Ο αντικομμουνιστής Σεργκέι Ραντσένκο, οι έλληνες φίλοι του και το ιδεολόγημα του ολοκληρωτισμού

Στο shades έχουμε αφιερώσει αρκετά άρθρα και υλικό για το ζήτημα της αναθεώρησης της ιστορίας. Αποτελεί μια πάγια θέση ότι: η διαστρέβλωση της ιστορίας από την καπιταλιστική κυριαρχία έχει πρωταρχικό ρόλο σήμερα. Γιαυτό και η δική μας μάχη στο μέτωπο της ιστορίας έχει ιδιαίτερη σημασία. Είναι ένας αγώνας ενάντια στη λήθη που θέλει να επιβάλει το σημερινό καθεστώς. Αλήθεια όμως γιατί κόπτονται τόσο πολλοί οι κύκλοι της καπιταλιστικής κυριαρχίας για την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος; Μήπως δεν κέρδισε η δύση τον πόλεμο με τον «κομμουνισμό» του ανατολικού μπλοκ; Μήπως δεν ήρθε το «τέλος της ιστορίας» που προανήγγειλε ο Φουκογιάμα; Δεν έπεσε αυτό που η ψυχροπολεμική προπαγάνδα αποκαλούσε «σιδηρούν παραπέτασμα που χώριζε την Ευρώπη για δεκαετίες»; Προς τι λοιπόν τόσο πάθος από την σκοπιά της καπιταλιστικής εξουσίας για αυτά τα ιστορικά γεγονότα; Οι δημόσιες τοποθετήσεις του αντικομμουνιστική ακαδημαϊκού Σεργκέι Ραντσένκο έρχονται πάλι την κατάλληλη στιγμή. Είναι στην υπηρεσία της συστηματικής επίθεσης ιστορικής διαστρέβλωσης των γεγονότων από τους απογόνους του μεταεμφυλιακού κράτους στην Ελλάδα. Των διάφορων κύκλων, είτε αυτών της ελληνικής κυβέρνησης και των αστικών ΜΜΕ είτε γενικά των συντηρητικών κύκλων του εθνικού κορμού με στόχο την διαστρέβλωση της ιστορίας του ΚΚΕ, της ΕΣΣΔ, του ΔΣΕ κοκ. Αλήθεια λοιπόν γιατί τόση τρεμούλα 30 χρόνια μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ;

Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των άλλων ανατολικών χωρών της Ευρώπης και της Ασίας αδιαμφισβήτητα σηματοδότησαν μια νέα σκοτεινή εποχή για την ανθρωπότητα, έφεραν επίσης εκ νέου στο προσκήνιο την αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και προγράμματος. Μπορεί η καπιταλιστική κυριαρχία να πανηγύρισε το τέλος της ιστορίας μαζί με την «οριστική» της νίκη και την επικράτηση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά όπως βλέπουμε, τα ιστορικά γεγονότα τους διαψεύδουν καθημερινά. Μπορεί το κομμουνιστικό κίνημα όλων των ιστορικών του τάσεων, όπου δεν εξαφανίστηκε, να έχασε την επιρροή του, κυρίως μέσα από τα γραφειοκρατικά μορφώματα των Κ.Κ που είτε αναθεώρησαν τις βασικές τους αρχές και άρχισαν να συμμετέχουν σε αστικές κυβερνήσεις, αλλά όπως όλα δείχνουν μπαίνουμε σε μια νέα φάση κοινωνικών αναταραχών και συγκρούσεων με το αστικό πολιτικό σύστημα να προετοιμάζεται.

Οι δηλώσεις του Ραντσένκο κινούνται στο γνωστό αηδιαστικό μοτίβο εξίσωσης κομμουνισμού και φασισμού. Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν το ιδεολόγημα του «ολοκληρωτισμού» αποτελεί το κύριο οπλοστάσιο φαινομενικά διαφορετικών πολιτικών τάσεων της αστικής κοινωνίας, που όμως το κοινό νήμα όλων είναι ο αντικομμουνισμός. Η ιδεολογία του «ολοκληρωτισμού», υπαγορεύοντας τον εκτυφλωτικό δυϊσμό μεταξύ «καλού» (ελευθεριακού/δημοκρατικού) και «κακού» (ολοκληρωτικού) καταφέρνει μ’ έναν χυδαίο ελιγμό ν’ αποφύγει τη συζήτηση αναφορικά με τους στρατηγικούς στόχους, τα μέσα που βάσει των αντικειμενικών συνθηκών διατίθενται για την επίτευξή τους και γενικά οτιδήποτε αφορά την πραγματική και πρακτική οργάνωση με σκοπό την ρήξη με το καπιταλιστικό υπάρχον. Αυτή η ψευδο-έννοια του «ολοκληρωτισμού» είναι ένα εργαλείο φτιαγμένο για την προστασία των ιερών και των οσίων της Δημοκρατίας της Αγοράς, την ευχρηστία του οποίου επιτρέπουν η ίδια η εγγενής του αυτό-αναφορικότητα και η απουσία σημαίνοντος: το υπαρκτό παρουσιάζεται ως μία αξεπέραστη φυσική αναγκαιότητα ενώ την ίδια στιγμή ό,τι παρεκκλίνει από τον Ιδανικά-Φτιαγμένο ή Επιθυμητό-Κόσμο είναι «Ολοκληρωτισμός». Είναι μία έννοια που ιστορικά γεννήθηκε σε μία περίοδο όπου η Ε.Ε. αλλά και γενικότερα το «δυτικό αφήγημα», επιχειρεί με κάθε τρόπο, τόσο να ξεφορτωθεί από την ιστορία και τον πολιτισμό του κεφαλαίου το στίγμα του ναζισμού και του φασισμού όσο και να αντιμετωπίσει με μια κίνηση αυτό που ιστορικά εμφανίστηκε ως το «αντίπαλο δέος», δηλαδή την ΕΣΣΔ (ασχέτως αν αυτή ήταν πραγματικά αντίπαλο δέος ή όχι) και το εμμενές φάντασμα του κομμουνισμού. Καθώς συγκαλύπτει ή εξορίζει τις εσωτερικές αντιφάσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, ο ολοκληρωτισμός δεν αποτελεί ένα εργαλείο ανάλυσης, αλλά ιδεολογία, παρουσιάζοντας ακόμα και τώρα την αστική δημοκρατία ως τον μόνο εγγυητή για να μην πέσει και πάλι ο «πολιτισμός» στον «κομμουνισμό» ή τον «φασισμό» .

Κόκκινη Μειοψηφία