Στον απόηχο της πορείας μνήμης για τον Καρλ και τη Ρόζα.

Η συμμετοχή στη πορεία μνήμης για τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεκτ έχει ιδιαίτερη πολιτική αξία και εξαιρετική σημασία, ασχέτως το ποιοι συμμετέχουν σε αυτή σήμερα. Όπως γράφει και το μνημείο στο νεκροταφείο που βρίσκεται στο Λίχντενμπεργκ «οι νεκροί μας υπενθυμίζουν». Πραγματικά είναι έτσι. Οι νεκροί μας υπενθυμίζουν τι ρόλο έπαιξε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία και της μεγάλης προδοσίας της σε βάρος του προλεταριάτου. Το έγκλημα που αυτή διέπραξε, υπηρετώντας πιστά την καπιταλιστική κυριαρχία. Η αστική τάξη της Γερμανίας χωρίς την βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας ίσως να μην κατάφερνε ποτέ να σταθεροποιήσει και πάλι την εξουσία της μετά τον Α’παγκόσμιο πόλεμο.

Η πορεία αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη επετειακή υπόθεση. Το Γερμανικό καπιταλιστικό κράτος προσπαθεί με κάθε τρόπο να σταματήσει την διεξαγωγή της. Αποτελεί καρφί στο μάτι της αστικής εξουσίας ότι κάθε χρόνο πάνω από 3.000 άνθρωποι συνεχίζουν να κρατούν κόκκινες σημαίες και να αποδίδουν φόρο τιμής στους άγρια δολοφονημένους κομμουνιστές ηγέτες του προλεταριακού κινήματος του Βερολίνου. Η πορεία αυτή είναι κόντρα στο ρεύμα και το σκληρό αντικομμουνιστικό αφήγημα του γερμανικού καπιταλιστικού κράτους. Κόντρα και στο αφήγημα «των δύο άκρων» και του «ολοκληρωτισμού» που επιχειρεί την εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό για να μας πει ότι η αστική δημοκρατία είναι μονόδρομος ή ότι η καπιταλιστική οικονομία είναι παράδεισος.

Δυστυχώς όμως, όσο δυνατός και να παραμένει ο συμβολισμός αυτής της πορείας μνήμης, η παρακμή της αριστεράς και του εθνο-αντιιμπεριαλισμού στη Γερμανία δεν μπορεί να κρυφτεί. Αρκεί η φωτογραφία σε αυτό το άρθρο για να το καταλάβει κάποια-ος. Τι βλέπουμε στη συγκεκριμένη φωτογραφία; Ένα πανό που γράφει «Μποικότ στο Ισραήλ, Ελεύθερη Παλαιστίνη από τα ποτάμια μέχρι την Θάλασσα» [1], με άλλα λόγια σε μια διεθνιστική πορεία μνήμης για δύο δολοφονημένους κομμουνιστές ηγέτες, ένα αριστερό μπλοκ επιλέγει να εστιάσει όχι στο γεγονός της δολοφονίας, όχι στο Γερμανικό κράτος και την κατάσταση μέσα στη χώρα τώρα που η κρίση κλιμακώνεται και εδώ, αλλά στον αντισημιτισμό, στο αίτημα της καταστροφής του κράτους του Ισραήλ. Με άλλα λόγια γίνεται ανεκτό στη πορεία το αίτημα για ένα νέο ξεριζωμό 7 εκατομμυρίων ανθρώπων από τη Μέση Ανατολή. Πραγματικά προκαλεί τρόμο η ιδέα πόσοι από τους διαδηλωτές (σίγουρα όχι όλοι-ες) συμμερίζονται αυτή την άποψη.

Το ντελίριο δεν σταματά όμως εδώ. Ένας σύντροφος επέλεξε να συζητήσει με ένα άτομο από ένα μαοϊκό μπλοκ. Τον ρώτησε την γνώμη του για τις απεργίες των εργατών ντελίβερι και την κατάσταση της εργατικής τάξης μέσα στην Γερμανία. Η απάντηση του ήταν αποκαλυπτική. Αντί μια συγκεκριμένης απάντησης, άρχισε να κάνει μια ανάλυση για το τι γίνεται στη Λατινική Αμερική. Με άλλα λόγια καμία επαφή με την σκληρή πραγματικότητα μέσα στη Γερμανία. Αλλά και η διεθνιστική αλληλεγγύη  ήταν στην πραγματικότητα ανύπαρκτη. Καμία αναφορά από τους περισσότερους στην εξέγερση στο Καζακστάν. Γιατί άραγε;

Κ.μ

Σημείωση

[1] Η Φράση αυτή προέρχεται από τον Αραφάτ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο «ειρηνοποιός» Αραφάτ ήταν συγγενής και μαθητής του φιλοναζιστική μουφτή της Ιερουσαλήμ Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι, αργότερα μέλος των Ες Ες. Ο Αραφάτ, εκτός άλλων, ευθύνεται και για την καταστολή του αραβικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Για το θέμα αυτό αξίζει μια προσεκτική μελέτη στο μέλλον.