«Βιβλιοαναγνώσεις #74» Οι Έλληνες συνεργάτες των κατακτητών οργανωτές και οι πρωτεργάτες της γενοκτονίας των Τσάμηδων

Έξι ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το 2016 που ο Αλβανός ιστορικός Άρμπεν Λάλλα εξέδωσε στα Αλβανικά το βιβλίο του «Οι Έλληνες συνεργάτες των κατακτητών οργανωτές και οι πρωτεργάτες της γενοκτονίας στην Τσαμουριά», που την επόμενη χρονιά (2017) εκδόθηκε και στα Αγγλικά, και κανένας εκδοτικός οίκος στην Ελλάδα, από όλους αυτούς που εκδίδουν δεκάδες βιβλία για την ιστορία της Ελλάδας και του κόσμου, δεν ενδιαφέρθηκε να εκδώσει αυτό το βιβλίο που αναφέρεται στην πιο μελανή κηλίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, την γενοκτονία των Τσάμηδων, όπως την είδαν και την κατέγραψαν οι Αλβανοί, η εθνότητα η οποία υπήρξε το θύμα της γενοκτονίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν κυκλοφορήσει πολλά βιβλία από Έλληνες με θέμα την εθνοκάθαρση των Τσάμηδων, τα οποία εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, την δικιολογούν σαν εθνοκάθαρση συνεργατών των κατακτητών Ιταλών και Γερμανών κατά τον κατοχή της Ελλάδας από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς και του Βουλγάρους από το 1942 ως το 1944, λες και οι γυναίκες, τα παιδιά και οι γέροι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής και γι΄ αυτό έπρεπε να φύγουν από την Ελλάδα ή να εξοντωθούν.

Κανένα βιβλίο όμως δεν κυκλοφόρησε που να δείχνει πως είδαν την εθνοκάθαρση τα ίδια τα θύματά της, οι Τσάμηδες. Είναι κανόνας στην Ελλάδα να θάβονται ή να καταπνίγονται οι αντίθετες απόψεις στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», όπως στις θεοκρατίες τύπου Ιράν θάβονται ή καταπνίγονται οι απόψεις που επικρίνουν τον «προφήτη» Μωάμεθ ή τον μουσουλμανισμό. Μόνο σχετικά πρόσφατα, δηλ. προς το τέλος του 20^ου αιώνα και τις αρχές του 21^ου είδαν στην Ελλάδα το φως βιβλία που αμφισβητούσαν τους κυρίαρχους εθνικούς μύθους πάνω στα «εθνικά θέματα», όπως είναι η λεγόμενη Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922). Μέχρι τότε κανένας δεν τολμούσε να εκδώσει τέτοια βιβλία από τον φόβο των διώξεων και της καταστολής, η οποία θεσμοποιήθηκε ακόμα και με νόμους σαν αυτόν που καταδικάζει σε φυλάκιση όποιον αμφισβητήσει δημόσια την «γενοκτονία των Ποντίων».

Κι όμως, όταν κάποιος πραγματεύεται ιστορικά θέματα, ακόμη περισσότερο αν είναι ιστορικός, για να είναι, όσο το δυνατόν, αντικειμενικός, είναι υποχρεωμένος να αξιοποιεί όλες τις υπάρχουσες πηγές πληροφόρησης γι’ αυτά και όχι μόνο αυτές που εκπροσωπούν και διαιωνίζουν τις επίσημες απόψεις, οι οποίες διδάσκονται στα σχολεία και στα πανεπιστήμια ή προπαγανδίζονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση της γενοκτονίας των Τσάμηδων, υπάρχουν αρκετά βιβλία ή δημοσιεύματα γραμμένα από Αλβανούς, οι οποίοι εξετάζουν την εθνοκάθαρση των Τσάμηδων από την μεριά των Τσάμηδων και όχι των Ελλήνων, οι οποίοι πραγματοποίησαν την εθνοκάθαρση. Και όμως αυτά τα βιβλία και τα δημοσιεύματα δεν βλέπουν το φως στην Ελλάδα γιατί αμφισβητούν την επίσημη άποψη για την εθνοκάθαρση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όσοι Έλληνες ασχολούνται με την νεότερη ιστορία της Ελλάδας να έχουν μεσάνυχτα για το τι πραγματικά συνέβη, εκτός αν είναι σε θέση να διαβάσουν τα βιβλία που έχουν εκδοθεί σε άλλες γλώσσες των Βαλκανίων σαν την Αλβανική, την Μακεδονική, την Βουλγαρική κλπ. Αλλά και αυτοί που είναι σε θέση να διαβάζουν αυτές τις γλώσσες και επιδιώκουν να πληροφορήσουν το κοινό, θα δουν μπροστά τους να υψώνεται ένα τείχος, αποτελούμενο από ενδεχόμενες μηνύσεις και κατασυκοφάντηση από τα κατακάθια των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Έτσι το σκοτάδι και η παραπληροφόρηση σε σχέση με τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» συνεχίζει να κυριαρχεί στην Ελλάδα.

Είναι ντροπή για αυτούς που καταπιάνονται με τα «εθνικά θέματα» και αναλαβαίνουν να πληροφορήσουν το κοινό ή να διδάξουν μαθητές και φοιτητές για την νεότερη ελληνική ιστορία, το γεγονός ότι δεν φέρνουν στο φως το έργο των Βαλκάνιων ιστορικών, που αμφισβητεί την κυρίαρχη επίσημη άποψη πάνω σε αυτά τα θέματα. Είναι ντροπή να κάνεις εθνικιστική προπαγάνδα υποκρινόμενος ότι αναδεικνύεις μία, όσο το δυνατόν, αντικειμενική θεώρηση της ιστορίας του τόπου σου. Είναι ντροπή να υποχρεώνεται κάποιος να ανατρέχει στους ξένους ιστορικούς και πανεπιστημιακούς συγγραφείς προκειμένου να μάθει την ιστορία του τόπου του, γιατί οι συμπατριώτες του αντί να γράφουν ιστορία κάνουν εθνικιστική προπαγάνδα. Όμως και η ντροπή για να γίνει αισθητή πρέπει κάποιος να έχει στοιχειώδεις ευαισθησίες. Και τέτοιες ευαισθησίες δεν χαρακτηρίζουν τους περισσότερους Έλληνες που καταπιάνονται με τα «εθνικά θέματα», γιατί το ελληνικό κράτος έχει φροντίσει να τους απαλλάξει από αυτές από την εποχή που πήγαιναν στο νηπιαγωγείο.

Έτσι κανένας από αυτούς που καταπιάνονται με την ιστορία της εθνοκάθαρσης των Τσάμηδων δεν θα αισθανθεί ντροπή γιατί το βιβλίο του Άρμπεν Λάλλα, με τίτλο «Οι Έλληνες συνεργάτες των κατακτητών οργανωτές και οι πρωτεργάτες της γενοκτονίας στην Τσαμουριά», δεν έχει εκδοθεί ακόμη στην Ελλάδα. Όπως δεν θα αισθανθούν ντροπή όσοι καταπιάνονται με την εθνοκάθαρση των Μακεδόνων (γνωστών σαν Σλαβομακεδόνων), επειδή δεν έχουν κυκλοφορήσει στα Ελληνικά τα βιβλία που οι Μακεδόνες ιστορικοί έγραψαν γι’ αυτή την εθνοκάθαρση. Κι όμως το σκοτάδι και η παραπληροφόρηση που επικρατεί στα εθνικά θέματα εξαιτίας αυτών των αδιάντροπων έχει αρχίζει να σχίζεται. Σαν αστραπές στο σκοτάδι εμφανίζονται από δω και από κει διάσπαρτες δημοσιεύσεις σε εφημερίδες και περιοδικά μικρής κυκλοφορίας που απευθύνονται στους νέους που έχουν μπουχτίσει από τον εθνικισμό, με τον οποίο τους ταΐζει το κράτος από τότε που ήταν μικρά παιδιά. Χαρακτηριστικά αναφέρω τις δημοσιεύσεις που έκανε το Shades Magazine στα πλαίσια της «Αντιεθνικιστικής Καμπάνιας 1821» και την αφίσα που κυκλοφόρησε στην Αθήνα για την επέτειο των 200 χρόνων από την λεγόμενη Ελληνική Επανάσταση του 1821 από την «Συνέλευση ενάντια στην κρατική καταστολή και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις». Σε αυτούς, και κυρίως στους Αλβανούς μετανάστες της δεύτερης γενιάς, που έχουν διδαχθεί ψέματα στα σχολεία σε σχέση με την ιστορία της Ελλάδας, ψέματα που αποκρύβουν την άμεση σχέση της ιστορίας της Αλβανίας με την ιστορία της Ελλάδας, απευθύνεται η ελληνική έκδοση του βιβλίου του Άρμπεν Λάλλα για την γενοκτονία των Τσάμηδων.

Ευτυχώς, η απροθυμία των Ελλήνων εκδοτών, μπορεί να καθυστέρησε την έκδοση αυτού του βιβλίου στα Ελληνικά πέντε ολόκληρα χρόνια, δεν κατάφερε όμως να το κάνει να μην εκδοθεί ποτέ. Ακόμα και χωρίς Έλληνες εκδότες, το βιβλίο αυτό μεταφράστηκε και αναρτήθηκε στο διαδίκτυο και στο άμεσο μέλλον θα τυπωθεί εκτός Ελλάδος. Έξω από την χώρα στην οποία αναφέρεται, όπως έχει γίνει με εκατοντάδες σημαντικά βιβλία στην διάρκεια της ιστορίας, επειδή στις χώρες στις οποίες αναφερόντουσαν κανένας δεν ήθελε να υποστεί διώξεις και φυλάκιση εκδίδοντάς τα.

Εγώ, προσωπικά, σαν μεταφραστής είμαι περήφανος που ο συγγραφέας του βιβλίου, ο Άρμπεν Λάλλα, μου έκανε την τιμή να δεχτεί την πρωτοβουλία μου να μεταφράσω το πολύτιμο αυτό βιβλίο στα Ελληνικά. Το ότι όχι μόνο δέχτηκε την μετάφρασή μου αλλά φρόντισε και για την έκδοση του βιβλίου δείχνει ότι ο λόγος που τα μεταφρασμένα στα Αγγλικά ή στα Ελληνικά βιβλία του δεν κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας, δεν είναι η δική του απροθυμία να τα δώσει αλλά η απροθυμία των βιβλιοπωλείων να τα δεχτούν. Κάτι το οποίο το έζησα, όταν έψαχνα και τα βιβλία του Γιώργου Νακρατζά στα βιβλιοπωλεία. Κι όμως οι βιτρίνες των βιβλιοπωλείων είναι γεμάτες με βιβλία που διαιωνίζουν την εθνικιστική προπαγάνδα και κολακεύουν το αναγνωστικό κοινό, λες και το αναγνωστικό κοινό είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, των Ρωμαίων της Ρωμανίας που την αποκαλούν «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» ή των Αλβανών χριστιανών που πρωταγωνίστησαν στην λεγόμενη Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Δεν ελπίζω η κατάσταση να αλλάξει στα βιβλιοπωλεία ή στις επιλογές που κάνουν οι εκδοτικοί οίκοι, που εκδίδουν ιστορικά βιβλία. Ελπίζω όμως στους νέους που στηρίζουν πρωτοβουλίες σαν του Shades Magazine για την απομυθοποίηση του «1821» και της «Συνέλευσης ενάντια στην κρατική καταστολή και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις» για τα 200 χρόνια από την λεγόμενη Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ευτυχώς, έχει περάσει πια η εποχή που τα επικίνδυνα για τα κράτη βιβλία κατάσχονταν και καταστρέφονταν ή καιγόντουσαν τελετουργικά στις πλατείες. Η τελευταία φορά που άκουσα για κάψιμο βιβλίων στην Ελλάδα ήταν το κάψιμο βιβλίων ενός Μίμη Ανδρουλάκη με παρουσία του νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Γεωργιάδη το 2000. Τώρα πλέον τα βιβλία δεν περιορίζονται σε έντυπη μορφή και κυκλοφορούν και σε ηλεκτρονική, αναρτημένα στο διαδίκτυο, από όπου μπορεί να τα διαβάσει ή να τα «κατεβάσει» κανένας, ακόμα και αν η χώρα του απαγορεύει την πρόσβαση στους δικτυότοπους όπου είναι αναρτημένα, σαν τον δικτυότοπο Library Genesis, αν χρησιμοποιήσει ένα VPN. Έτσι, δεν μπορεί πλέον να απαγορευτεί η κυκλοφορία των πληροφοριών και της γνώσης, ούτε αυτή εξαρτάται από τις επιλογές των εκδοτικών οίκων και των βιβλιοπωλείων.

Ας μην βρίσκει, λοιπόν, κανείς βιβλία του Άρμπεν Λάλλα στα ελληνικά βιβλιοπωλεία. Θα τα βρει στο διαδίκτυο, όπου θα βρει και άλλα βιβλία σημαντικά βιβλία που έχω μεταφράσει εγώ αλλά δεν τα έχει εκδώσει κανένας εκδότης. Εκεί, στο διαδίκτυο λοιπόν, όποιος ενδιαφέρεται να μάθει και την άποψη των θυμάτων της γενοκτονίας των Τσάμηδων, θα βρει και το μοναδικό στο είδος του βιβλίο του Άρμπεν Λάλλα: «Οι Έλληνες συνεργάτες των κατακτητών οργανωτές και οι πρωτεργάτες της γενοκτονίας των Τσάμηδων»

Και σύντομα θα έρθει η εποχή που τα βιβλία του Άρμπεν Λάλλα θα μπορεί κάποιος να τα βρει και σε έντυπη μορφή στην Ελλάδα και ας μην τα εκδώσει κανείς ελληνικός εκδοτικός οίκος και ας μην τα βάλει στην βιτρίνα του κανένα βιβλιοπωλείο. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.

Αθήνα 11-3-2022

Φίλιππας Κυρίτσης