Ο σοσιαλισμός μεταξύ της Πολιτικής Ταυτοτήτων και στην Alt. Right. Μερικές σκέψεις για την «υπόθεση» της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου

Γράφει ο Σ.Π

«Το σκηνικό έγινε Τρίτη μεταξύ ενός καθηγητή και ενός μαθητή της 1η Γυμνασίου. Το παιδί αν θέλει ή αισθάνεται κορίτσι είναι δικαίωμα του και δεν αφορά κανέναν πέρα από εκείνο και την οικογένεια του. Ο καθηγητής, σύμφωνα με τα παιδιά, έκανε ξεφτίλα το παιδί μπροστά σε όλη την τάξη. Έφτασε στο σημείο να το αποκαλέσει: “Nτροπή της κοινωνίας”. Το έβγαλε έξω από την τάξη και το έστειλε στο γραφείο της διεύθυνσης. Ειδοποιήθηκαν μέχρι και οι γονείς του παιδιού που πήγαν στο σχολείο και όπως ήταν φυσικό ζήτησαν εξηγήσεις».

Ζούμε αναμφίβολα την εποχή μιάς μεγάλης ήττας του εργατικού κινήματος όπου οι ελάχιστοι εναπομείναντες «πιστοί» προσπαθώντας να διαχειριστούν την μεγάλη αυτή ήττα αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε «παραδοσιακές» ή και λιγότερο παραδοσιακές αξίες της αριστεράς και στον Εθνολαϊκισμό. Ορισμένοι δεν κρύβουν την γοητεία που τους ασκεί η αμερικανική alt. right ρητορική, σύμφωνα με την οποία ζούμε πλέον ξεκάθαρα σε μια εποχή όπου το να είναι ένα πρόσωπο ΛΟΑΤΚΙ+ είναι διαβατήριο για τα ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια, ενώ το να είναι ή να φέρεται σαν πατροπαράδοτο «αρσενικό» το οδηγεί κατευθείαν στην φυλακή ως κατά συρροή βιαστή.

Για να καταλάβει κανείς τον σχετικό διάλογο στην ελληνική αριστερά αλλά κι εκτός αυτής, αρκεί να ανατρέξει στο ομοτρανσφοβικό επεισόδιο σε βάρος μαθητή του Μουσικού Σχολείου Ιλίου που δίχασε την ελληνική κοινή γνώμη πριν από λίγο καιρό. Πρόκειται για ένα επεισόδιο που όλως περιέργως δεν συνδυάστηκε όσο θα έπρεπε με την δίκη των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου, όπου η υπεράσπιση αμφοτέρων των κατηγορουμένων δεν δίστασε να αρθρώσει ξεκάθαρα στιγματιστικό λόγο σε βάρος του θύματος αλλά και της οικογένειάς του. Τώρα που έχουμε την απόφαση, σε ένα πρώτο επίπεδο αρκεί να σημειώσουμε ότι όποιος δηλώνει κομμουνιστής ή ακόμη και σοσιαλδημοκράτης δεν θα έπρεπε να μείνει ικανοποιημένος, εάν βέβαια είναι υπέρ κάθε θύματος συστημικής βίας. Παρόλα αυτά βλέπουμε ότι αναπαράγονται συχνά ανάμεσα στον αριστερό χώρο – τελευταία και στο γυναικείο κίνημα – επιχειρήματα της αμερικανικής Alt. Right σύμφωνα με τα οποία βιώνουμε τον θρίαμβο της λεγόμενης πολιτικής ταυτοτήτων χωρίς όμως ποτέ να προσδιορίζεται τι εννοεί ο καθένας με τον όρο αυτόν.

Όροι όπως «πολιτική ταυτοτήτων», «δικαιωματισμός», μέχρι και “Social Justice Warriors”, αναπαράγονται άκριτα εκτός του αρχικού τους συγκείμενου, και τελικά καταχρηστικά με σκοπό να μειωθούν ακόμη περισσότερο θύματα του ευρύτερου συμπλέγματος της Εθνοπατριαρχίας για τα οποία το Κεφάλαιο δεν έχει να προσφέρει παρά μόνο διαφημιστικές καμπάνιες που ενώ ξεπλένουν τον καπιταλισμό και αυξάνουν τις πωλήσεις προϊόντων, ενίοτε εξασφαλίζουν και φοροελαφρύνσεις για τις Πολυεθνικές, δίνουν αφορμή και σε ομοτρανσφοβικά στοιχεία στον αριστερό χώρο να διατυπώσουν θεωρίες συνωμοσίας περί αποδόμησης των έμφυλων ρόλων, καταστροφής της Οικογένειας, μέχρι και μείωσης των «καθαρών» Ελλήνων και δημιουργίας μιάς νέας γενιάς, «αφύσικης» και τελικά ανίκανης να «επαναστατήσει»…

Μέσα από αυτά τα επιχειρήματα παρουσιάζεται μία εικόνα σύμφωνα με την οποία ο κοινωνικά προνομιούχος βαφτίζεται καταπιεσμένος, γιατί δεν μπορεί να πει ελεύθερα και δημόσια ότι δεν είμαστε όλοι «ίσα κι όμοια», οπότε είναι επόμενο ότι οι τρανς άνθρωποι δεν μπορούν να εργαστούν σε κανέναν τομέα πλην της σεξεργασίας ακόμη και στην περίπτωση που έχουν επιλέξει κάποιο άλλο επάγγελμα ή ότι οι cis γυναίκες ανήκουν κυρίως στην «κουζίνα τους» ακόμη κι αν εργάζονται, κατά προτίμηση σε στερεοτυπικά «γυναικεία επαγγέλματα», και οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν μπορούν καν να βγουν από το σπίτι τους όχι επειδή δεν υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση, για την πολυσυζητημένη προσβασιμότητα, αλλά επειδή έτσι έχει ορίσει η «φύση».

Η θεωρία αυτή μας έρχεται από πολύ μακριά αλλά με την βοήθεια των Social Media έχει γνωρίσει μεγάλη άνθιση στην Ελλάδα. Ίσως επειδή μέχρι πρότινος η ελληνική ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα δεν είχε θρηνήσει ακόμη τον δικό της «μάρτυρα», που ακούει στο τριπλό όνομα: Ζάκι Όου / Ζακ / Ζαχαρίας – στον τίτλο διαλέξαμε το δεύτερο καθώς είναι αυτό με το οποίο γνωρίσαμε τον Ζακ, τόσο εμείς όσο και πολλοί άλλοι – ήταν σχετικά εύκολο τα θύματα να βαφτιστούν θύτες ή έστω ευνοούμενοι στο παγκόσμιο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Ως αποκορύφωμα αυτής της συλλογιστικής μπορούμε να αναφέρουμε την θέση του ΚΚΕ για το διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης, η οποία λίγο – πολύ ήταν υπέρ της διατήρησης της ανισότητας μεταξύ ετεροφυλόφιλων και μη ζευγαριών με το πρόσχημα ότι οι αστικοί εκσυγχρονισμοί δεν προστάτεψαν την γυναίκα αλλά χωρίς να προτείνεται η κατάργηση των αστικών αυτών εκσυγχρονισμών, ένας από τους οποίους είναι και ο Πολιτικός Γάμος, όπως αυτός θεσμοθετήθηκε στην Ελλάδα από την Κυβέρνηση της «Αλλαγής» του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ των αρχών της δεκαετίας του 1980. Μάλιστα, στην οργανωμένη προσπάθεια που έκανε το ΚΚΕ διά του «Ριζοσπάστη» ενάντια στην διεύρυνση του Συμφώνου Συμβίωσης δεν παρέλειψε, τασσόμενο ταυτόχρονα και με τον «χωροφύλαξ», να πατρονάρει την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα καταγγέλλοντας την «υποκρισία» των υποστηρικτών του συμφώνου συμβίωσης, την ίδια στιγμή που ονόμαζε ούτε λίγο, ούτε πολύ «αφύσικη» την υποτιθέμενη «επιλογή» των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων ενώ διατυπωνόταν και η Θεωρία Συνωμοσίας πως όταν το 2008 θεσπίστηκε το Σύμφωνο Συμβίωσης μόνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια, ο πραγματικός, μυστικός στόχος της τότε δεξιάς κυβέρνησης ήταν η σταδιακή θεσμοθέτηση του γάμου μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών και της παιδοθεσίας, ανάγοντας μια «προσωπική υπόθεση» σε οικογένεια.

Πόση υποκρισία χωράει σε μια πολιτική θέση που καταγγέλλει το μίσος για μια κοινωνική ομάδα, όταν στην ίδια θέση ανάγεται σε «προσωπική υπόθεση» μια έκφραση φύλου και σεξουαλικότητας που δήθεν προσπαθεί το «σύστημα» να μας την επιβάλει ως φυσική ενώ είναι αφύσικη, αλλά όταν εκφράστηκε δημόσια, βγήκε δηλαδή από την ιδιωτική σφαίρα – όπου μεταξύ άλλων την ήθελε και το ΚΚΕ -, οδήγησε σε μια δολοφονία με «ρατσιστικό κίνητρο», σε όργιο διασυρμού του θύματος από τα αστικά ΜΜΕ και στην τελική αθώωση των αστυνομικών που αποτέλειωσαν έναν άνθρωπο μόνο και μόνο για την εικαζόμενη ομοφυλοφιλία του, αυτό ακριβώς δηλαδή που για το ΚΚΕ βαφτίστηκε «προσωπική υπόθεση»! Και μήπως δεν φέρει ευθύνη το μοναδικό εργατικό κόμμα εντός Βουλής όταν ορίζει ως προσωπική υπόθεση, δηλαδή κάτι που κανονικά είναι για το «κρεβάτι», μία κοινωνική έκφραση η οποία διεκδικεί την ορατότητα εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα κι έχει οδηγήσει ήδη σε αγώνες, σε συγκρούσεις με αστυνομικές δυνάμεις, σε καταδίκες με τους νόμους περί σοδομισμού; Μήπως έχει να ζηλέψει ένα εργατικό κόμμα κάτι από αυτούς τους Νόμους, ή φοβάται πραγματικά ότι το δικαστικό σύστημα που αθώωσε τους αστυνομικούς που συμμετείχαν στη δολοφονία του Ζακ, κατά βάθος είχε σκοπό να του επιτρέψει να αλλάξει φύλο στην ταυτότητά του, να τον παντρέψει και να του δώσει και παιδιά;

Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι η ελληνική ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα είναι μια πολυπληθής ομάδα με ετερογενή πολιτικό προσανατολισμό, είναι όμως σχεδόν αδύνατο να βρεθεί ένα συγκεκριμένο μέλος, από αυτά που ασχολούνται με τον ακτιβισμό που να πιστεύει ότι η πολιτική ταυτοτήτων ως βιωμένη πολιτική, όπου εφαρμόστηκε, καλύπτει τις ανάγκες των ΛΟΑΤΚΙ+. Ωστόσο, από το σημείο αυτό μέχρι την άρνηση εφαρμογής συγκεκριμένων μέτρων προς χάρην του εθνολαϊκισμού και των «εθνικών παραδόσεων» με ταυτόχρονη επίκληση βικτωριανής εμπνεύσεως ιατροκεντρικών προσεγγίσεων της ομοφυλοφιλίας, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Και θα πρέπει να θυμηθούμε ότι και η 8ωρη εργασία, είναι ένα μέτρο που θεσμοθετήθηκε στην καπιταλιστική δύση αλλά κανείς δεν διανοήθηκε να προτείνει την κατάργηση του 8ώρου, επειδή το 8ωρο από μόνο του δεν θα φέρει ποτέ στην εξουσία την εργατική τάξη. Παρομοίως μέχρι στιγμής – ευτυχώς – κανείς δεν σκέφτηκε να αφαιρεθεί από τις γυναίκες το δικαίωμα της ψήφου ή να επανέλθει ο θεσμός της προίκας, και να απαγορευτούν οι αμβλώσεις, παρόλο που πρόκειται για «αστικούς εκσυγχρονισμούς», από αυτούς που κατά το ΚΚΕ δεν αρκούν …

Όπως λοιπόν σκοτώθηκαν οι πρώτοι Έλληνες απεργοί, κι έπειτα αναπτύχθηκε η εργατική συνείδηση, έτσι σκοτώθηκε και ο Ζακ, ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβιστής αλλά και ταυτόχρονα εργάτης και μέσα από αυτή την εμπειρία ωρίμασε ένα πιο μαχητικό ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα το οποίο γνωρίζει πολύ καλά τους περιορισμούς και τις αντιφάσεις της πολιτικής ταυτοτήτων κι αυτό θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για την καθολική ανθρώπινη απελευθέρωση και δεν οραματίζονται μια κοινωνία διακρίσεων, όπου ο cis ετεροφυλόφιλος οικογενειάρχης θα παντρεύεται κανονικά στο δημαρχείο ή μάλλον στην εκκλησία κάνοντας επίδειξη της «προσωπικής υπόθεσης» της ετεροφυλοφιλίας του και ο γκέι θα κρύβεται στο σπίτι του για να μην τον σκοτώσουν κυριολεκτικά στο ξύλο Έλληνες μικροαστοί, αυτόκλητοι υπερασπιστές του Έθνους απέναντι σε συνωμοτικές κινήσεις που δήθεν προσπαθούν να αλλοιώσουν την ανθρώπινη φύση και την οικογένεια. Το πώς εμπεδώνεται η ομοφοβία με την επίκληση σε «προσωπικές υποθέσεις» κάποιων αφύσικων όντων που κάποιοι συνωμοτούν για να μας τις επιβάλλουν ως φυσικές και δημόσιες είναι κάτι που δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει περισσότερο, όπως και το γεγονός ότι σύμφωνα με τη λογική του ΚΚΕ, μοιάζει η Ελληνική Αστυνομία να ασκεί αντιιμπεριαλιστική δράση με το να σκοτώνει αυτούς που ευνοούνται κρυφά από την παγκόσμια συνωμοσία.

Όλα αυτά, μπορούν ίσως να μας βοηθήσουν στο να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους το να αναπαράγουμε άκριτα την περί της πολιτικής ταυτοτήτων ατζέντα, είτε ενάντια σε αυτές είτε ακόμα και υπέρ, είναι ανούσιο αν όχι και παραπλανητικό, με απρόβλεπτες συνέπειες υπέρ του ελληνικού νεοφασιστικού οχετού. Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ ανοιχτά γκέι δημοτικούς συμβούλους καθώς η ελληνική κοινωνία είναι αρκετά ανεκτική στην ομοφυλοφιλία, «αρκεί να μην προκαλεί». Παραφράζοντας το ελληνικό αντισημιτικό «ανέκδοτο» για τους κρυφά Εβραίους πρωθυπουργούς, στην Ελλάδα θεωρητικά θα μπορούσαν όλοι οι μέχρι στιγμής πρωθυπουργοί να ήταν κρυφά γκέι ή έστω Bisexual κι απλά να μη το μάθουμε ποτέ. Ωστόσο, αυτό δεν θα μπορούσε να σημαίνει εφαρμογή κρυφού σχεδίου για την εφαρμογή πολιτικών ταυτότητας. Ο σχετικός διάλογος για τις ασυνέπειες της πολιτικής ταυτοτήτων θα μπορούσε να αναπτυχθεί αν μιλούσαμε για τον πρώτο Εβραίο δήμαρχο των Ιωαννίνων ή την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γεγονότα που όμως είναι πολύ πρόσφατα και δεν αντικατοπτρίζουν καν μία παγιωμένη πραγματικότητα όπου η ενδεχόμενη εβραϊκή ταυτότητα ή το μαύρο χρώμα του δέρματος και το φύλο ενός / μιάς πολιτικού μπορεί να είναι από μόνα τους διαβατήρια ικανά για την ανέλιξη σε έναν σημαντικό θώκο, όπως αυτόν του Πρωθυπουργού. Ακόμη και στην περίπτωση της σημερινής Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ η ίδια δήλωσε υπερήφανη για το φύλο της δεν είδαμε μέχρι τώρα να αλλάζει κάτι και οι υποστηρικτές της εξ αριστερών προέβαλαν ως βασικό λόγο για την υποστήριξή της την θητεία της ως προέδρου στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το φύλο της μας είναι αδιάφορο, μιάς και η γυναικεία ταυτότητα ίσως να συνέβαλε στην εκλογή της, σε μια επιχείρηση ξεπλύματος από το Κυβερνών κόμμα που έκανε την πρόταση της εκλογής της. Εδώ θα ήταν χρήσιμο όμως να θυμηθούμε τον θεσμό της ποσόστωσης των γυναικών που υϊοθετήθηκε από πολλές αριστερές οργανώσεις παλαιότερα και ισχύει ακόμη και σήμερα για τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη πρακτική όπου ρυθμίζεται η συμμετοχή των γυναικών στα κομματικά όργανα. Είναι λοιπόν μάλλον αναληθές ή / και ανακριβές να πούμε ότι η πολιτική ταυτοτήτων είναι κάτι νέο και ξένο για την αριστερά μιάς και η γυναίκα δεν είναι μια βιολογική οντότητα και δεν αντιμετωπίζεται έτσι ούτε από την αριστερά, ούτε καν από τις αστές φεμινίστριες. Και αναφορικά με την θέση του ΚΚΕ, ως προς την οικογένεια, η επίκληση στον ρόλο της γυναίκας – και φυσικά του άνδρα – στην αναπαραγωγή είναι ό,τι πιο αντιδραστικό έχει εκφέρει ως θέση για το γυναικείο ζήτημα το Κόμμα τα τελευταία χρόνια.

Κι ενώ είναι επίσης αλήθεια ότι πολλά γκέι άτομα ελληνικής καταγωγής χαμηλώνουν ακόμη το βλέμμα μπροστά στον Πατέρα, τον Ιερέα, τον Δάσκαλο ή ακόμα και την «αντροπαρέα» τους σε έναν χώρο εργασίας, ενώ απεχθάνονται όσο τίποτε άλλο στον κόσμο τις Ντραγκ Κουίν, τους άλλους γκέι ή ακόμη και τους μετανάστες, η ελληνική κοινωνία είναι σε θέση να αρθρώσει έναν πραγματικά κριτικό λόγο για τις πολιτικές ταυτότητας αρκεί να γίνουν ορισμένα βήματα ακόμα, τα οποία εναπόκεινται στο εργατικό κίνημα – υπό την ρητή προϋπόθεση του αποκλεισμού του ενδεχόμενου εισοδισμού και του πατροναρίσματος, εάν βέβαια δεν θέλουμε να τα αφήσουμε στους αστούς ως προνομιακό πεδίο για την άρθρωση μακαρθικής προπαγάνδας. Όσο για τις ΗΠΑ, είναι φυσικό ο διάλογος εκεί για τις πολιτικές ταυτοτήτων να γίνεται σε άλλη βάση. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από τις 27 Νοεμβρίου 1978, ο Χάρβεϊ Μιλκ, δημοτικός σύμβουλος του Δημοκρατικού Κόμματος στο Σαν Φρανσίσκο και πρώτος «ανοιχτά γκέι Αμερικανός πολιτικός», δολοφονήθηκε μαζί με τον τότε δήμαρχο από δημοτικό σύμβουλο του αντίθετου πολιτικού κόμματος, στον οποίο επεβλήθη μία πολύ μικρή ποινή που δεν αναλογούσε στο προφανές ομοφοβικό ή ακόμα και αντισημιτικό κίνητρο της δολοφονίας καθώς το θύμα είχε και εβραϊκή καταγωγή.

Δεν είναι τυχαίο ότι το Σαν Φρανσίσκο αποτελεί ακόμη και σήμερα μία από τις πιο ανοιχτές στις σεξουαλικές μειονότητες αμερικανικές πόλεις. Μάλιστα, το 2009 απονεμήθηκε μετά θάνατον στο θύμα από τον Ομπάμα το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας, ενώ εισήχθη στο California Hall of Fame και καθιερώθηκε στην Καλιφόρνια ημέρα προς τιμήν της μνήμης του (22 Μαΐου). Το πόσο μακριά είμαστε από τέτοιες αποφάσεις φαίνεται από το γεγονός ότι από το 2003 – 2011 Κυβερνήτης της Πολιτείας ήταν ο Σβαρτσενέγκερ ο οποίος ανήκει στο ρεπουμπλικανικό κόμμα, σε αυτό δηλαδή όπου ανήκε ο δολοφόνος του Χάρβεϊ Μιλκ. Στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, η πρόταση να πάρει η οδός όπου δολοφονήθηκε ο Ζακ, το όνομά του δεν έγινε δεκτή. Θα μπορούσε κανείς αναφερόμενος στο παράδειγμα του ίδιου του Ομπάμα, αλλά και της Χίλαρυ Κλίντον και τέλος του Μπέρνι Σάντερς του οποίου η εβραϊκή ταυτότητα ίσως να έπαιξε τον ρόλο της στο ότι τελικά δεν επελέγη για την «κούρσα» των προεδρικών εκλογών, να «κριτικάρει» την πολιτική ταυτοτήτων, τους περιορισμούς της εμβέλειάς της, τα υπέρ και τα κατά, αλλά κάτι τέτοιο ξεφεύγει από τους στόχους αυτού του άρθρου. Για την ακρίβεια, είναι μεγάλος ο πειρασμός αλλά το να μεταφράσουμε ένα ακόμα άρθρο θα ήταν λάθος.

Σίγουρα κανείς Έλληνας αριστερός δεν οραματίζεται την επαναφορά της δουλείας, την θεσμοθέτηση ενός Απαρτχάιντ, την διεκπεραίωση μιάς γενοκτονίας ή την δημιουργία λαϊκών δικαστηρίων με στόχο το «λιντσάρισμα» ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, τα πογκρόμ σε γειτονιές όπως το Γκάζι στην Αθήνα και τους μαζικούς πυροβολισμούς σε γκέι μπαρ. Όμως η φεμινιστική ανάλυση μας έχει προσφέρει την θεωρία της Γυάλινης Οροφής για όλες εκείνες της διακρίσεις που δεν είναι θεσμοθετημένες και νομικά κατοχυρωμένες ώστε να τις βλέπουμε όλοι ξεκάθαρα. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, μπορεί πχ ένας ανοιχτά γκέι αστός να γίνει υπουργός αλλά δύσκολα τον φανταζόμαστε πρωθυπουργό της Ελλάδας. Στην περίπτωση του Ζακ ίσως αν οι αστυνομικοί γνώριζαν ότι πρόκειται για άτομο δημοφιλές στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα να μην τον είχαν σκοτώσει. Η γυάλινη οροφή θέτει το όριο για τον καθένα μας ανάλογα με την ακριβή θέση του στην κοινωνική διαστρωμάτωση και τις διάφορες και πολλές φορές ετερόκλιτες ταυτότητές του. Μπορεί μια ταυτότητα να μας ευνοεί, όμως σίγουρα η ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητα δεν είναι προνομιούχα και καμία συνωμοσία δεν εξυφαίνεται για να αλλάξει την πραγματικότητα αυτή.

Ταυτόχρονα, το ότι κάποιοι άνθρωποι δεν λογίζονταν καν ως άνθρωποι ενώ σήμερα μπορεί να βρίσκουν τον δρόμο τους στην αγορά εργασίας, στην τέχνη, στην πολιτική, δεν μπορεί να μας δυσαρεστεί και αποτελεί πρόοδο και αποτέλεσμα αγώνων. Είναι στο χέρι μας να αναδείξουμε ότι η εργατική εξουσία όχι απλά δεν στοχεύει στην «υπεράσπιση» της Φύσης – μάλιστα θα λέγαμε ότι η Φύση δεν έχει την ανάγκη μας, και μάλιστα την στιγμή που ο άνθρωπος απειλεί τον πλανήτη ακόμη και με έναν πυρηνικό πόλεμο, οπότε η δημιουργία μιάς ακόμα «διαφορετικής» οικογένειας, είναι αστείο να θεωρείται απειλή – αλλά αντίθετα στοχεύει στην ανάδειξη του κοινωνικού έναντι του «φυσικού» προορισμού της οικογένειας, στην αποδόμηση των έμφυλων στερεότυπων και τελικά στην δημιουργία μιάς νέας μορφής οικογένειας η οποία αντί του «πατροπαράδοτου» αστού ή εργάτη θα φέρνει στον κόσμο με βιολογική αναπαραγωγή ή παιδοθεσία έναν νέο άνθρωπο, διαφορετικό αλλά ίσο με τους άλλους, οι οποίοι όλοι μαζί θα μας οδηγήσουν σε μια κοινωνία ελεύθερων πολιτών.

Για όποιον δυσπιστεί για τα όσα αναφέρονται για την Θεωρία Συνωμοσίας του ΚΚΕ περί του διευρυμένου συμφώνου συμβίωσης που υποτίθεται ότι μας φέρνει οργανωμένα αλλά μυστικά βήμα – βήμα στην νομιμοποίηση της παιδοθεσίας από ομόφυλα ζεύγη καταργώντας τον φυσικό μας προορισμό: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=8714869