Ο αραβικός πόλεμος του 1948 κατά του Ισραήλ: Ένας μετασεισμός του β’ παγκοσμίου πολέμου;

Ο Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ Χατζ Αμίν αλ Χουσεϊνί με Βόσνιους εθελοντές των Waffen SS. πηγή φωτογραφίας: https://fathomjournal.org

Τον Matthias Küntzel τον γνώρισε το ελληνόφωνο κοινό μέσω ενός παλιότερου βιβλίου του, που κυκλοφόρησε λίγο μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη, με τίτλο: Τσιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων. Στο shades είχαμε επιλέξει να μεταφράσουμε και παλιότερα μια κριτική του ίδιου που θα βρείτε εδώ Το νέο βιβλίο του Küntzel κυκλοφορεί σε μια συγκυρία που ο αντισημιτισμός βρίσκεται για ακόμα φορά στο κόκκινο, όχι μόνο στον χώρο της νεοναζιστικής κλπ ακροδεξιάς, αλλά συντηρείται και σε φαινομενικά προοδευτικούς χώρους. Σε κάθε περίπτωση μπορεί κάποια-ος να εντοπίσει πολλά προβλήματα στη πολιτική σκέψη του Küntzel. Ωστοσο, η ιστορική του έρευνα είναι πολύτιμη, γιατί σπάει πολλούς μύθους σχετικά με την ιστορίας της μέσης ανατολής. Αυτός είναι ο λόγος που μεταφράζεται σήμερα η παρουσίαση του νέου του βιβλίου από τον ίδιο.

Μετάφραση από τα αγγλικά: https://fathomjournal.org/the-1948-arab-war-against-israel-an-aftershock-of-world-war-ii/

Το νέο βιβλίο του Matthias Küntzel με τίτλο Nazis, Islamic Antisemitism and the Middle East (Ναζί, ισλαμικός αντισημιτισμός και Μέση Ανατολή) διερευνά την ακόμα ελλιπώς αναλυμένη επίδραση του ναζιστικού αντισημιτισμού στην ανάπτυξη του ισλαμικού αντισημιτισμού και στον πόλεμο του αραβικού κόσμου το 1948 εναντίον του εβραϊκού κράτους. Εδώ, παρουσιάζει τις κεντρικές ανακαλύψεις και τα επιχειρήματα του βιβλίου.

Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του πολέμου εξόντωσης των Ναζί κατά των Εβραίων που τελείωσε τον Μάιο του 1945 και του πολέμου των αραβικών στρατών κατά του Ισραήλ που άρχισε τον Μάιο του 1948; Είναι μια προφανής ερώτηση, η οποία όμως σπάνια τίθεται. Γιατί;

Η απάντηση είναι επειδή -τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου υπόθεση- η αποδεδειγμένη ύπαρξη νημάτων συνέχειας μεταξύ 1945 και 1948 θέτει υπό αμφισβήτηση αγαπημένες βεβαιότητες: για παράδειγμα, την πεποίθηση ότι το αραβικό κίνημα κατά του σιωνισμού και του Ισραήλ δεν είχε καμία σχέση με τις ναζιστικές φαντασιώσεις της προηγούμενης φάσης και ότι το Ισραήλ, δηλαδή οι Εβραίοι, ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι για τον πόλεμο του 1948 και τον αντισημιτισμό στην περιοχή.

Το νέο μου βιβλίο Nazism, Islamic Antisemitism and the Middle East (Routledge, Αύγουστος 2023) αμφισβητεί αυτή τη συμβατική σοφία. Προσφέρει μια νέα ερμηνεία των απαρχών του αραβοϊσραηλινού πολέμου του 1948.

Ο κεντρικός ρόλος του ναζιστικού αντισημιτισμού στον σχεδιασμό και την υλοποίηση της Shoah είναι γνωστός. Ο αντίκτυπος του ίδιου ναζιστικού αντισημιτισμού στη Μέση Ανατολή, από την άλλη πλευρά, παραμένει σοβαρά ανεξερεύνητος.

Το βιβλίο μου έχει ως στόχο να καλύψει αυτό το κενό στο βαθμό που αυτό είναι σήμερα δυνατό. Παρουσιάζει τις μεθόδους που χρησιμοποίησε η ναζιστική Γερμανία από το 1937 και μετά για να διαδώσει τον αντισημιτισμό της στη Μέση Ανατολή στην αραβική γλώσσα και τον ρόλο που αυτός ο αντισημιτισμός θα έπαιζε έντεκα χρόνια αργότερα, όταν οι αραβικοί στρατοί έπεσαν πάνω στο νεοσύστατο εβραϊκό κράτος του Ισραήλ. Αυτός ο μοιραίος πόλεμος πυροδότησε την προσφυγική καταστροφή των Παλαιστινίων που σημάδεψε έκτοτε τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή.

Η εξάπλωση του αντισημιτισμού στη Μέση Ανατολή είχε όντως σχέση με το σιωνιστικό κίνημα και την οικοδόμηση του εβραϊκού κράτους. Υπήρχαν, ωστόσο, περισσότεροι από έναν τρόποι αντίδρασης σε αυτές τις εξελίξεις. Υπήρχαν, για παράδειγμα, Αιγύπτιοι που χαιρέτισαν τη “νίκη της σιωνιστικής ιδέας [ως] το σημείο καμπής για … την αναβίωση της Ανατολής”. Άλλοι, όπως ο ηγεμόνας της Υπεριορδανίας, ο εμίρης Αμπντουλάχ, επεδίωκαν άλλοτε περισσότερη και άλλοτε λιγότερη συνεργασία με τους Σιωνιστές. Μια τρίτη ομάδα μπορεί να αντιτάχθηκε στον Σιωνισμό, αλλά όχι στον Ιουδαϊσμό, ενώ αρχικά μόνο οι υποστηρικτές του Μουφτή της Ιερουσαλήμ, Αμίν Ελ-Χουσεϊνί, υιοθέτησαν την αντισημιτική προσέγγιση. Οι Ναζί υποστήριξαν αποκλειστικά αυτή την τελευταία ομάδα. Είδαν τις συγκρούσεις στην Παλαιστίνη ως μια ευκαιρία να προωθήσουν τη δική τους μορφή μίσους κατά των Εβραίων και να επιβάλουν μια αντισημιτική ερμηνεία στην τοπική σύγκρουση.

Μόνο τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί η σημασία της αραβόφωνης προπαγάνδας των Ναζί στον αραβικό κόσμο, κυρίως μέσω του πρωτοποριακού έργου του Jeffrey Herf. Το 2009 μας εισήγαγε στο περιεχόμενο των χειρογράφων των αραβόφωνων εκπομπών των Ναζί στο βιβλίο του Ναζιστική προπαγάνδα για τον αραβικό κόσμο. Πέντε χρόνια αργότερα, ο David Motadel δημοσίευσε περαιτέρω σημαντικά ευρήματα στη μελέτη του Islam And Nazi Germany’s War. Βασιζόμενο σε αυτές τις μελέτες, το παρόν βιβλίο παρουσιάζει μια σειρά από νέα στοιχεία που έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν την άποψή μας για το παρελθόν και το παρόν της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή.

1937: Ιουδαϊσμός και Ισλάμ

Κατ’ αρχάς, παραθέτω όσα είναι σήμερα γνωστά για την προέλευση και τη διάδοση του φυλλαδίου “Ισλάμ και Ιουδαϊσμός”, το οποίο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1937 στο Κάιρο με σκοπό να εκτροχιάσει τα σχέδια για τη λύση δύο κρατών για την Παλαιστίνη. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κείμενο που χρησιμοποιεί τη θρησκεία με μοναδικό σκοπό την υποκίνηση του μίσους κατά του Εβραίων.

Το “Ισλάμ και Ιουδαϊσμός” είναι σημαντικό επειδή, απ’ όσο γνωρίζουμε, είναι το πρώτο έγγραφο που κατασκευάζει μια συνέχεια μεταξύ της αντιπαράθεσης του Μωάμεθ με τους Εβραίους στη Μεδίνα και της σύγχρονης σύγκρουσης στην Παλαιστίνη, συνδέοντας έτσι τον έβδομο με τον εικοστό αιώνα. Είναι η πρώτη γραπτή απόδειξη γι’ αυτό που ονομάζω ισλαμικό αντισημιτισμό και ο πρόδρομος του φυλλαδίου του Σαγίντ Κουτμπ “Ο αγώνας μας με τους Εβραίους” του 1950.

Το Ισλάμ και Ιουδαϊσμός συνοψίζεται με τα ακόλουθα λόγια:

[Οι στίχοι από το Κοράνι και της χαντίθ σας αποδεικνύουν ότι οι Εβραίοι υπήρξαν οι πιο σκληροί εχθροί του Ισλάμ και συνεχίζουν να προσπαθούν να το καταστρέψουν. Μην τους πιστεύετε, γνωρίζουν μόνο υποκρισία και πονηριά. Κρατηθείτε ενωμένοι, αγωνιστείτε για την ισλαμική σκέψη, αγωνιστείτε για τη θρησκεία σας και την ύπαρξή σας! Μην ησυχάσετε μέχρι η γη σας να απαλλαγεί από τους Εβραίους”. “Ελεύθερη από τους Εβραίους” – “Judenfrei” – είναι μια τυπική ναζιστική έκφραση που δεν συναντάμε στα πρώιμα ισλαμικά κείμενα.

Η πρώτη αραβική έκδοση του “Ισλάμ και Ιουδαϊσμός” εκδόθηκε τον Αύγουστο του 1937 στο Κάιρο από τον διευθυντή του Παλαιστινιακού-Αραβικού Γραφείου Πληροφοριών στην Αίγυπτο, ο οποίος πιστεύεται ότι είχε πολλές επαφές με ναζιστές πράκτορες. Το 1938 εκδόθηκε στο Βερολίνο μια γερμανική έκδοση του Ισλάμ και Ιουδαϊσμός υπό τον τίτλο: “Ισλάμ – Ιουδαϊσμός”. Κάλεσμα του Μεγάλου Μουφτή στον ισλαμικό κόσμο το 1937”. Τέλος, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το φυλλάδιο αυτό τυπώθηκε και διανεμήθηκε σε μεγάλους αριθμούς από τις γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες . Μια μετάφραση αυτού του εγγράφου εμφανίζεται ως παράρτημα του βιβλίου μου.

Η ίδια η ημερομηνία δημοσίευσης και διάδοσης του φυλλαδίου – έντεκα χρόνια πριν από την ίδρυση του Ισραήλ και τριάντα χρόνια πριν από την ανάληψη του ελέγχου της Γάζας και της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ – είναι σημαντική. Διαψεύδει την ευρέως διαδεδομένη παραδοχή ότι ο ισλαμικός αντισημιτισμός αναπτύχθηκε ως απάντηση σε υποτιθέμενες ισραηλινές παρανομίες. Δεν ήταν η συμπεριφορά των Σιωνιστών που προκάλεσε τη δημοσίευση αυτού του εχθρικού κειμένου, αλλά μάλλον η πρώτη προσπάθεια εφαρμογής μιας λύσης των δύο κρατών για την Παλαιστίνη. Το γεγονός αυτό υποδηλώνει ότι το μίσος κατά των Εβραίων ήταν αιτία και όχι συνέπεια των κρίσεων στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή.

1938/39: Ο Γκέμπελς και η Μουσουλμανική Αδελφότητα

Δεύτερον, παρουσιάζω νέες αρχειακές ανακαλύψεις σχετικά με τη συνεργασία μεταξύ των Γερμανών ναζιστών πρακτόρων και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο. Έγγραφα από το Βρετανικό Εθνικό Αρχείο αποκαλύπτουν ότι η συνεργασία αυτή ήταν γνωστή στα υψηλότερα κλιμάκια της Γερμανίας και ότι, σύμφωνα με ένα σημείωμα, “GOEB. [ο Γκέμπελς] μίλησε γι’ αυτήν με πολύ έπαινο”. Οι πράκτορες των Ναζί όχι μόνο έστελναν χρήματα στη Μουσουλμανική Αδελφότητα, αλλά και συμμετείχαν σε συνέδρια της οργάνωσης αυτής, έκαναν κοινές “συναντήσεις για την Παλαιστίνη” μαζί της και έδιναν διαλέξεις στα μέλη της για το “εβραϊκό ζήτημα”. Μετά το 1945, αυτή η ναζιστική επιχείρηση απέδωσε καρπούς όταν η ίδια αυτή Μουσουλμανική Αδελφότητα, που είχε πλέον εξελιχθεί σε ένα μαζικό κίνημα με μεγάλη επιρροή, ώθησε τους Άραβες ηγέτες σε πόλεμο εναντίον του Ισραήλ.

1939-1945: ραδιοφωνική προπαγάνδα στην αραβική γλώσσα

Τρίτον, αναλύω την εξαετή αντισημιτική ραδιοφωνική προπαγάνδα στα αραβικά που εξέπεμπαν οι Ναζί από τη μικρή πόλη Zeesen, κοντά στο Βερολίνο, η οποία – σε αντίθεση με το γραπτό κείμενο – μπορούσε να φτάσει στις αραβικές μάζες. Τότε, η ακρόαση του ραδιοφώνου ήταν δημόσια υπόθεση: οι άνδρες το άκουγαν στο παζάρι, στις αγορές και στα καφενεία. Το περιεχόμενο των προγραμμάτων θα γινόταν το κυρίαρχο θέμα συζήτησης, πολλαπλασιάζοντας τον αντίκτυπό τους.

Αυτά ανέφερε η βρετανική μυστική υπηρεσία σχετικά με τον αντίκτυπο του Radio Zeesen:

Σε γενικές γραμμές μπορεί να ειπωθεί ότι οι μεσαίες, οι κατώτερες μεσαίες και οι κατώτερες τάξεις ακούνε τις αραβικές εκπομπές από το Βερολίνο με μεγάλη ευχαρίστηση. Τους αρέσουν τα πικάντικα, “ζουμερά” πράγματα που μεταδίδονται … Αυτό που ο μέσος Άραβας της Παλαιστίνης απορροφά, ωστόσο, είναι το αντιεβραϊκό υλικό. Αυτό θέλει να το ακούσει και να το πιστέψει- και τα κάνει και τα δύο. Σε αυτόν τον βαθμό η γερμανική προπαγάνδα είναι σίγουρα αποτελεσματική.

Το “αντιεβραϊκό υλικό” ήταν αποτελεσματικό επειδή οι Ναζί μπορούσαν να βασιστούν στα πρότυπα του πρώιμου ισλαμικού αντιεβραϊσμού και να εργαλειοποιήσουν την τοπική σύγκρουση με τους Σιωνιστές. Επιπλέον, το BBC και οι άλλοι συμμαχικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς υποχώρησαν στους Ναζί, καθώς δεν αμφισβήτησαν άμεσα την αντιεβραϊκή τους υποκίνηση. Κανείς τους δεν ήθελε να θεωρηθεί υπερασπιστής ή ακόμη και “συνεργός” των Εβραίων – επιβεβαιώνοντας έτσι πτυχές της ναζιστικής προπαγάνδας.

Το βιβλίο μου δείχνει ότι, εκ των υστέρων, αυτά τα έξι χρόνια καθημερινής ραδιοφωνικής προπαγάνδας σηματοδότησαν ένα σημείο καμπής που χώρισε την ιστορία της Μέσης Ανατολής σε ένα “πριν” και ένα “μετά”. Αυτά τα χρόνια χειροτέρεψαν την εικόνα που είχαν οι Εβραίοι στον αραβικό κόσμο. Προώθησαν μια αποκλειστικά αντιεβραϊκή ανάγνωση του Κορανίου. Εξαπλώθηκαν οι μύθοι της ευρωπαϊκής παγκόσμιας συνωμοσίας. Διαμόρφωσαν μια ρητορική γενοκτονίας απέναντι στον Σιωνισμό. Συνέπεια αυτής της προπαγάνδας ήταν ότι μέχρι το 1948 μεγάλα τμήματα του αραβικού κοινού θεωρούσαν το εβραϊκό κράτος θανάσιμη απειλή που έπρεπε να καταστραφεί βίαια.

1944: όπλα “για τις μάχες που θα ακολουθήσουν

Τέταρτον, περιγράφω ορισμένα μέτρα που έλαβαν οι Ναζί το 1944/45 για να προετοιμαστούν για τον επερχόμενο πόλεμο κατά του Ισραήλ. Με τη δική τους ήττα να διαφαίνεται, επιθυμούσαν να διατηρήσουν την αντισημιτική τους κληρονομιά, λαμβάνοντας μέτρα για να αποτρέψουν τη μελλοντική ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους. Έτσι, στα απομνημονεύματά του, ο Amin el-Husseini, ο πρώην μουφτής της Ιερουσαλήμ, αναφέρει ότι τον Οκτώβριο του 1944 η Βέρμαχτ διέθεσε αεροσκάφη για την αποθήκευση πυρομαχικών και όπλων στην Παλαιστίνη ως “προετοιμασία για τις ημέρες μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου” και “για την προετοιμασία τους για τις μάχες που θα ακολουθήσουν”. Στις 6 Οκτωβρίου 1944, πέντε ναζιστές αλεξιπτωτιστές πέταξαν πράγματι από την Αθήνα για να προσγειωθούν στην κοιλάδα του Ιορδάνη με αποστολή να κρύψουν κιβώτια με όπλα που είχαν προηγουμένως ρίξει από το αεροπλάνο. Δέκα ημέρες αργότερα συνελήφθησαν από τους Βρετανούς. Αν και μπορεί να ήταν μια μεμονωμένη και αναποτελεσματική ενέργεια, εντούτοις παρέχει μια άμεση σύνδεση μεταξύ του παγκόσμιου πολέμου των Ναζί και των “μαχών που θα ακολουθούσαν” στην Παλαιστίνη.

1947/1948: Αραβικός δισταγμός, ισλαμιστική κινητοποίηση

Πέμπτον, το βιβλίο μου δείχνει ότι η στάση των Αράβων απέναντι στον Σιωνισμό ήταν λιγότερο μονολιθική από ό,τι συχνά θεωρείται. Έτσι, ήδη από το 1937, υπήρχαν πολλοί Άραβες που υποστήριζαν τη λύση των δύο κρατών για την Παλαιστίνη. Ομολογουμένως, ο Αραβικός Σύνδεσμος αντιτάχθηκε ομόφωνα στη λύση των δύο κρατών για την Παλαιστίνη που υποστήριξαν τα Ηνωμένα Έθνη τον Νοέμβριο του 1947. Ακόμα κι έτσι όμως, το πώς θα αντιδρούσαν σε αυτή την απόφαση ήταν επίμαχο μέχρι την τελευταία στιγμή: αρκετές φορές ο Αραβικός Σύνδεσμος απέκλεισε το ενδεχόμενο επίθεσης τακτικών αραβικών δυνάμεων στο εβραϊκό κράτος. Η Αίγυπτος, για παράδειγμα, αμφισβήτησε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος ξεκίνησε στις 15 Μαΐου 1948, λίγες μόνο ημέρες πριν από την έναρξή του: “Δεν θα σκεφτούμε ποτέ ούτε καν να μπούμε σε επίσημο πόλεμο”, δήλωσε ο στρατηγός Μοχάμεντ Χαϊντάρ, υπουργός Άμυνας της Αιγύπτου, στις αρχές Μαΐου 1948. “Δεν είμαστε τρελοί”.

Γιατί έγινε παρ’ όλα αυτά ένας “επίσημος πόλεμος” κατά του Ισραήλ; Το βιβλίο μου παρέχει αποδείξεις ότι ήταν κυρίως η πίεση από τον “αραβικό δρόμο” και οι αντισημιτικές εκστρατείες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που οδήγησαν τους Άραβες ηγέτες να ξεπεράσουν όλες τις αμφιβολίες τους και να επιτεθούν στο Ισραήλ. Το 1948 η Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν το μεγαλύτερο αντισημιτικό κίνημα στον κόσμο, με ένα εκατομμύριο μέλη. Ήταν αποφασισμένη να συνεχίσει τον πόλεμο για να αποτρέψει ένα εβραϊκό κράτος που ξεκίνησε ο Χίτλερ και ο Μουφτής. Η εκστρατεία της μπορούσε να αξιοποιήσει τον παρατεταμένο απόηχο της αντισημιτικής ναζιστικής προπαγάνδας, στην οποία η αποτροπή της δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους και η εξόντωση των Εβραίων που ζούσαν στην Παλαιστίνη ήταν σταθερά θέματα.

Αυτός ο πόλεμος δεν ήταν αναπόφευκτος. Πραγματοποιήθηκε παρά τις πολλές αντίθετες εκτιμήσεις, επειδή η αντισημιτική αραβόφωνη προπαγάνδα των Ναζί είχε διαμορφώσει το μεταπολεμικό πολιτικό κλίμα. Σε αυτή την πυρετώδη ατμόσφαιρα, κανένας Άραβας ηγέτης δεν αισθάνθηκε ικανός να αντισταθεί με επιτυχία στην πολεμοκάπηλη δράση της Αδελφότητας. Υπάρχουν, επομένως, βάσιμοι λόγοι για να ερμηνεύσουμε τον αραβικό πόλεμο κατά του Ισραήλ ως ένα είδος μετασεισμού του προηγούμενου ναζιστικού πολέμου κατά των Εβραίων. Ο Αμίν ελ-Χουσεϊνί ενσάρκωσε τη συνέχεια των δύο γεγονότων. Ο θρησκευτικά πακεταρισμένος αντισημιτισμός του, ο οποίος είχε στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες Εβραίους το 1944, κατευθύνθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα κατά του Ισραήλ.

Γιατί αυτή η άγνοια;

Γιατί λοιπόν ο ρόλος της ναζιστικής προπαγάνδας και των ναζιστικών πολιτικών αγνοείται σε μεγάλο βαθμό στις συζητήσεις για τις ρίζες του αντισημιτισμού στη Μέση Ανατολή; Μια εύλογη υπόθεση είναι ότι αυτό το μοτίβο παράλειψης αντανακλά την επιθυμία να προστατευθεί μια πρόταση που γίνεται αποδεκτή ως δόγμα σε πολλούς ακαδημαϊκούς κύκλους: η ιδέα ότι το Ισραήλ, δηλαδή οι Εβραίοι, φέρουν την αποκλειστική ευθύνη όχι μόνο για τον πόλεμο του 1948, αλλά και για τον αντισημιτισμό στην περιοχή. Ισχυρισμοί όπως “Η εξάπλωση του αντισημιτισμού στον αραβοϊσλαμικό κόσμο είναι συνέπεια της σύγκρουσης στην Παλαιστίνη” είναι ευρύτατα διαδεδομένοι.

Από αυτό το παράδειγμα, πολλοί ειδικοί της Μέσης Ανατολής αντλούν ελαφρυντικά για τον αραβικό αντισημιτισμό. “Είναι το βασισμένο στη φαντασία μίσος για τους Εβραίους που ήταν και είναι ακόμη χαρακτηριστικό των Ευρωπαίων ρατσιστών … το αντίστοιχο του μίσους που νιώθουν οι Άραβες εξοργισμένοι από την κατοχή και/ή την καταστροφή αραβικών εδαφών;”, είναι το ρητορικό ερώτημα του Βρετανο-Λιβανέζου αντισιωνιστή Gilbert Achcar. ‘Ο αραβικός αντισημιτισμός, σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό, βασίζεται τουλάχιστον σε ένα πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή στην περιθωριοποίηση των Παλαιστινίων’, επιμένει ο Γερμανός ερευνητής του Ισλάμ Jochen Müller.

Αυτό το παράδειγμα, το οποίο διακρίνει μεταξύ ενός ναζιστικού ευρωπαϊκού αντισημιτισμού και ενός “τουλάχιστον” κατανοητού μίσους κατά των Εβραίων στη Μέση Ανατολή, αποκρύπτει τη ναζιστική επιρροή στην εικόνα που έχουν πολλοί μουσουλμάνοι στη Μέση Ανατολή για τους Εβραίους. Και έχει πολιτικές συνέπειες: η βασική παραδοχή ότι ο αντισημιτισμός στον αραβοϊσλαμικό κόσμο είναι απλώς μια απάντηση στο Ισραήλ και επομένως μπορεί να υποβαθμιστεί ως ένα είδος τοπικού εθίμου αποτελεί ένα από τα θεμέλια της γερμανικής και ευρωπαϊκής πολιτικής για τη Μέση Ανατολή και ίσως είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η τελευταία αρνείται να καταπολεμήσει αποφασιστικά το μίσος κατά των Εβραίων, για παράδειγμα, της Χεζμπολάχ και του ιρανικού καθεστώτος.

Είναι, ωστόσο, απαραίτητο να κατανοήσουμε πόσο έντονα η σύγχρονη ιστορία της Μέσης Ανατολής διαμορφώνεται από τα επακόλουθα του εθνικοσοσιαλισμού. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε σωστά και να αντιμετωπίσουμε επαρκώς τον αντισημιτισμό στην περιοχή αυτή και τον απόηχό του μεταξύ των μουσουλμάνων στην Ευρώπη και να αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά και αποτελεσματικά την πολιτική πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής.