Για το «ατύχημα» στα Τέμπη

πηγή: https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/380503_egklimatika-ekprothesmi-i-ellada

Ένα κείμενο που λάβαμε

Υπάρχει όντως ανθρώπινος παράγοντας ο οποίος παίζει καθοριστικό ρόλο στην αποτροπή τραγωδιών, είτε αυτές αφορούν αμιγώς το ανθρώπινο στοιχείο είτε την συνύπαρξη του ανθρώπου με τον κόσμο γύρω του και τους τρόπους με τους οποίους αυτός τον διαμορφώνει. Δεν είναι όμως το ιδεολόγημα της ατομικής ευθύνης που προπαγανδίζουν εδώ και χρόνια ( για να μην κάνουμε λόγο για δεκαετίες..) κάθε είδους ΜΜΕ, τα αφεντικά αυτών και τα πρόθυμα να ακούσουν τσιράκια τους.

Το επικοινωνιακό δίπολο που κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα το τελευταίο 24ώρο τίθεται ως εξής : Ανθρώπινο λάθος που προκάλεσε το “μεμονωμένο” ατύχημα ή δομική αδυναμία του σιδηροδρομικού δικτύου να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις ασφάλειας τόσο των εργαζομένων όσο και των χρηστών ; Αν είμαστε τόσο σίγουροι πως ο πρώτος πόλος αποτελεί πολιτικό αδιέξοδο για την αναβίωση του ταξικού κινήματος, ας ρίξουμε μια ματιά και στον δεύτερο. Στο προσκήνιο έχει τεθεί η ανυπαρξία ή υπολειτουργία των αντιστοίχων συγχρόνων συστημάτων ασφαλείας που επιτρέπουν την ασφαλή μετακίνηση των συρμών και των επιβατών τους. Μονοπωλείται δηλαδή η απαίτηση για διασφαλισμένη συνέχιση των δρομολογίων ανεξαρτήτου συνθηκών δια μέσου των μηχανών και των τεχνικών μέσων, ως τα εν τέλει αρμόδια για να μπορούν να συνεχίσουν το έργο της μετακίνησης. Προφανώς και τα τεχνικά μέσα παίζουν τεράστιο ρόλο στην διασφάλιση τόσο της ποιότητας μια υπηρεσίας όσο και της ασφάλειας των εργαζομένων/χρηστών. Και πρέπει να θεωρηθεί πολιτική επιλογή το γεγονός πως ευρέως διαθέσιμες τεχνολογίες δεν χρησιμοποιούνται από το κράτος ή τα αφεντικά διότι αποτελεί αύξηση του κόστους συντήρησης μιας υπηρεσίας. Εξού και ο λόγος για τον οποίο το κεφάλαιο πάντα θα λογαριάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές των υποτελών, στον βαθμό που ο θάνατος δεν επηρεάζει με σοβαρούς όρους την κοινωνική αναπαραγωγή. Σε πρώτο πλάνο λοιπόν ο ανθρώπινος παράγοντας φαίνεται να πετιέται από το παράθυρο.

Εδώ είναι που πρέπει να ξεκινήσει μια κουβέντα σχετικά με το τι ρόλο παίζουν στην αναπαραγωγική σφαίρα των προλετάριων οι μετακινήσεις στην καθημερινή ζωή. Στην δουλειά, στο σπίτι, στην “ψυχαγωγία”. Όπως επίσης και με ποιους όρους συμβαίνουν αυτές οι μετακινήσεις και με ποιους όρους, αν το επιθυμούν οι ίδιοι, μπορούν να μπλοκαριστούν. Επειδή με εξαίρεση κάποιους φιλικά προσκείμενους στον συνδικαλισμό (και αυτός με τι όρους;), ελάχιστος λόγος έχει γίνει για τις πολλαπλές απεργίες των εργαζομένων τα τελευταία χρόνια στον αντίστοιχο κλάδο των σιδηροδρομικών υποδομών και υπηρεσιών. Ακόμη και αν κυκλοφορούν πολλαπλές ανακοινώσεις των εργαζομένων που στην ουσία προειδοποιούν πως με την κατάσταση του δικτύου, ένα θανατηφόρο δυστύχημα είναι προ των πυλών, ή ακόμη και αν έχουν δημοσιοποιηθεί πολλαπλά περιστατικά αποτυχίας του σιδηροδρομικού συστήματος, αυτά εν τέλει θάβονται από ολόκληρο το αστικό σύστημα προπαγάνδισης. Από τα ΜΜΕ που έχουν διαμορφώσει την κοινή γνώμη για τις κρατικές επιχειρήσεις ως “προβληματικές που χρειάζονται εξυγίανση”, μέχρι τα δικαστήρια που κηρύττουν τις απεργίες των εργαζομένων παράνομες ή/και καταχρηστικές. Καμία εμπιστοσύνη δεν θα έπρεπε να παρέχεται σε αυτούς τους αστικούς θεσμούς για την προώθηση ή διεκπεραίωση οποιουδήποτε αιτήματος της τάξης μας.

Για να επιστρέψουμε στο ζουμί του ζητήματος, κανένας δεν μπορεί,γιατί κανένας από όλους τους παραπάνω δεν θέλει, να εγγυηθεί έστω τα απαραίτητα μέτρα διαβίωσης της τάξης μας. Ξεκάθαρο πλέον σε πολλαπλά μέτωπα, όταν ο θάνατος των ανθρώπων είναι ψηφία σε μια οθόνη, ανάμεσα σε άλλα ψηφία που καθορίζουν την αξία και το κέρδος. Σε αυτόν τον κόσμο ζούμε από τύχη γιατί τα αφεντικά και το κράτος μας σκοτώνουν από επιλογή. Εδώ είναι που ο ανθρώπινος παράγοντας συνειδητοποιεί ότι ο μαινόμενος ταξικός πόλεμος έχει χαράξει στρατόπεδα, και ας είναι μόνο η πλευρά των από τα πάνω που παίρνει εώς τώρα τις πρωτοβουλίες. Αυτό που λείπει είναι η συλλογική θέληση για άνευ όρων διακοπή της κυκλοφορίας μέχρι την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων ασφάλειας, δηλαδή η προσανατολισμένη ταξική συνείδηση. Με άλλα λόγια, μαζική απεργία διαρκείας των εργαζόμενων στους σιδηροδρόμους με στόχο το μπλοκάρισμα της παραγωγής/διανομής, το μόνο πεδίο όπου το κεφάλαιο συνειδητοποιεί την γύμνια του.Και παράλληλα με αυτό, την στήριξη των εργαζομένων από κάθε άνθρωπο που νιώθει κομμάτι των καταπιεσμένων.

Είναι εξάλλου γνωστό πως για την καπιταλιστική στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων, στην Ελλάδα και αλλού, δεν ευθύνονται κάποια συγκεκριμένα άτομα, και ας είναι εύκολο να στοχοποιούνται συγκεκριμένα πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας όπως ο Χατζηδάκης. Αυτή είναι μια λαϊκίστικη τακτική που προωθεί σοσιαλδημοκρατικά αιτήματα, όπως η επιστροφή μιας επιχείρησης στα κρατικά δεσμά. Τι συμβαίνει όμως με την επιχειρηματική μορφή του κράτους ; Αυτή γιατί σκοπίμως αγνοείται και ποιες (και ποιανών) πολιτικές στρατηγικές εξυπηρετεί μακροπρόθεσμα ;

Ας μην ξεφεύγει από τον πολιτικό μας ορίζοντα η μόνη πραγματικά βιώσιμη ριζοσπαστική λύση. Κοινωνικοποίηση όλων των μέσων μεταφοράς, αυτοδιαχειριζόμενα από τους ανθρώπους που τα χρησιμοποιούν.

Το εθνικό πένθος είναι μια απάτη, ας κηρύξουμε τον ταξικό πόλεμο.

ΥΓ 1 : Μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, αν όχι η αριστερά σύσσωμη, εκμεταλλεύεται το γεγονός στα Τέμπη ώστε να προωθήσει την πολιτική της ατζέντα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν κομμάτι του προβλήματος, και πρέπει να συνεχίσει να ασκείται δριμύτατη κριτική ενάντια σε αυτήν την στρατηγική του κεφαλαίου, αλλά δεν είναι το πρόβλημα αυτό καθεαυτό. Διότι καπιταλισμό είχαμε και πριν τον νεοφιλελευθερισμό, και η προσπάθεια αναβίωσης ενός κράτος δικαίου με πραγματικό λόγο στην αναπαραγωγική σφαίρα ανήκει πλέον στην ιστορία. Το πάγιο αριστερό αίτημα για περισσότερο κοινωνικό κράτος, πέρα από αναντίστοιχο της περίστασης, είναι και αποπροσανατολιστικό, αφού δεν ενδιαφέρεται να κριτικάρει την επιχειρηματική μορφή του ίδιου του κράτους, το οποίο σε τελική ανάλυση λειτουργεί με τους ίδιους όρους οικονομικού ισοζυγίου κερδών/εξόδων.

ΥΓ 2 : Για το συνεχές “αντι-ιμπεριαλιστικό” αφήγημα του ξεπουλήματος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς υπό τις πιέσεις των Ευρωπαικών αφεντικών και τον τρόπο με τον οποίο αυτό ξεπλένει τα ντόπια αφεντικά, συσπειρώνει τον “λαό”, χτίζει την εθνική ενότητα και αποπροσανατολίζει από την ταξική πάλη, δεν θέλω να κάνω λόγο. Γιατί τα έχουν πει άλλες καλύτερα από εμένα. Αυτό το οποίο όντως μου έχει προκαλέσει εντύπωση, είναι η διαθεσιμότητα των ανθρώπων να αναπαράγουν το πολυπαιγμένο ρητό του Ζοζέ Σαραμάγκου, γιατί στην τελική αυτό που θέλουν είναι να πουν την μάνα κάποιου πουτάνα.

ΥΓ 3 : Η σχέση της τάξης μας με τον θάνατο. Όχι με τον θάνατο σαν αναπόφευκτη προοπτική, αλλά για το πως αντιλαμβανόμαστε, νοηματοδοτούμε και γιατρεύουμε τα τραύματα που έχουν αφήσει οι θανάτοι των ανθρώπων της τάξης μας στους εαυτούς μας και στους γύρω μας.