύγουν τους αντιφασίστες) να πάνε πρώτα στο σταθμό Waterloo για να ανακατευθυνθούν. Αυτή ήταν μια συνηθισμένη φασιστική τακτική.
Εκείνο το πρωί περίπου εκατό από εμάς τους αντιφασίστες συναντηθήκαμε στο The Old Bell στο Kilburn. Πήραμε το μετρό μέχρι το Waterloo και αναδυθήκαμε από τις κυλιόμενες σκάλες στην αίθουσα εκδηλώσεων. Δεν ξέρω για κανέναν άλλον, αλλά εγώ ήμουν πολύ νευρικός. Νόμιζα ότι θα μας έσφαζαν. Όλοι ήξεραν ότι οι Blood and Honour μπορούσαν να συγκεντρώσουν δέκα φορές περισσότερο κόσμο από εμάς.
Η αίθουσα του σταθμού ήταν σχεδόν έρημη. Ανακαλύψαμε αργότερα ότι η British Rail είχε δώσει ρεπό στους μαύρους και τους Ασιάτες εργαζόμενους – ικανοποιώντας τον ρατσισμό. Μια μικρή ομάδα της Red Action πήγε στο μπουφέ του σταθμού και βρήκε ένα ζευγάρι skinheads που απολάμβαναν ένα ήσυχο φλιτζάνι τσάι. Υπήρξαν κάποιοι δυνατοί θόρυβοι και ήχοι από σπασίματα, μετά οι Κόκκινοι βγήκαν αλώβητοι και αναμείχθηκαν με το πλήθος μας. Πέντε λεπτά αργότερα έφτασε ένα ασθενοφόρο για να μεταφέρει τους δύο άτυχους φασίστες. (Οι φήμες λένε ότι μπορεί να ήταν, στην πραγματικότητα, αστυνομικοί με πολιτικά).
Περάσαμε το υπόλοιπο απόγευμα στήνοντας ενέδρες σε ομάδες φασιστών καθώς έφταναν και προσπαθώντας να αποφύγουμε την αστυνομία. Για παράδειγμα, τέσσερις φασίστες έφτασαν με αυτοκίνητο και τους επιτεθήκαμε μέχρι που έσπασαν όλα τα παράθυρα και το υπόλοιπο αυτοκίνητο δεν ήταν ακριβώς σε κατάσταση εκθετηρίου. Οι μάχες μαίνονταν σε όλους τους γύρω δρόμους. Ένας σύντροφος από το Νόργουιτς και εγώ στοιβαχτήκαμε σε μια ομάδα τριών φασιστών στον κυκλικό κόμβο Waterloo. Ένας από αυτούς γύρισε για να επιτεθεί στον σύντροφό μου και εγώ έβγαλα το πόδι μου για να του βάλω τρικλοποδιά και με θαυμάσια τύχη ήταν τέλεια συγχρονισμένο και έπεσε κάτω και χτύπησε το κεφάλι του, με κρότο, στο πεζοδρόμιο. Νομίζω ότι ήταν αναίσθητος, αλλά πάνω στη ζέστη της στιγμής πήγα και τον χτύπησα στο κεφάλι όσο πιο δυνατά μπορούσα ούτως ή άλλως. Στην πραγματικότητα ανησύχησα λίγο μετά μήπως τον είχα σκοτώσει. Έβλεπα συνέχεια τις ειδήσεις στην τηλεόραση για μερικές μέρες. Οι άλλοι δύο φασίστες ήταν ακόμα εκεί και υποθέτω ότι θα μπορούσαμε να τους είχαμε χτυπήσει κι άλλο, αλλά τρέξαμε πίσω στην κύρια ομάδα.
Θρασύτατοι άνθρωποι συνόψισαν τα αντιφασιστικά γεγονότα στο Waterloo λέγοντας “κλείσαμε περισσότερους σταθμούς από τον IRA”!
Shades online 
Leave a Reply