Η ζωή ενός ελβετού τραπεζίτη και φασίστα αντιϊμπεριαλιστή

Γράφει ο Christoph Fringeli για το Datacide 10. που κυκλοφόρησε στις 31. Οκτώβρη του 2008 σε Λονδίνο και Βερολίνο. Το άρθρο αυτό μαζί με τα υπόλοιπα του τεύχους παρουσιάστηκαν σε ανοιχτό συνέδριο του Datacide στο Friedrichshain (αν. Βερολίνο). Όλα τα τεύχη με τα άρθρα του Datacide βρίσκονται εδώ. Την ελληνική μετάφραση για το shades έκανε η  Ενοχλητική Μνήμη

Ο François Genoud γεννήθηκε το 1915 στη Λωζάνη, στο γαλλόφωνο τμήμα της Ελβετίας. Στην εφηβική του ηλικία έγινε θαυμαστής του Αδόλφου Χίτλερ, συνάντησε από κοντά τον μελλοντικό «Φύρερ» το 1932 και παρέμεινε ένας αφοσιωμένος εθνικοσοσιαλιστής μέχρι τον θάνατό του το 1996. Το 1936 σημαδεύτηκε με μία ακόμα ισόβια δέσμευση (σμ για τον François Genoud) και δη στον Αραβικό εθνικισμό, όταν μαζί με έναν φίλο του ταξίδεψαν στη μέση ανατολή και συνάντησαν αρκετούς ηγέτες του Παλαιστινιακού εθνικού κινήματος οι οποίοι τότε ήταν εξόριστοι στο Ιράκ. Επίσης στην Ιερουσαλήμ από τους πιο σημαντικούς που συναντήθηκε, ήταν με τον Μουφτή Haj Amin al-Husseini, ο οποίος όχι μόνο ήταν ιστορικός ηγέτης του Παλαιστινιακού εθνικισμού, αλλά και ένας στενός σύμμαχος της Γερμανίας των Ναζί.

Ο Genoud, πίσω στην Ελβετία, άνοιξε στη γενέτειρά του ένα γαλακτοπωλείο με την ονομασία «Oasis», το οποίο προφανώς και έγινε σημείο συνάντησης για τους πράκτορες του Άξονα (σε κάποια γραμματεία το «Oasis» αναφέρεται ως «nightclub»). Ήταν ήδη μέλος του Εθνικού Μετώπου, του πιο επιφανούς από τα φασιστικά κινήματα στην Ελβετία, το οποίο προερχόταν ευθέως από τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Σημειωτέον ότι άλλες φασιστικές ομάδες στην Ελβετία, ειδικά στο γαλλόφωνο δυτικό της τμήμα, έτειναν περισσότερο προς τον ιταλικό φασισμό του Μουσολίνι. Στα χρόνια 1933-1938 οι ελβετοί φασίστες αύξαναν την δημοφιλία τους, παρόλο που παρέμεναν περιθωριακοί σε σύγκριση με την επιτυχία σε εκείνη την περίοδο των φασιστικών κινημάτων στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Η λαϊκή υποστήριξη στο Εθνικό Μέτωπο κατέρρευσε περισσότερο ή λιγότερο με το «Anschluss» (Σύνδεση-η επί της ουσία προσάρτηση της Αυστρίας στη ναζιστική Γερμανία που έγινε με τη Συμφωνία του Μόναχο) του 1938. Πολλοί Μετωπιστές, όπως ο Genoud, έγιναν ευθέως υποστηρικτές του Γερμανικού Ράιχ και έπειτα μετακινήθηκαν στην Γερμανία, προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην εθνικοσοσιαλιστική υπόθεση. Το 1941 (ο Genoud ) συναντήθηκε ξανά με τον al-Husseini ο οποίος έστηνε αρχηγείο στο Βερολίνο, προκειμένου να πραγματοποιήσει το σχηματισμό μίας μουσουλμανικής SS ταξιαρχίας στην Βοσνία, να συντονίσει επίσης της αντιβρετανικές και αντισιωνιστικές δραστηριότητες των Αράβων στασιαστών στην Παλαιστίνη και να παρακινήσει το Βερολίνο να μην επιτρέψει στους Εβραίους να δραπετεύσουν στην Παλαιστίνη, αλλά να φονευθούν. Όχι ότι οι Γερμανοί δεν το έκαναν ήδη αυτό, αλλά υπάρχει τουλάχιστον μία περίπτωση στην οποία ο Χίμλερ προετοιμάστηκε (ως ένα προπαγανδιστικό κτύπημα) να ανταλλάξει 5000 παιδιά Εβραίων με 20.000 Γερμανούς αιχμάλωτους πολέμου. Οι αδιάκοπες παρασκηνιακές προσπάθειες του Al-Husseinis βεβαίωσαν ότι αυτό το «ντιλ» θα ναυαγούσε και έτσι τα παιδιά εστάλησαν στους θαλάμους αερίων. Ο Genoud και ο al-Husseini παρέμειναν φίλοι μέχρι τον θάνατο του τελευταίου το 1974.

Ακόμα μία ισόβια φιλία ξεκίνησε το ίδιο έτος (το 1941), με τον Paul Dickopf. Ο Dickopf ήταν αξιωματικός των SS και έγινε η επαφή του Genoud στο γραφείο της Abwehr (υπηρεσία πληροφοριών) στην Στουτγάρδη. Μετά τον πόλεμο ο Dickopf ισχυρίσθηκε ότι αυτομόλησε το 1942 και ότι κρυβόταν στην Ελβετία σε μέρος του Genoud. Στην πραγματικότητα απλά «εξαφανίσθηκε» το 1944 και έμεινε αμέσως με τον Genoud στην Λωζάνη. Το ότι ο Genoud ήταν ένας φανατικός Ναζί ήταν ένα μόνο από τα δεδομένα που έκαναν την ιστορία του Dickopf να στερείται αξιοπιστίας. Είναι αλήθεια ότι άρχισε να δουλεύει και για τους ελβετούς και τους αμερικανούς (μέσω του γραφείου στην Βέρνη της Υπηρεσίας Στρατηγικών Υπηρεσιών το οποίο έτρεχε ο Allen Dulles), αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι ταυτόχρονα συνέχιζε να εργάζεται για την Γερμανία –ένας τριπλός πράκτορας, κάτι που κατάφερε να συσκοτίσει μετά τον πόλεμο, όταν έκανε μια σύντομη και βραχεία καριέρα στην Ομοσπονδιακή αστυνομία της Δυτικής Γερμανίας, ανερχόμενος το 1965 σε επικεφαλής της BKA (το Γερμανικό αντίστοιχο του FBI) και συνάμα με αυτό ανήλθε το 1968 στην κεφαλή της Ιντερπόλ. Λέγεται ότι εν μέρει ανήλθε σε αυτά τα αξιώματα χάριν των συνδέσεων στις αραβικές χώρες του καλού του φίλου Genoud. Το 1971 απομακρύνθηκε βάσει κατηγοριών για ανικανότητα αλλά προγενέστερα είχε αποδειχθεί ικανός να τοποθετήσει έναν ικανό αριθμό πρώην Ναζί πρακτόρων στην BKA. Πέραν τούτου, είναι αξιοσημείωτο ότι κάτω από την ηγεσία του Dickopf η Ιντερπόλ επί της ουσίας αρνείτο να αντιμετωπίσει τον αναδυόμενο σύγχρονο τερορισμό (αεροπειρατείες, επίθεση σε Μόναχο), ισχυριζόμενη ότι αυτές ήταν «πολιτικές» και όχι ποινικές πράξεις.

Πίσω στο χρόνο: Ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ δραπέτευσε από το Βερολίνο τις τελευταίες ημέρες του Ράιχ και προσπάθησε να τα καταφέρει στην Ελβετία. Οι Ελβετοί τον συνέλαβαν και τον απέλασαν στην Γαλλία όπου τέθηκε υπό καθεστώς κατ’ οίκον περιορισμού. Η Γιουγκοσλαβία απαιτούσε την έκδοσή του για την εμπλοκή του σε εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από ταξιαρχία των βοσνιακών SS, την οποία είχε βοηθήσει να στηθεί. Ο Al-Husseini, ωστόσο, κατάφερε και δραπέτευσε στην Αίγυπτο. Δεν ήταν ο μόνος εγκληματίας πολέμου που έψαχνε εκεί για άσυλο, καθόσον η χώρα έγινε –παρομοίως με την Αργεντινή του Περόν- ένα ασφαλές λιμάνι για ενεργούς ναζί, η οποία τους επέτρεπε να συνεχίσουν τον αγώνα τους.

Στο μεταξύ ο Genoud απασχολείτο με την μεταφορά χρημάτων ναζί σε ασφαλείς ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμός και επίσης τους βοηθούσε να δραπετεύουν στην Μέση Ανατολή ή στη Νότια Αμερική. Έπειτα έκανε τα πρώτα του βήματα σε μία νέα κατεύθυνση: τις εκδόσεις. Η πρώτη απόπειρα ήταν, όταν πήρε στα χέρια του τα αρχεία του Martin Bormann τα οποία περιέχουν τα αντίγραφα των «επιτραπέζιων συνομιλιών» του Χίτλερ. Έπειτα εξασφάλισε τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των αρχείων, κάνοντας μία συμφωνία με την αδελφή του Χίτλερ, ως επίσης και το αρχείο του Γκαίμπελς, το οποίο χάρη στα ημερολόγια θα απέδιδε στον Genoud μία περιουσία τις ερχόμενες δεκαετίες.

Στις 14 Μαΐου 1948 ο David Ben Gurion ανακήρυξε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στο Τελ Αβίβ. Την επόμενη ημέρα στρατεύματα από Αίγυπτο, Συρία, Ιορδανία, Λίβανο και Ιράκ επιτέθηκαν εις βάρος του Ισραήλ. Ο Abd ar-Rahman Assam, γενικός γραμματέας της Αραβικής Λίγκας διακήρυξε: «Αυτός ο πόλεμος θα είναι ένας πόλεμος αφανισμού και οδηγεί σε μία τρομερή σφαγή». Αυτή η δήλωση καθιστά ευκρινές ότι η ισραηλιτική άμυνα δεν ήταν μόνο για το κράτος του Ισραήλ, αλλά και για τις ζωές των Εβραίων που ζούσαν στην Παλαιστίνη. Ο Μουφτής έκανε ό,τι μπορούσε για να συμβάλει στην επιτυχία αυτής της σφαγής, μέσω παρασκηνιακών δραστηριοτήτων στην Αίγυπτο, σχηματίζοντας έναν «Στρατό Ιερού Πολέμου» και αργότερα μία «Παμπαλαιστινιακή Κυβέρνηση» στην Γάζα που τότε ήταν μέρος της Αιγύπτου.

Το 1952 οι «Ελεύθεροι Αξιωματικοί» υπό τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσαρ και τον Muhammad Naguib κατέλαβαν με πραξικόπημα την εξουσία στην Αίγυπτο. Προγενέστερα ένας αριθμός ναζί εξορίστων ήταν ανάμεσα στους συμβούλους των «Ελεύθερων Αξιωματικών». Οι ενεργοί ναζί που ενεπλάκησαν την δεκαετία του ’50, υπολογίζονται σε αρκετές εκατοντάδες. Αφού ο βασιλιάς απομακρύνθηκε, η Αίγυπτος επίσης έγινε ένα ασφαλές μέρος για την αλγερινή αντιαποικιακή πάλη, στην οποία ο François Genoud έλαβε μέρος με έναν ειδικό τρόπο, κυρίως μέσω της ίδρυσης το 1958 της «Αραβικής Εμπορικής Τράπεζας» η οποία ξεκίνησε να παίζει σημαντικό ρόλο στο εμπόριο με τις μεσανατολικές χώρες και λειτούργησε ως αγωγός για την απόκτηση όπλων από το αλγερινό FLN. Ο Hjalmar Schacht, κάποτε υπουργός οικονομικών του Χίτλερ και τώρα τραπεζίτης και οικονομικός σύμβουλος για κυβερνήσεις και επιχειρήσεις από τη Συρία έως την Ινδονησία, αξιοποιήθηκε στην διαδικασία στησίματος της τράπεζας και σε μία σύσκεψη διακήρυξε: «Η Γερμανία μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο, χωρίς να διεξάγει πόλεμο».

Το 1960 ένα στραβοπάτημα συνέβη στον Genoud: Αρχικά η Πάουλα Χίτλερ πέθανε, χωρίς να υπογράψει το συμβόλαιο που θα του έδινε τα δικαιώματα για τα άπαντα του Χίτλερ. Έναν χρόνο αργότερα ο Άντολφ Άιχμαν βρέθηκε στην Αργεντινή και απήχθη στο Ισραήλ από έναν κομάντο της Μοσάντ. Ο Genoud χρηματοδοτούσε την (νομική) υπεράσπισή του. Την ίδια χρονιά ήταν η διάσκεψη του Εβιάν που τερμάτισε τον πόλεμο και οδήγησε στην ανεξαρτησία της Αλγερίας και στην απελευθέρωση των φυλακισμένων ηγετών του FLN. Μετά την ανεξαρτητοποίηση ο Genoud βρισκόταν στην καρδιά της εξουσίας του νέου κράτους.

Σύντομα υπήρξαν ρωγμές στην ενότητα της ηγεσίας του FLN, αρχικά με τους Ahmed Ben Bella, Boumedienne, Khider από τη μία πλευρά, και τους Belkassim Krim και Mohammed Boudiaf στην άλλη. Ωστόσο, πήρε μόνο κάποιους μήνες, ώστε οι ρωγμές μεταξύ του Ben Bella και του Khider να αρχίσουν να εμφανίζονται. Ο Mohammed Khider, ένας από τους ιστορικούς ηγέτες και γενικός γραμματέας του FLN, συγκέντρωνε τους πολεμικούς χρηματικούς πόρους του FLN στην «Αραβική Εμπορική Τράπεζα». Ένα σύνολο σχεδόν 42 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων κατατέθηκε σε πολλούς λογαριασμούς. Καθώς ο Genoud κάλυπτε τον Khider, σύντομα έχασε τα προνόμιά του στην Αλγερία και επίσης πέρασε κάποιους μήνες στη φυλακή εκεί. Ο ίδιος ο Khider δολοφονήθηκε από αλγερινούς πράκτορες στην Μαδρίτη το 1967.

Μετά την ανεξαρτησία, ο Γιασέρ Αραφάτ, ηγέτης της παλαιστινιακής Φατάχ (και μακρινός συγγενής του al-Husseini) ζήτησε από την νέα αλγερινή ηγεσία να ανοίξει ένα γραφείο για το κίνημά του. Υπό την αιγίδα του Abu Jihad (Chalil al-Wazir) μέσω αυτής της «πρεσβείας» κατοχυρώθηκαν επαφές με χώρες, όπως η Σοβιετική Ένωση, η Κίνα, το Βόρειο Βιετνάμ και η Βόρεια Κορέα και επίσης ηγέτες, όπως ο Τσε Γκουεβάρα, έγιναν δεκτοί ως φιλοξενούμενοι. Ο Αραφάτ ανέπτυσσε μία «κινεζική επιλογή» ενός ανταρτοπόλεμου ενάντια στο Ισραήλ, μία εξέλιξη που οι Αιγύπτιοι την είδαν κριτικά, καθόσον είδαν την επιρροή τους στον παλαιστινιακό εθνικισμό να γίνεται αναιμική και από την άλλη καταλάβαιναν ότι η επιλογή του αντάρτικου δεν υποσχόταν πολλά σε μία χώρα σαν το Ισραήλ, όπου δεν υπήρχαν απομακρυσμένες περιοχές για υποχώρηση, όπως υπήρχαν σε χώρες σαν την Αλγερία ή το Βιετνάμ.

Αναπόδραστα ο François Genoud σύντομα ήλθε σε επαφή με τα μέλη της νέας γενιάς οπαδών του παλαιστινιακού εθνικισμού. Τη στενότερη σύνδεση την έχτισε με το υποτιθέμενα «αριστερό» PFLP (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), γινόμενος καλός φίλος με τον Waddi Haddad, έναν από τους ιστορικούς ηγέτες του. Ο παλαιστινιακός εθνικισμός άρχισε να έχει μεγάλη επιρροή στους Ευρωπαίους νεολαίους οι οποίοι επεξεργάζονταν τις σχετικές ιδέες του «λαϊκού πολέμου» πάνω σε αυτόν. Ανάμεσα στους πρώτους που εκπαιδεύτηκαν από το PFLP στα στρατόπεδα ανταρτών στην Ιορδανία ήταν οι Andreas Baader και Ulrike Meinhof, ιδρυτές της Φράξιας Κόκκινος Στρατός.

Η πρώτη ευρωπαϊκή απώλεια ήταν ο νέο-ναζί Roger Coudray, οποίος πέθανε ως μέλος της Φατάχ. Ούτε το PFLP, ούτε η Φατάχ είχαν πρόβλημα στο να συνδέονται συγχρόνως με παλιούς και νέους ναζί και με μέλη της «Νέας Αριστεράς». Η Φατάχ έστειλε δύο παρατηρητές σε ένα συνέδριο μίας υπερ-ρατσιστικής οργάνωσης με την ονομασία «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη», στην οποία ηγούταν ο διάσημος Ελβετός ναζί και αρνητής του Ολοκαυτώματος Gaston-Armand Amaudruz. Αυτό φυσικά έγινε την ίδια χρονιά, το 1969, που το γερμανικό SDS (αριστερή φοιτητική οργάνωση) έστειλε αντιπροσωπεία στο συνέδριο της PLO στο Αλγέρι για να εκφράσει την δέσμευσή τους στο «Endsieg» (Τελική Νίκη) των Παλαιστινίων εις βάρος του Ισραήλ. Ένας από τους Γερμανούς αντιπροσώπους ήταν ο Γιόζεφ (Γιόσκα) Φίσερ που αργότερα θα γίνει ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών (και ο οποίος, όπως κάποιος θα μπορούσε να πει, κράτησε την υποστήριξή του στα ένοπλα εθνικιστικά σχήματα, επεμβαίνοντας υπέρ του «Απελευθερωτικού Στρατού του Κόσοβο» στην Γιουγκοσλαβία στα τέλη της δεκαετίας του ’90).

Το 1968 ήταν η χρονιά που το PFLP ξεκίνησε την εκστρατεία με τις αεροπειρατείες η οποία κορυφώθηκε το 1970. Τότε ήταν η χρονιά που ο Genoud συνάντησε έναν νεαρό νεοσύλλεκτο στην παλαιστινιακή υπόθεση, τον βενεζουελανό Illich Ramirez Sanchez, ο οποίος θα γίνει αργότερα γνωστός ως Κάρλος και θα αυξήσει τη φήμη του απαγάγοντας τους υπουργούς πετρελαίου του ΟΠΕΚ.

Η εμπλοκή του με τις παλαιστινιακές τερορίστικες ομάδες δεν απέτρεψε τον Genoud από την προώθηση της καριέρας του ως εκδότη των ημερολογίων του Γκέμπελς και άλλης ναζί γραμματείας. Συχνά υπήρχαν προβλήματα που γίνονταν αντικείμενο αντιδικιών στα δικαστήρια, ωστόσο ανήλθε στην κορυφή και έκανε μία περιουσία με όλο αυτό. Επίσης τα δικαστήρια ήταν ένα πεδίο για τον αγώνα του Genoud να βοηθήσει όλα τα είδη ναζί και αντισημιτών. Αφού ενορχήστρωσε τη νομική υπεράσπιση του Άντολ Άιχμαν, έπραξε το ίδιο για τον Παλαιστίνιο κομάντο που επιτέθηκε σε ένα ισραηλινό αεροπλάνο στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης, όπως επίσης για τον Klaus Barbie, τον «χασάπη της Λυών» και για τον Κάρλος, συχνά σε συνεργασία με τον Jacques Vergès, μία εξέχουσα φιγούρα στην Γαλλία, ο οποίος συχνά αμφιταλαντευόταν μεταξύ αντιϊμπεριαλισμού και αντισημιτισμού.

Στο μεταξύ οι προσπάθειες της αλγερινής κυβέρνησης να επανακτήσει τον «θησαυρό του FLN» κόστισε αρκετές ζωές και επίσης μεταφέρθηκε στα δικαστήρια. Χρόνια αργότερα υπήρξε τελικά μία διευθέτηση σύμφωνα με την οποία η Αραβική Εμπορική Τράπεζα έγινε τμήμα του αλγερινού τραπεζικού συστήματος. Ωστόσο, 2,5 εκατομμύρια τιποτένια ελβετικά φράγκα ξέμειναν από τον «θησαυρό». Η ζωή του Genoud παρέμεινε ενεργή και η αφοσίωσή του στην υπόθεση των ναζί ποτέ δεν μειώθηκε. Οι ελβετικές αρχές πίστευαν ότι ήταν ο ιδρυτής της «al Taqwa Bank», η οποία έδρευε στο Λουγκάνο και η οποία σφραγίσθηκε το 2002, καθώς θεωρήθηκε χρηματοδότης της Αλ-Κάιντα και της Χαμάς.

Στις 30 Μαΐου 1996 ο Genoud αυτοκτόνησε με την βοήθεια του υποστηρικτικού της ευθανασίας ελβετικού γκρουπ «Exit». Λίγο πριν εβραίοι ηγέτες και ελβετοί τραπεζικά στελέχη είχαν ανακοινώσει μία πρωτόγνωρη συμφωνία σχηματισμού επιτροπής διερεύνησης μυστικών τραπεζών και κυβερνητικών φακέλων που αφορούσαν χρηματικά ποσά κατατεθειμένα στην Ελβετία από θύματα του Ολοκαυτώματος.

Μετάφραση από το Christoph Fringeli, François Genoud – The life of a Swiss banker and fascist anti-Imperialist,http://datacide-magazine.com/francois-genoud/

Κύρια πηγή για το παραπάνω άρθρο το Karl Laske, Ein Leben zwischen Hitler und Carlos: François Genoud, Limmat Verlag, Ζυρίχη 1996