Ένα πρόχειρο πρώτο σχόλιο για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία.

Manifestantes alzan las manos con la forma del corazón al concentrarse frente al Duomo, la catedral gótica de Milán, durante una marcha contra el racismo en Milán, Italia, sábado 2 de marzo de 2019. (AP Foto/Luca Bruno)

Η σημερινή νίκη της νεοφασιστικής δεξιάς της Μελόνι στην Ιταλία, το μόνο που προμηνύει είναι την συνέχιση της πόλωσης, την κλιμάκωση της επίθεσης της καπιταλιστικής κυριαρχίας ακόμα και σε βασικές κατακτήσεις μέσα στο αστικό κράτος, που είχαν παραχωρηθεί μετά από σκληρούς προλεταριακούς αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες. Προμηνύει την ενίσχυση του ρατσισμού, της ομοφοβίας, του μισογυνισμού. Την κλιμάκωση των επιθέσεων σε μετανάστες – τριες εργάτες – τριες που βρίσκονται στη χώρα, τις περισσότερες δολοφονίες προσφύγων στη Θάλασσα. Προμηνύει μια σκληρή επίθεση στην εργατική τάξη γενικότερα. Η θωράκιση – αυταρχικοποίηση της αστικής δημοκρατίας απέναντι στους ταξικούς αγώνες που αντικειμενικά θα έρθουν, απαιτούν μια τέτοια προετοιμασία από την σκοπιά των συμφερόντων του Ιταλικού κεφαλαίου. Απαιτούν ένα κράτος θωρακισμένο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό. Ένα κράτος ελέγχου και καταστολής όπου θα έχει την συναίνεση του εθνολαϊκού στοιχείου.

Η προεκλογική ρητορική της ακροδεξιάς είχε ένα άρωμα «αντισυστημικού» φετιχοποιημένου αντικαπιταλισμού που ενέπνευσε το εθνικό λαϊκό στοιχείο της Ιταλίας. Για ακόμα μια φορά, τα κομμάτια εκείνα της λεγόμενης «επαναστατικής» αριστεράς δεν βρήκαν δρόμο πως να διαχωριστούν στη πράξη από ένα τέτοιο «φετιχοποιημένο αντικαπιταλισμό», να διατυπώσουν κάτι περισσότερο από αιτήματα που ζητούν ένα καλύτερο αστικό κράτος, ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας και μεταρρυθμίσεις. Στην Ιταλία, όπως και παντού στην Ευρώπη, επικρατεί η απουσία μιας συνολικής κριτικής του υπάρχοντος, ενός κινήματος με κομμουνιστικά ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά.

Η σημερινή νίκη της νεοφασιστικής δεξιάς στην Ιταλία είναι αποτέλεσμα και μιας παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Πριν βρει τον δρόμο για την εξουσία η νεοφασιστική δεξιά, να μην ξεχνάμε ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια στην Ιταλία είχε εκτονωθεί με σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις και τεχνοκράτες. Κυβερνήσεις που κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα κατά τη διάρκεια της σημερινής κρίσης της τρίτης μεγαλύτερης καπιταλιστικής οικονομίας σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι σε περιόδους έκτακτης ανάγκης ποτέ δεν είναι λύση για το κεφάλαιο η πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας, μια πολιτική που κατά κύριο λόγο αξιοποιείται σε «ομαλές» φάσεις.

Η νεοφασιστική δεξιά στην Ιταλία κατάφερε να «αξιοποιήσει» με κινηματική εκπροσώπηση και όλη εκείνη την δυσαρέσκεια μέσα στην κοινωνία που έφεραν τα lockdown και η ευρύτερη φτωχοποίηση του πληθυσμού κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Η άνοδος τους στην εξουσία μας υπενθυμίζει ότι μετά το 1945, το φασιστικό φαινόμενο ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει, παρά τις υποσχέσεις του «ποτέ ξανά». Ο αγώνας στο μέτωπο της ιστορίας, της υπεράσπισης της μνήμης ενάντια στη λήθη έχει καθοριστική σημασία και πρέπει να είναι κομμάτι των νέων αγώνων που θα έρθουν.

Τέλος, πρέπει να υπογραμμιστεί η μεγάλη αποχή των Ιταλών από την εκλογική διαδικασία. Ένα μεγάλο κομμάτι της Ιταλικής κοινωνίας δεν πήγε στις κάλπες. Φαίνεται ότι επικρατεί η δυσαρέσκεια και απαξίωση των αστικών θεσμών, δίχως όμως να παίρνει άλλα χαρακτηριστικά για την ώρα. Σίγουρα αξίζει να μελετήσουμε την ταξική σύνθεση των περιοχών ‘όπου η αποχή ήταν μεγαλύτερη.

Κόκκινη Μειοψηφία