Ο Ρομά που πυροβόλησε στον αέρα

Οι Έλληνες Ναζί δεν ξεχνούν και ξαναχτύπησαν στο Μενίδι

Άρθρο άποψης του Λ.

Ποιος είναι ο μεγάλος ένοχος του τραγικού ατυχήματος στο Μενίδι, που προκαλεί μεγάλο πόνο σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, όσο μακριά κι αν βρίσκεται από τον τόπο ή τις κοινωνικές συντεταγμένες του δράματος; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν «ο δολοφόνος» ή ακόμη χειρότερα «οι γύφτοι». Ο μεγάλος όμως ένοχος είναι το Κράτος. Πυροβολούν στον αέρα μόνο οι Ρομά; Ασφαλώς και όχι. Πυροβολούν πολλοί σε πολλά μέρη και ιδίως στην Κρήτη, όπως κάνει, και φωτογραφίζεται με θράσος, ο γιατρός-υπουργός Πολάκης (που ενεργεί και ως κοινωνικό υπόδειγμα), όπως έγινε πρόσφατα στην κηδεία πρώην πρωθυπουργού, και δεν εννοώ το επίσημο άγημα. Πυροβόλησαν μπροστά στα μάτια του αρχηγού της Αντιπολίτευσης και πάρα πολλών κρατικών οργάνων όλων των βαθμίδων της κρατικής Ιεραρχίας. Ρίχνουν «μπαλωθιές» ακόμη και στην κηδεία εκκλησιαστικών ανδρών, όπως αυτή του Χριστόφορου της Μονής Βοντησίου («Χαμός στην Κρήτη με μπαλωθιές σε κηδεία ηγούμενου», 17.1.2017), με μια πολύ περίεργη αντίληψη που έχουν ακόμη και για το πώς πρέπει να τιμήσουν έναν μοναχό που έφυγε. Πυροβολούν σε γάμους και σε κάθε γιορτή και βεβαίως συμβαίνουν κι εκεί θανάσιμα ατυχήματα, όπως αυτό με τον ποδοσφαιριστή Γ.Γυπαράκη στην Ασή Γωνιά, ανήμερα το Πάσχα (21.4.2014).Θέλω να επισημάνω λοιπόν, πως με τη συνενοχή του πελατειακού Κράτους, είτε των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είτε της αριστεροακροδεξιάς συγκυβέρνησης, οι δολοφονικοί πυροβολισμοί πέφτουν ακόμη και στην αναστάσιμη γιορτή της κρατικής Εκκλησίας, με κίνδυνο να την βάψουν με αίμα και να την κάνουν από γιορτή «νίκης του θανάτου», θανατηφόρα τραγωδία.

Τιμωρήθηκε κανείς, ενδιαφέρθηκε κανείς στα σοβαρά να καταργηθεί το επικίνδυνο έθιμο, ασκήθηκε δίωξη κατά των αστυνομικών οργάνων που αμελούν, των δικαστικών αρχών ή της πολιτικής ηγεσίας για παράβαση καθήκοντος αφού δεν εμποδίζουν το κακό; Πόσοι κάθισαν στο σκαμνί επειδή πυροβολούσαν σε κάποιο γάμο; Σε όλες αυτές τις τελετουργικές εκπυρσοκροτήσεις, οι δράστες είναι εν δυνάμει δολοφόνοι αθώων και είναι κυρίως θέμα τύχης να μην συμβεί το κακό. Όμως οι προθέσεις είναι ίδιες είτε πυροβολούν οι Ρομά στο Μενίδι, είτε οι φίλοι του μακαρίτη του Μητσοτάκη στα Χανιά. Δολοφονική πρόθεση δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση και ιδιαίτερα στον Ρομά των Αχαρνών, που κατά τεκμήριο ή άγνοια κινδύνου που έχει είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν ενός «κανονικού» πολίτη, ο οποίος πήγε στο σχολείο, παρακολουθεί ειδήσεις και τέλος πάντων είναι απείρως πιο ενημερωμένος από έναν 23χρονο Ρομά, πιθανότατα αναλφάβητο, που μεγάλωσε στριμωγμένος στο κοινωνικό περιθώριο, έχοντας πολύ φτωχή εικόνα του Κόσμου και των απειλών που τον περιτριγυρίζουν και ούτε πολλοστημόριο των γνώσεων του Πολάκη.

Όμως τον 23χρονο που συνελήφθη αρχικά, βιάστηκαν να τον πουν φονιά («23χρονος Ρομά είναι ο φονιάς του 11χρονου μαθητή στο Μενίδι»). Δεν διαμαρτύρομαι μόνο για την κατάφωρη αδικία που του έγινε, αφού αποδείχθηκε ότι δεν ήταν η δική του σφαίρα τελικά που ατύχησε να αφαιρέσει ζωή. Διαμαρτύρομαι και για τον βαρύτατο και κακεντρεχή χαρακτηρισμό, που ακόμη κι αν απευθυνόταν στον πραγματικό φυσικό αυτουργό, αγνοεί επιδεικτικά την εθιμική παράμετρο, την απουσία πρόθεσης και τον χαρακτήρα του ατυχήματος. Κανείς δεν είπε φονιάδες όσους πυροβολούσαν στην κηδεία του Μητσοτάκη, ούτε εν δυνάμει φονιάδες κι όμως ήταν θέμα τύχης να συμβεί το κακό. Από μια συγκυριακή πορεία της σφαίρας, που πέφτει πάντα κατακόρυφα με την ίδια επιτάχυνση της βαρύτητας από μεγάλο ύψος, αποκτώντας έτσι τεράστια και θανάσιμη ταχύτητα, θα κριθεί η ηθική και ποινική ευθύνη αυτού που την έριξε; Κανείς και πουθενά δεν είπε δολοφόνο τον 40χρονο φίλο του θύματος της Ασή Γωνιάς, που πυροβολούσε στον αέρα σε γλέντι που υποτίθεται πως είχε ειρηνικό θρησκευτικό αναστάσιμο περιεχόμενο, σε καμία περίπτωση συμβατό με πυροβολισμούς. Κι όμως είναι ιδιαίτερη βλασφημία να γιορτάζεις με δολοφονικά όπλα την Ανάσταση ενός φιλειρηνικού θεού. Κανείς δεν είπε φονιάδες αυτούς που με τις δολοφονικές κροτίδες τις οποίες ατιμώρητα κάθε χρόνο πυροδοτούν το Πάσχα, βάζουν σε ενδεχόμενο κίνδυνο, συχνά εκπληρούμενο, ζωές και αρτιμέλειες ακόμη και παιδιών. Γιατί η κοινωνία μας, που τόσα χρόνια δεν έχει καταφέρει να καταδικάσει ούτε πρωτόδικα το δολοφόνο του Φύσσα και που ασκεί ή έστω ανέχεται το βάρβαρο έθιμο των πυροβολισμών και συγχωρεί με αξιοπερίεργη επιμονή τη βαριά πολιτική και ποινική ενοχή όλων των αρμοδίων, είναι τόσο απροκάλυπτα ρατσιστική έχοντας δυο μέτρα και σταθμά στην κρίση της, η οποία τόσο επιπόλαια και συχνά, καταδικάζει άδικα ζωές ανθρώπων του κοινωνικού περιθωρίου, που το φταίξιμό τους δεν ήταν περισσότερο από άλλων, τους οποίους η ίδια κοινωνία συγχωρεί και προστατεύει. Ζητάμε λοιπόν πολιτισμένη και ανθρώπινη αντιμετώπιση του κοινωνικού και συγγενικού περίγυρου του δράστη και δίκαιη δίκη του ίδιου, αν εντοπισθεί, μέσα στα πραγματικά πλαίσια ενοχής, που περιβάλλουν το τραγικό ατύχημα και όχι δίκη-θέαμα εξόντωσης ενός εύκολου στόχου κοινωνικής εκτόνωσης. Ο πόνος των τραγικών γονιών δεν θα μειωθεί από άδικες και εκδικητικές ενέργειες του Κράτους, που κρύβει τη δική του ενοχή με υπέρμετρες ποινές, που λειτουργούν προσχηματικά και εκβαρβαρίζουν ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους.

Edwin Longsden Long, 1872: «Οι ικέτες, Η εκδίωξη των τσιγγάνων από την Ισπανία».

Σαν να μην αρκεί όλη αυτή η επιλεκτική και ρατσιστική μονομέρεια, είδαμε και ένα φοβερό πογκρόμ, λεκτικό και πραγματικό, κατά δικαίων και αδίκων από κρατικά όργανα, από «αγανακτισμένους» και από παρακρατικούς μαχαιροβγάλτες. Αναρωτιέται κάθε λογικός άνθρωπος τι αθεράπευτες πληγές άνοιξε στο μυαλό και στα αισθήματα των μικρών τσιγγάνων αυτό το γιουρούσι στο ταπεινό γκέτο και στο οικογενειακό τους άσυλο, αυτή η αντιμετώπισή τους από την «αριστερή» κυβέρνηση και τα ανεξέλεγκτα όργανά της σαν να ήταν σκουπίδια. Σε τι αντικοινωνικές συμπεριφορές θα τους οδηγήσει στο μέλλον η τυφλή αστυνομική επιδρομή, με ηθικό αυτουργό το ίδιο το Κράτος, που τόσο παράλογα τους αδικεί σήμερα; Θα σταματήσει αυτή η σκληρή συμπεριφορά στους Ρομά ή απειλεί κάθε πολίτη που δεν έχει δυνατή φωνή;

Αυτή η κυβέρνηση που η Αστυνομία της εφαρμόζει με τόση βιαιότητα την αρχή της συλλογικής ευθύνης σε παραπηγματούχους, δεν ασκεί το καθήκον της εφαρμογής του «Πόθεν Έσχες» σε λαθρέμπορους και εμπόρους ναρκωτικών, δηλαδή δολοφόνους, οι οποίοι με τα τεράστια κεφάλαια που έχουν θα μπορούσαν (θεωρητικά γιατί ευτυχώς αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα) στο μέλλον να αγοράσουν εφημερίδες, κανάλια, ποδοσφαιρικές ομάδες κλπ. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μην βρίσκονται στο επίκεντρο των ερωτημάτων της κοινωνίας γεγονότα όπως ποιος ήταν τελικά ο εγκληματικός εγκέφαλος του Noor-1. Γιατί δεν είδαμε αστυνομικές εφόδους σε εφοπλιστικά γραφεία ή στην Εκάλη και αστυνομικές φωτοβολίδες στο Κολωνάκι και στην Κηφισιά; Κι όμως η αλληλουχία των ειδήσεων για το πλοίο με το μεγαλύτερο φορτίο ναρκωτικών είναι ανατριχιαστική, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως ο ασύλληπτος αρχηγός θα μπορούσε, αν δεν λειτουργούσαν τόσο άψογα οι θεσμοί μας και τα ανακλαστικά της κοινωνίας, να βυσσοδομεί για να αποκτήσει πολιτική δύναμη: «8ος νεκρός στην υπόθεση του Noor 1» , «Εστειλαν βόμβα σε δικαστή της υπόθεσης «Noor 1»», «Παραιτήθηκε ξαφνικά η πρόεδρος που θα δίκαζε την υπόθεση 2 τόνων», «Επιεικής επίλογος για το «Noor 1»», κλπ κλπ κλπ. Ο Ρομά «δολοφόνος» όμως, πρωταγωνιστεί στα πρωτοσέλιδα επειδή προσφέρεται για εύκολο θύμα, βορά σε μια κοινή γνώμη που αναζητά μανιακά θεαματικές πυρπολήσεις μαγισσών και εξιλαστήρια θύματα των αυτοκαταστροφικών της πράξεων και παραλείψεων, σε αθώους και σε αδύνατους. Το τσαντίρι και το παράπηγμα όμως του τσιγγάνου, είναι πολύ πιο σεβαστά από το ανάκτορο του βασιλιά, που είναι προϊόν αρπακτικής πλεονεξίας. Ξέρω πως ακούγεται αυτό σαν φτηνιάρικη δημαγωγική κοινοτοπία λαϊκής κατανάλωσης, εκφράζει όμως μια ειλικρινή προσωπική πεποίθηση, που συμβαίνει να είναι και απόλυτα σύμφωνη με την υποτιθέμενη θρησκευτική πίστη αυτής της υποκριτικής κοινωνίας.

Ένα επιτακτικό καθήκον που το Κράτος παραμελεί

Η κυβέρνηση ανακάλυψε τώρα επιτέλους το αυτονόητο, που το ήξερε και που αύριο θα το ξεχάσει, ανακοινώνοντας μια σειρά πράγματι πολύ καλών μέτρων, που έπρεπε να είχαν παρθεί υποχρεωτικά εδώ και δεκαετίες και τα οποία πιθανότατα θα μείνουν φοβάμαι και τώρα στα χαρτιά («Μέτρα για την εκπαίδευση των Ρομά ανακοίνωσε ο υπ. Παιδείας») . Το δικό της ποσοστό μεγάλης και ασυγχώρητης ενοχής αφορά στα δυόμιση χρόνια που κυβερνά. Ο Υπουργός Παιδείας δεν έχει ευθύνη όταν αμελούσε να προστατεύσει τα παιδάκια που δεν φοιτούν τα υποχρεωτικά χρόνια του σχολείου; Το Κράτος έχει μια επιτακτική υποχρέωση απέναντι στα τσιγγανάκια. Αυτή δεν είναι το να βαφτίζει ένα από αυτά στον οικισμό του Δενδροπόταμου ως ανάδοχος ο ευσεβής άθεος, τότε Πρόεδρος του ΣΥΝ, Νίκος Κωνσταντόπουλος. Γιατί το είχαμε δει κι αυτό. Είναι η υποχρεωτική εκπαίδευση την οποία δικαιούνται να έχουν, ανεξάρτητα από τη θέληση ή τη δυνατότητα των γονιών τους και κυρίως η θέσπιση πολύ αυστηρών τιμωριών στους άλλους πολίτες που την παρεμποδίζουν («Γονείς ψήφισαν να αποκλειστούν ρομά μαθητές», 2.11.2012-ΤΟ ΒΗΜΑ), όπως κάνουν και με τα παιδιά των προσφύγων («Γονείς δεν έστειλαν τα παιδιά σχολείο γιατί δεν θέλουν τα προσφυγόπουλα», 11.10.2016, TVXS).

Αυτές οι εγκληματικά απάνθρωπες συμπεριφορές ρατσιστικής εκδίωξης φτωχόπαιδων από σχολεία, αυτό το στρίμωγμά τους στη λάσπη και στο σκοτάδι, πρέπει να στιγματιστούν και ποινικά, αλλιώς θα γίνουν η πανούκλα που θα πνίξει την κοινωνία μας. Η βαρβαρότητα δεν σταματάει πουθενά. Ξεκινά από τους πιο αδύναμους, από τα ζώα («Η πιθανότητα για ένα πογκρόμ ξεκινά κάθε φορά που το βλέμμα ενός θανάσιμα πληγωμένου ζώου πέφτει πάνω σε κάποιον κι αυτός με περιφρόνηση λέει, ‘είναι απλά ένα ζώο’». Αντόρνο, ‘Minima Moralia’-1951), από τους Ρομά, τους πρόσφυγες, τους ομοφυλόφιλους και θα φτάσει μέχρι τον αστό που σήμερα νιώθει ασφαλής, αλλά τότε δεν θα υπάρχει πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί για χάρη του, σύμφωνα με την περίφημη φράση του πάστορα Martin Niemoeller.