note # 139: Walter Benjamin, Θεολογικο-πολιτικό σπάραγμα (”1938”)

Μονάχα ο ίδιος ο Μεσσίας εκπληρώνει ολάκερη την ιστορία, με την έννοια ότι μόνο αυτός λυτρώνει, συμπληρώνει και δημιουργεί τη σχέση της με το μεσσιανικό. Για το λόγο αυτό τίποτε ιστορικό δεν μπορεί από μόνο του να σχετιστεί με οτιδήποτε μεσσιανικό. Για αυτό, το Βασίλειο του Θεού δεν είναι ο στόχος της ιστορικής δυναμικής: δεν μπορεί να οριοθετηθεί ως στόχος. Από τη σκοπιά της ιστορίας, δεν είναι ο σκοπός αλλά το τέλος. Γι αυτό, η τάξη του βέβηλου δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στην ιδέα του Θείου Βασιλείου, και συνεπώς η θεοκρατία δεν έχει πολιτικό αλλά μόνο θρησκευτικό νόημα. Το ότι έχει αποκηρύξει με την μεγαλύτερη σφοδρότητα την πολιτική σημασία της θεοκρατίας είναι η βασική αρετή του Πνεύματος της Ουτοπίας του [Ernst] Bloch.

Η τάξη του βέβηλου πρέπει να οικοδομηθεί πάνω στην ιδέα της ευτυχίας. Η σχέση αυτής της τάξης με το μεσσιανικό είναι ένα από τα βασικά διδάγματα της φιλοσοφίας της ιστορίας. Είναι η προϋπόθεση μιας μυστικιστικής αντίληψης της ιστορίας, η οποία περιέχει ένα πρόβλημα που μπορεί να αναπαρασταθεί μεταφορικά. Αν ένα βέλος δείχνει προς τον στόχο στην κατεύθυνση του οποίου δρα η δυναμική του βέβηλου, και ένα άλλο οριοθετεί την κατεύθυνση της μεσσιανικής έντασης, τότε είναι βέβαιο ότι η προσπάθεια απελευθέρωσης της ανθρωπότητας για χάρη της ευτυχίας πηγαίνει κόντρα στην μεσσιανική κατεύθυνση· όπως όμως μια δύναμη μπορεί, όντας σε ισχύ, να αυξήσει μια άλλη η οποία δρα στην αντίθετη κατεύθυνση, έτσι και η τάξη του βέβηλου διευκολύνει, όντας βέβηλη, την έλευση του μεσσιανικού Βασιλείου. Συνεπώς, το βέβηλο, αν και δεν είναι το ίδιο κατηγορία που ανήκει στο [μεσσιανικό] Βασίλειο, είναι μια αποφασιστικής σημασίας κατηγορία για να την ησυχότερη δυνατή προσέγγιση σ’ αυτό. Γιατί κάθε τι το γήινο ψάχνει στην ευτυχία την πτώση του, και μόνο με καλή τύχη μπορεί να συναντήσει η πτώση αυτή την ευτυχία. Από την άλλη, είναι παραδεκτό ότι η άμεση μεσσιανική ένταση της καρδιάς, του εσωτερικού και απομονωμένου ανθρώπου, περνά μέσα από τη δυστυχία, ως πάσχειν. Στην πνευματική αποκατάσταση της ολότητας, η οποία εισάγει την αθανασία, αντιστοιχεί μια εγκόσμια αποκατάσταση η οποία οδηγεί στο ατελεύτητο της πτώσης, στο ρυθμό τούτης της ατέρμονα εφήμερης εγκόσμιας ύπαρξης, εφήμερης εξ ολοκλήρου. Στην χωρική της αλλά και στην χρονική της ολότητα, ο ρυθμός της μεσσιανικής φύσης είναι ευτυχία. Γιατί η φύση είναι μεσσιανική εξαιτίας της αιώνιας και ολοκληρωτικής της εξαφάνισης.

Το να αγωνίζεσαι για να πετύχεις αυτή την εξαφάνιση, ακόμα και για τα στάδια εκείνα του ανθρώπου που αποτελούν φύση, είναι το χρέος της παγκόσμιας πολιτικής, της οποίας η μέθοδος πρέπει να αποκληθεί μηδενισμός.