O κορονοϊός ξεγυμνώνει το υποτιθέμενο κοσμικό Κράτος

Άρθρο άποψης του Λ.

 Οι μεγάλες συμφορές στην Ιστορία καθώς και στις ζωές των ανθρώπων, μπορούν να λειτουργήσουν με πολλούς τρόπους, είτε πισωγυρίζοντας  τη μηχανή του χρόνου ή επιταχύνοντάς την ή κρατώντας την στον ίδιο ρυθμό. Θα ήταν πολυτέλεια για μια χώρα σαν την Ελλάδα, ειδικά αυτή τη στιγμή που τρέχει η τραγωδία, να ασχοληθεί κάποιος αναλυτικά με τα παρεπόμενα συμπεράσματα που αυτή παράγει, αλλά μπορεί κάποιος να αποπειραθεί μια πρόχειρη ανάλυση.

Η Ορθοδοξία δεν είναι ούτε Καθολικισμός ούτε Προτεσταντισμός. Δεν έχει υποστεί την καταλυτική επέλαση και τον δημόσιο έλεγχο του Διαφωτισμού που σάρωσε τη Δύση, γι’αυτό και παραμένει αναλλοίωτη, πιστή στη σκοτεινή βυζαντινή της Παράδοση, σαν τις μούμιες των αγίων της, που ενώ σε έναν λογικό άνθρωπο προκαλούν αποστροφή, γεννούν πρωτόγονο δέος στους πιστούς της. Αν θελήσει κανείς να οριοθετήσει την Ορθοδοξία από τις μεγάλες δυτικές ομολογίες του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού, οι λέξεις και έννοιες κλειδιά, είναι δυο. Ο ανορθολογισμός και ο μυστικισμός, που αγγίζει και ξεπερνά ακόμη και την κόκκινη γραμμή του αποκρυφισμού. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τα πρωτοσέλιδα της ακροδεξιάς «Ελεύθερης ‘Ωρας», του καταδικασμένου για εκβιασμούς Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, εφημερίδας που συνοργάνωσε μπαζάρ τα Χριστούγεννα του 2015 με την «Αποστολική Διακονία» της κρατικής Εκκλησίας, («Γνωρίζει η Εκκλησία της Ελλάδας;»), για να αντιληφθεί το πνευματικό περιβάλλον στο οποίο κινείται μια μερίδα των πιστών, κάτω από την καθοδήγηση της θρησκευτικής ηγεσίας.

Για να κατανοήσει κάποιος τη φύση της Ορθοδοξίας μπορεί να ρίξει μια ματιά στο μέγιστο κομμάτι της που βρίσκεται στη Ρωσία. Το 1725 ο Βολταίρος αναγκάστηκε να φύγει στην Αγγλία για να μην εγκλειστεί στη Βαστίλη χωρίς δίκη, ύστερα από το τόλμημά του να συγκρουστεί με νεαρό ευγενή της πανίσχυρης οικογένειας ντε Ροάν. Εκεί συνέγραψε μια βιογραφία που θεωρείται κλασική και  που στην Ελλάδα μεταφράστηκε αργότερα και παρουσιάστηκε ως: «Ιστορία Καρόλου του ΙΒ´. Βασιλέως τῆς Σουεδίας Μεταφρασθείσα από του Γαλλικού εις την καθομιλουμένην των Γραικών γλώσσαν παρά Κωνσταντίνου του Τζιγαρά». Στη μετάφραση μπορούμε να διαβάσουμε για τη Ρωσία: «Ο Θεός και ο άγιος Νικόλαος ήταν τα αίτια της λατρείας των και αμέσως μετά ο Κζαρ (σημ.Λ.: τσάρος) και ο πατριάρχης. Η  πληρεξουσιότης τούτου του εσχάτου (σημ. του πατριάρχη) ήταν απεριόριστος καθώς και η αμάθειά των. Έδιδεν αποφάσεις θανάτου, διώριζεν τας πλέον ωμάς καταδίκας χωρίς να ημπορή να μεταφέρη  τις  την κρίσιν  του από το κριτήριόν του εις άλλο (σημ.: μη εφέσιμες). Επεριδιάβαζεν έφιππος δις του ενιαυτού (δυο φορές το χρόνο) συνεπόμενος από όλον τον κλήρον μετά πομπής μεγάλης και ο λαός έπιπτεν γονυκλιτώς εις τας αγυιάς (στους δρόμους), καθώς οι Τατάροι προ του μεγάλου των Λάμα».

Έτσι λοιπόν, λες και ζούμε στην Αγία Ρωσία, ενώ ολόκληρη η Χριστιανοσύνη σταμάτησε τη δημόσια τέλεση της Μετάληψης, τις λειτουργίες και ο ίδιος ο Πάπας κλείστηκε στο Βατικανό, το Ισραήλ έκλεισε τον Ναό της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ, η Μέκκα σφραγίστηκε για τους προσκυνητές, όμως στην Ορθόδοξη Ρουμανία ο πατριάρχης που αποπειράθηκε να προτείνει ατομικό πλαστικό κουταλάκι αναγκάστηκε να κάνει πίσω, φοβούμενος πιθανόν την τύχη του Αρχιεπισκόπου της Μόσχας που στην μεγάλη πανώλη του 1771 κατακρεουργήθηκε από τους πιστούς, όταν έδωσε εντολή να μαζέψουν την εικόνα της Θεοτόκου του Μπογκολούμποβο, η οποία έσπερνε το θάνατο στους χιλιάδες που κατέφευγαν στο έλεός της. Στην Ελλάδα, αν και ο ιός ενισχύθηκε από εκδρομείς των Αγίων Τόπων,  η κρατική Εκκλησία κρατήθηκε στο ύψος των βυζαντινών και ακροδεξιών παραδόσεών της, συνεπικουρούμενη όχι μόνο από τον Άδωνη αλλά και από τη χλιαρότητα των αντιδράσεων της Αριστεράς (με εξαίρεση τον Πολάκη), απέναντι στην εγκληματική στάση της Ιεραρχίας. Το εθελότυφλο επιχείρημα της ατομικής ευθύνης των εκκλησιαζόμενων και των κοινωνούντων του θείου σώματος και αίματος, τινάζεται στον αέρα από το γεγονός πως δεν αυτοκτονούν μόνοι τους, αλλά παίρνουν στο λαιμό τους πολύ κόσμο. H ελληνική ιδιαιτερότητα υπογραμμίστηκε και από το Reuters (“In era of coronavirus, Greek church says Ηoly Communion will carry on”, 9/3/2020. «Στην εποχή του κορονοϊού, η ελληνική Εκκλησία λέει πως η Θεία Κοινωνία θα συνεχιστεί»).

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επιθετικός στην αρχή, αποκλειστικά κατά της κυβέρνησης και όχι και κατά της φιλικής του ηγεσίας της Εκκλησίας, οπισθοχώρησε μετά και διαπίστωσε με χαρακτηριστική ηπιότητα, πως  «όλοι έχουμε ευθύνη, τα κόμματα, η Εκκλησία, οι συλλογικοί φορείς της κοινωνίας μας», ενώ το ΚΚΕ (που ψηφίζει σταθερά λευκό στις φοροαπαλλαγές του Άθωνα, τις οποίες χάρισαν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ), δήλωσε μετριοπαθώς, πως «η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο πρέπει να πάρουν όλα τα αναγκαία μέτρα για την υγεία του λαού, από τα οποία δεν μπορούν να εξαιρούνται οι -κατά τα άλλα σεβαστές- εκκλησιαστικές λειτουργίες», για να μην αναφερθούμε στις αναπάντητες γελοιότητες του Μιχελογιαννάκη και να μην  σταθούμε στη σιωπή των δεκάδων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι  από τους οποίους έχουν στενές σχέσεις με τον τοπικό αντιδραστικό δεσπότη. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, ο γ.γ. του Κ.Κ. Ρωσίας Ζουγκάνοφ, είχε προσκυνήσει, ζητώντας τη βοήθεια της Παναγίας, «προστάτιδος της Ρωσίας, για να σώσει τη χώρα από τον κύκλο της ματαιότητος», τον Οκτώβρη του 2011, την αποκαλούμενη Αγία Ζώνη, που λανσάρει η Μονή Βατοπεδίου και ο γνωστός Εφραίμ (Θ.Αυγερινός-‘Ελευθεροτυπία’, 28.11.2011).

Αν θελήσουμε να ξεπεράσουμε τις παπαδίστικες ανοησίες πως η λεγόμενη θεία κοινωνία δεν μεταδίδει μικρόβια και το αναπάντητο ερώτημα γιατί αυτή η αποστειρωτική ιδιότητα μεταφέρεται και στο κουταλάκι κι αν μεταφέρεται και στο κουταλάκι γιατί τότε δεν μεταφέρεται και στο σώμα του λήπτη ώστε να του προσδώσει ανοσία, αξίζει να  δούμε λίγο αυτό το «μυστήριο», που πηγάζει από πανάρχαιες παγανιστικές αντιλήψεις πολλών λαών, όπως η πεποίθηση πως η βρώση ενός ιερού, γενναίου ή δυνατού  ζώου ή και ενός ανθρώπου, από έναν άνθρωπο, μεταφέρουν τις ιδιότητες του φαγώσιμου σε αυτόν. Παραθέτω τα αμέσως παρακάτω, για να αντιληφθούν όσοι στην Αριστερά αποφεύγουν να το κάνουν, πως η κρατική και εθνική μας Εκκλησία δεν είναι απλά ένας αναχρονιστικός θεσμός του καπιταλιστικού Κράτους, δεν είναι ένα κατάλοιπο της μεσαιωνικής φεουδαρχίας, είναι κάτι πολύ χειρότερο, ένας οργανισμός που κουβαλά τις πιο αρχέγονες προκαταλήψεις του ανθρώπινου είδους.

Αφού μιλήσαμε στην αρχή για τον «Μεγάλο Λάμα» του Βολταίρου, καταφεύγω στον Πορτογάλο Ιησουίτη Antonio de Andrade, που γράφει στα 1626 πως «ο μέγας Λάμα» στο Ουτσάνγκ (Κεντρικό Θιβέτ) πραγματοποιεί ένα είδος θυσίας, με ψωμί και κρασί, κατά την οποία, αφού φάει και πιεί μικρή ποσότητα ο ίδιος, τα μοιράζει στους υπόλοιπους λάμα που παρευρίσκονται στην τελετή, και πως αναπνέει και φυσάει πάνω σε αυτά, κάτι που κανείς άλλος λάμα δεν δικαιούται να κάνει [Sweet, Michael J. and Leonard Zwilling (ed.). 2017 «…. Letters and Relations from Tibet by the Jesuit Missionary António de Andrade (1580-1634)». Boston: Institute of Jesuit Sources/Boston College]. Ανάλογα περιγράφει και ο Γερμανός Ιησουϊτης Ιωάννης Grueber  που έφτασε στη Λάσα το 1661 («Prisoners of Shangri-La: Tibetan Buddhism and the West», Donald S.Lopez-University of Chicago Press, 27 Φεβ 2018, σελ.25). Στην ελληνική  θρησκεία του θεού του κρασιού και της αμπέλου Διονύσου, βρίσκουμε την ιδέα της «θεοφαγίας» στην κατασπάραξη ένα ζωντανού ταύρου που συμβόλιζε τον ίδιο το θεό επειδή, είχε μεταμορφωθεί σε ταύρο και φαγώθηκε από τους Τιτάνες. Οι πιστοί του Μίθρα θυσίαζαν επίσης έναν ταύρο και έπιναν το αίμα του τελώντας και ιερό γεύμα με ψωμί και νερό. Θορυβημένος από τις αναλογίες αυτών των τελετών με τη χριστιανική Ευχαριστία τον 2^ο μ.Χ. αιώνα, ο άγιος Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυς, ισχυρίστηκε  ότι αυτή η ομοιότητα ήταν έμπνευση που την μετέδωσαν οι δαίμονες στους παγανιστές για να δυσφημιστεί η επερχόμενη χριστιανική τελετουργία (στο 66-4, της «Α΄ Απολογίας υπέρ Χριστιανών»): «Όπερ και εν τοις του Μίθρα μυστηρίοις παρέδωκαν γίνεσθαι μιμησάμενοι οι πονηροί δαίμονες». Οι Χριστιανοί ερμηνευτές, για να μην προσδώσουν στους τραγοπόδαρους προφητικές ιδιότητες, εξηγούν στα σοβαρά, πως οι δαίμονες γνώριζαν τα έθιμα της μελλοντικής θρησκείας, μελετώντας τις προφητείες της Π.Διαθήκης. Τέλος να σημειώσω, για να κλείσω αυτή τη μικρή παρένθεση θρησκευτικού συγκρητισμού, που δεν κολακεύει ιδιαίτερα το χριστιανικό μυστήριο, όσο κι αν είναι πολύ πιο εξευγενισμένο από τις προδρομικές παγανιστικές του μορφές, πως οι Αζτέκοι, δυο φορές τον χρόνο, τον Μάη και τον Δεκέμβρη, έφτιαχναν από ζύμη ένα είδωλο του θεού Χουϊτζιλοπόκτλι, το έκοβαν κομμάτια και το έτρωγαν τελετουργικά (Έντουαρντ Κάρπεντερ, «Παγανισμός και χριστιανική θρησκεία», 1920).

Αυτά δεν τα γράφω για να μειώσω τα εκκλησιαστικά δόγματα που στο κάτω-κάτω ελάχιστα θα μας αφορούσαν αν δεν τα πληρώναμε ως φορολογούμενοι και αν δεν δεχόμασταν ως κοινωνία τις πολιτισμικές και υγειονομικές τους συνέπειες, αλλά για να δείξω πως στον πυρήνα της τωρινής εκκλησιαστικής άμυνας και αντεπίθεσης, δεν βρίσκεται η ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας, που καθόλου δεν θίγεται από την προσωρινή διακοπή τελετουργιών και η οποία ουσία αν εφαρμοζόταν και αν ήταν σεβαστή από την Εκκλησία της Ελλάδας στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, θα απαιτούσε χειροπιαστή αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, αλλά ο μυστικιστικός και αποκρυφιστικός πυρήνας που πυροδοτεί την αθέμιτη, αντιδημοκρατική και κοινωνικά επικίνδυνη εξουσία του Κλήρου.

Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σωπαίνει ή μιλάει τυχοδιωκτικά  με μοναδικό σκοπό να εκθέσει την στάση του πρωθυπουργού και όχι να διαφωτίσει τους πολίτες, ευχάριστη έκπληξη ήταν το άρθρο του βιοφυσικού & επιστημονικού συνεργάτη της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Στέργιου Νταή («Θεία κοινωνία» και κορονοϊός: ανοσία ή ανοησία;». ‘Εφ.τ.Συντακτών-11 3 2020), όπου πέρα από τα καραγκιοζιλίκια του Άδωνη και των ομοίων του καθώς και ευλαβών επιστημόνων, επισημαίνεται και η μεσοβέζικη στάση του τ.Υπουργού κ.Μόσιαλου, καθηγητή πολιτικής της υγείας του LSE. Αν καλόπιστα αρνηθούμε να δούμε τις κραυγαλέες ψηφοθηρικές σκοπιμότητες που δεν τιμούν καθόλου ούτε τον «σοσιαλιστή» πολιτευτή ούτε τον επιστήμονα, καταφεύγουμε στο καίριο ερώτημα του αρθρογράφου, που αφού επισημάνει την απουσία σχετικών σοβαρών επιδημιολογικών μελετών, επισημαίνει το αυτονόητο:

«Εύλογο ερώτημα αποτελεί γιατί χρειάζεται ειδική μελέτη για τη μετάδοση μικροβίων μέσω της «θείας κοινωνίας». Γιατί εξαιρείται η κοινή χρήση των σκευών του τελετουργικού, όταν αποφεύγεται με αυστηρότητα η επαφή με αντικείμενα που φέρουν μολυσματικές εκκρίσεις άλλων; Γιατί όταν υπάρχει έξαρση αποφεύγονται οι χώροι συγχρωτισμού, αλλά από τον κανόνα εξαιρούνται οι εκκλησίες;».

Καταλήγω επισημαίνοντας με θλίψη πως η επιδρομή του κορονοϊού, πέρα από τις τραγικές της συνέπειες, αποκάλυψε την φτώχια του πολιτικού προσωπικού, τις υποκρισίες και την καθυστέρηση της κοινωνίας, τον εγκληματικό ρόλο των εξουσιαστών της Ιεραρχίας της Εκκλησίας, τον πρόθυμο αναχρονισμό Επιστημόνων και την επιρροή της ακροδεξιάς αντίληψης στη δημόσια ζωή. Αν υπάρχει κάτι ευχάριστο στην όλη ιστορία, είναι η ανάδειξη του στρατηγικού και αναντικατάστατου ρόλου των δημόσιων Νοσοκομείων, ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση μεγάλου μέρους του προσωπικού τους και η εγγενής και αθεράπευτη αδυναμία των κερδοσκοπικών δομών της Υγείας να ανταποκριθούν στις μεγάλες προκλήσεις.