Το ολοκαύτωμα των Ρομά και των Εβραίων της Ρουμανίας (1941). Ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Σπάνια φωτογραφία του Ρουμάνου Πατριάρχη Νικόδημου (1939-1948), που δίνει την ευλογία του στον στυγνό εγκληματία φασίστα πρωθυπουργό στρατηγό Ίον Αντονέσκου παρουσία του βασιλιά Μιχαήλ Ι και του Horia Sima , αναπληρωτή προέδρου της παρακρατικής φασιστικής συμμορίας «Σιδηρά Φρουρά» (8.2.1941).

του Λ.

Μέχρι το 2005 το ολοκαύτωμα σε βάρος των Ρομά και των Εβραίων που συνέβη στη Ρουμανία ήταν επισήμως άγνωστο για τη χώρα αυτή. Τη χρονιά αυτή μπήκε στα σχολικά βιβλία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όχι όμως και στα πανεπιστήμια ως χωριστό μάθημα που θα προσέφερε βαθιά γνώση του θέματος. Η Ρουμανία δεν μπορεί να απαλλαγεί γενναία και έντιμα, και να εξιλεωθεί αυτοκριτικά, από τα βδελυρά ιστορικά φαντάσματά της. Το 2004, ο πρόεδρος Ιλιέσκου παραδέχτηκε την συμμετοχή της πατρίδας του στο Ολοκαύτωμα, τερματίζοντας την μέχρι τότε άρνηση παραδοχής του. Toν Ιούλιο του 2015 ο Ρουμάνος Πρόεδρος Κλάους Γιοχάνις (προερχόμενος από τη γερμανική μειονότητα) υπέγραψε τον Νόμο που προβλέπει ποινή φυλάκισης τριών ετών για την άρνηση του Ολοκαυτώματος που συνέβη στη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ απαγορεύει την εγκωμιαστική προβολή του φασιστικού εθνικιστικού Κινήματος των ‘Λεγεωνάριων του Αρχάγγελου Μιχαήλ’ (από το 1938 ‘Σιδηρά Φρουρά’), που συμμετείχε στην κυβέρνηση της Ρουμανίας το 1940 και που είναι το κυρίως υπεύθυνο μαζί με την πάντα πρόθυμη σε αυτά Εκκλησία για την έξαρση του αντισημιτισμού, του ρατσισμού και του φασισμού στη χώρα αυτή τα κρίσιμα χρόνια που προηγήθηκαν του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και μετά.

Περίπου 280.000 Εβραίοι και Ρομά εκτελέστηκαν στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το φασιστικό καθεστώς του Ιον Αντονέσκου. Υπολογίζεται ότι 420.000 από τα 750.000 μέλη της εβραϊκής κοινότητας της Ρουμανίας χάθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενώ περίπου 100.000 Εβραίοι απελάθηκαν στο Άουσβιτς από την Τρανσυλβανία, που τότε ήταν τμήμα της Ουγγαρίας, συμμάχου της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Αντονέσκου, μετέφερε και τους Ρομά στην παγωμένη Υπερδνειστερία. Εκεί, τουλάχιστον 11.000 Ρομά πέθαναν από τον τύφο και την πείνα. Οι αριθμοί αυτοί είναι οι επιεικέστεροι, πολλοί τους υπολογίζουν μεγαλύτερους.

Η Ρουμανία έχει βαθιές ρίζες στην παθολογία του αντισημιτισμού (Brustein, William and Amy Ronnkvist. “The roots of anti-Semitism: Romania before the Holocaust.” Journal of Genocide Research, Vol. 4, Issue 2-2002), Για να μην πάμε πολύ πιο πίσω, ας πιάσουμε το κακό από το 1927 οπότε ιδρύθηκε το φασιστικό κόμμα-κίνημα της «Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ» από τον Κορνήλιο Ζέλεα Κοντρεάνου (πρώην ιδρυτή και της εθνικιστικής οργάνωσης «Λίγκα Εθνικής και Χριστιανικής Άμυνας»), του οποίου τα μέλη, ένα είδος Σταυροφόρων της Ορθοδοξίας κάτω από τις φτερούγες του Αρχάγγελου, αποκαλούνταν Λεγεωνάριοι, η μετέπειτα, όπως είπαμε, «Σιδηρά Φρουρά» (στη φωτ. το έμβλημα της οργάνωσης). Το κίνημα της νεολαίας της οργανώθηκε σε ένα μέρος του από το Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου Αρκετοί από τους συμμορίτες αυτούς μετείχαν στον ισπανικό εμφύλιο στο στρατόπεδο του Φράνκο. Το κόμμα αυτό είχε τη μοναδική ιδιαιτερότητα ανάμεσα στα φασιστικά κινήματα της Ευρώπης να δηλώνει χριστιανικό και να συνδέεται με την Εκκλησία, όπως συμβαίνει σήμερα και στην Ελλάδα με την ναζιστική-εωσφορική Χ.Α, της οποίας δεκάδες ιερείς-κρατικοί υπάλληλοι έχουν ευλογήσει τα εγκληματικά ορμητήρια χωρίς να έχουν απολυθεί από το Δημόσιο ή καθαιρεθεί από την κρατική Εκκλησία. Η «Φρουρά» ξεφεύγει από τα ανεκτά όρια του εξτρεμισμού της, δολοφονεί πολιτικούς, ο αρχηγός της φυλακίζεται. Το Νοέμβρη του 1938, επί πρωθυπουργίας του πατριάρχη Μύρωνα, ο Κοντρεάνου μεταφέρθηκε από την φυλακή σε ένα δάσος όπου στραγγαλίστηκε, ενώ η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως σκοτώθηκε καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει. Το Σεπτέμβρη του 1939 η οργάνωση δολοφονεί και τον εχθρικό προς τη ναζιστική Γερμανία πρωθυπουργό Καλινέσκου, που είχε διαδεχθεί τον πατριάρχη-πρωθυπουργό Μύρωνα, όργανο της βασιλικής δικτατορίας του 1938. To Σεπτέμβρη του 1940 η Σιδηρά Φρουρά καταλαμβάνει πραξικοπηματικά την εξουσία, ο βασιλιάς διορίζει πρωθυπουργό τον φασίστα στρατηγό Αντονέσκου που συνάπτει συμμαχία με τον Χίτλερ. Αξίζει να αναφερθεί εδώ πως η Σιδηρά Φρουρά θέτει ζήτημα βλάχικης μειονότητας στην κυβέρνηση Μεταξά. H Φρουρά επιδόθηκε σε ατελείωτη σειρά πολιτικών δολοφονιών και σε πογκρόμ και διώξεις Εβραίων. H περίφημη συναγωγή της “Neolog” τάσης (δηλαδή μιας ουγγρικής προέλευσης ήπιας μεταρρύθμισης σε αντίθεση με την ιουδαϊκή «ορθοδοξία», που προώθησε την εκκοσμίκευση μεταξύ των Εβραίων) στο Βουκουρέστι, η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, βανδαλίστηκε. Το Γενάρη του 1941 ο Αντωνέσκου έδιωξε τους Λεγεωνάριους και αυτοί έκαναν αντί-πραξικόπημα που απέτυχε και οι αρχηγοί της διέφυγαν στη Γερμανία. Τον Αύγουστο του 1944 ο Βασιλιάς Μιχαήλ ανέτρεψε τον Αντωνέσκου και η Ρουμανία προσχώρησε στο συμμαχικό στρατόπεδο.

Στο μεταξύ όμως η κυβέρνηση Αντωνέσκου είχε διαπράξει, με και χωρίς τους Λεγεωνάριους, φρικιαστικά εγκλήματα τα οποία δεν υπαγορεύτηκαν από τους Γερμανούς ναζιστές συμμάχους της, ήταν πρώτιστα εκδήλωση δικού της αντισημιτισμού και καθαρά ρατσιστικού μίσους κατά των Εβραίων και των Ρομά. Άλλωστε όλα έγιναν κάτω από το σύνθημα της «Ρουμανοποίησης» και οφείλονταν σε γνήσιο ρουμανικό εθνικισμό, που ευλογήθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία δεν πρόβαλε αντιρρήσεις. Αρχικά ψηφίστηκαν δεκάδες νόμοι και εκδόθηκαν πολλά κυβερνητικά διατάγματα υπέρ των φυλετικών διακρίσεων κι έτσι απαλλοτριώθηκαν αστικές εβραϊκές περιουσίες, θεσπίστηκαν αποκλεισμοί Εβραίων από διάφορα επαγγέλματα, υποχρεώθηκαν να προσφέρουν κοινωνική εργασία υπέρ του Κράτους, αντί της στρατιωτικής θητείας από την οποία είχαν αποκλειστεί, απαγορεύτηκαν οι μικτοί γάμοι και ξεκίνησαν εκτοπίσεις σε στρατόπεδα. Το πογκρόμ που ξέσπασε στο Ιάσιο τον Ιούνιο του 1941 λίγο μετά την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση των Γερμανών, κόστισε πάνω από 13.000 δολοφονίες, ενώ στον απόηχό του πογκρόμ, χιλιάδες επιζώντες φορτώθηκαν στα λεγόμενα «τρένα του θανάτου», που ήταν υπερπλήρη και σφραγισμένα μέσα στην ακραία ζέστη του καλοκαιριού και τα οποία στάθμευαν περιοδικά απλώς για να ξεφορτώσουν νεκρούς από ασφυξία (φωτ. 4). Η γερμανική βοήθεια που παρασχέθηκε στα εγκλήματα αυτά, χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως πρόσχημα συγκάλυψης των καθαρά ρουμανικών ευθυνών. Ο Αντωνέσκου είχε δει την υπόθεση της εξόντωσης των Εβραίων ως το ίδιο σημαντική με τον πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ.

Αξίζει να ανοίξουμε μια παρένθεση για να αναλύσουμε τις βαθύτερες ιστορικές ευθύνες της αυτοκέφαλης Ρουμανικής Εκκλησίας, που δρούσε σαν το δεξί χέρι του κράτους και που το 1925 ανυψώθηκε σε πατριαρχείο, στα ζητήματα του αντισημιτισμού και του φυλετικού και θρησκευτικού μίσους. O Mihail Kogalniceanu, πρωθυπουργός της τότε Ρουμανίας το 1863, επέλεξε ως στοιχείο της πολιτικής του και τον Αντισημιτισμό για να ικανοποιήσει oικονομικές βλέψεις της αστικής τάξης και την ανάγκη του όχλου γα μίσος. Κι όμως λογίζεται ως φιλελεύθερος και ήταν αυτός που όταν (1844) βγήκε νόμος στη Μολδαβία να απελευθερωθούν λίγοι από τους δουλοπάροικους της Εκκλησίας, αρθρογραφούσε μιλώντας για νίκη των ανθρωπιστικών και δημοκρατικών αρχών. Η βυζαντινή μισαλλοδοξία της Εκκλησίας ήταν τόσο μεγάλη που καθοδηγούμενη από τον πατριάρχη Μύρωνα καταδίωξε στυγνά από το 1935 ακόμη και τους Ορθόδοξους «παλαιοημερολογίτες» του μητροπολίτη Γλυκέριου, πολύ χειρότερα από ότι τους κυνήγησε ακόμη και η ελλαδική κρατική Εκκλησία την ίδια περίοδο. Μοναχοί κακοποιήθηκαν μέχρι θανάτου, οι πιστοί υπέφεραν διωγμούς, κάποιοι πετάχτηκαν και πέθαναν μέσα σε πηγάδια, οι ναοί και οι Μονές τους έκλεισαν και λεηλατήθηκαν, ο ίδιος ο Γλυκέριος καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά τελικά δεν εκτελέστηκε. Το 1937 ο Άγγλος Αρχιεπίσκοπος Oυϊλιαμ Temple της Υόρκης έστειλε γράμμα διαμαρτυρίας στον Μύρωνα, επισημαίνοντας και τους διωγμούς των Βαπτιστών. Ο Μύρωνας αρχικά ακολούθησε πολιτική ανοχής απέναντι στους Εβραίους, αλλά υιοθέτησε παράλληλα και τη Σιδηρά φρουρά», οι σημαίες της οποίας ευλογούνταν συστηματικά από ιερείς του μέσα στους ναούς κι όταν το 1937 αντιλήφθηκε ότι έχανε τον έλεγχο και θέλησε να αποστασιοποιηθεί από το παρακράτος που κέρδιζε έδαφος μεταξύ των κληρικών αμφισβητώντας την εξουσία του, εκδήλωσε ιδιαίτερο αντισημιτισμό και ξενοφοβία, ώστε να τους υποσκελίσει στον τομέα αυτό. Στις 18 Αυγούστου του 1937, εξέδωσε εγκύκλιο με την οποία καλούσε το ρουμανικό έθνος να καταδικάσει τα εβραϊκά παράσιτα που έσπερναν επιδημική διαφθορά και καλούσε τους Ρουμάνους στο πατριωτικό καθήκον της προστασίας τους ενάντια στους Ιουδαίους. Στα 1938, ως πρωθυπουργός επιδοκίμασε επίσημα τη ναζιστική πολιτική των πογκρόμς σε συνάντησή του με τον Γερμανό πρέσβυ Wilhelm Fabricius, (Sabrina P. Ramet, «Protestantism and politics in eastern Europe and Russia: the communist and postcommunist eras», Duke University Press, 1992. Επίσης στο: William O. Oldson «Alibi for prejudice: Eastern Orthodoxy, the Holocaust, and Romanian nationalism», East European Quarterly, XXXVI, No. 3, September 2002). Αυτά για όποιον αποπειραθεί να

Φωτογραφία από τη συλλογή του Μουσείου Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ. Έξι Ούγγροι μέλη της ρουμανικής Βουλής γονατίζουν (1991) ζητώντας συγνώμη από το Ραββίνο του Κλούι μπροστά στην πόρτα της συναγωγής.

αποκρύψει τις τεράστιες ευθύνες της Ρουμανικής Εκκλησίας στο απίστευτο έγκλημα που συντελέστηκε και της παραδοσιακά από την εποχή του Βυζαντίου αντισημιτικής συνολκής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τις όποιες επί μέρους τιμητικές ατομικές εξαιρέσεις των νεότερων χρόνων, όπως εκδηλώθηκαν την εποχή των ναζιστικών διωγμών και στην Ελλάδα. Η Ρουμανική Εκκλησία υπήρξε πάντοτε μια αφανής «εθνική» κρατική υπηρεσία. Ακόμη και το καθεστώς Τσαουσέσκου την εξυπηρέτησε, για τους δικούς του λόγους, υποχρεώνοντας πολλούς ιερείς και πιστούς της Γραικοκαθολικής (Ουνίτικης) Εκκλησίας, να υπαχθούν στην Ορθόδοξη.

Το 1941 ο Αντονέσκου δικαιολόγησε με επιστολή του στον δικηγόρο Wilhelm Filderman που ήταν επικεφαλής της Εβραιορουμανικής κοινότητας το διωγμό των Εβραίων της Βεσσαραβίας με την πρόφαση πως συνεργάζονταν με τους Σοβιετικούς. Στις 11 του Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς του ξανάγραψε πως δεν γινόταν να επιτρέψει να καταστραφεί το ρουμανικό έθνος από τους Εβραίους στο όνομα των κακώς εννοούμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη δίκη του (Μάης 1946) επικαλέστηκε το γεγονός πως πολλοί Εβραίοι των περιοχών της Βλαχίας, της Μολδαβίας και της Ν.Τρανσυλβανίας επέζησαν χάρις την απόφασή του να καθυστερήσει την μεταφορά τους το φθινόπωρο του ‘42 στην Πολωνία. Βεβαίως η ποινή του ήταν θάνατος στο απόσπασμα (το Noέμβρη, βλ.βίντεο)

H Yπερδνειστερία, δηλαδή η ανατολική όχθη του Δνείστερου στη Μολδαβία, έγινε περιβόητη για τα κολαστήρια στρατόπεδα εξόντωσης Peciora, Akhmechetka, Bogdanovka, Domanovka and Obodovka. Τάγματα δολοφόνων επανδρωμένα από τη ρουμανική μιλίτσια Jandarmeria Română και από Ουκρανούς παρακρατικούς με την ανοχή των τοπικών αρχών έκαναν τη χώρα θέατρο χιλιάδων εκτελέσων, ειδικά μετά το φόβο για τη διάδοση του τύφου. Στις 16.12.1941 ο Αντονέσκου δήλωνε στη Βουλή πως δεν τον νοιάζει αν 1000 Γιντς (υποτιμητικά οι Ιουδαίοι) πεθάνουν ή αν πεθάνουν και όλοι. Μόνο μεταξύ 21-24 and 28–31 (η σφαγή διακόπηκε από τους ευσεβείς δολοφόνους λόγω των Χριστουγέννων) οι Ρουμάνοι και Ουκρανοί Ορθόδοξοι δολοφόνησαν 70.000 Εβραίους στο στρατόπεδο της Μπογκτάνοβτσα για να ανακοπεί η διάδοση της επιδημίας στον τοπικό χριστιανικό πληθυσμό. Στην κατεχόμενη Οδησσό οι Ρουμάνοι δολοφόνησαν πάνω από 36.000 Εβραίους κατά τις μετριοπαθέστερες εκτιμήσεις.

Το καλοκαίρι του 1942 ο Αντονέσκου εξαπέλυσε ένα Porajmos , δηλαδή μια γενοκτονία των Ρομά διατάζοντας την εξορία στην Υπερδνειστερία όλων όσων ζούσαν στο τμήμα της σημερινής Ρουμανίας, την πρώην Μολδοβλαχία, που ονομάζεται «Παλαιό Βασίλειο» (Vechiul Regat) και την εγκατάστασή τους σε στρατόπεδο κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Μαζί τους εκτόπισε πάνω από 2.000 αντιρρησίες συνείδησης Ειρηνιστές κα οπαδούς του ελεύθερου Έρωτα, της Εκκλησίας των λεγόμενων «Ιννοκεντιανών» της Βεσσαραβίας, οπαδών του μοναχού Ιννοκέντιου (Ιωάννη Levizor) που είχαν αποσχιστεί από τις Ορθόδοξες Εκκλησίας Ρωσίας, Ουκρανίας, Μολδαβίας και Ρουμανίας στις αρχές του 20ου αιώνα, οι οποίοι επιβιώνουν συρρικνωμένοι αριθμητικά καταδιωγμένοι και από τους «Κομμουνιστές», μέχρι σήμερα.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ζήτησε να επωφεληθεί και να ασκήσει Ιεραποστολή στην Υπερδνειστερία στους Βαπτιστές και στους Ιννοκεντιανούς καθώς και σε Χριστιανούς Μάρτυρες του Ιεχωβά. Στη δίκη του ο δικτάτορας τη δικαιολόγησε λέγοντας πως πολλοί από αυτές τις τρεις ομάδες ήταν μέλη της τα οποία αποσχίστηκαν για να δηλώσουν αντιρρησίες συνείδησης και να γλυτώσουν τη στράτευση. Τώρα τι είδους ιεραποστολή συνιστούσε ο εκβιασμός της εκτέλεσης, είναι γνωστό και από τις ιεραποστολές των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και των Σλάβων τσάρων (Paul A. Shapiro, “Faith, Murder, Resurrection. The Iron Guard and the Romanian Orthodox Church”, in Kevin P. Spicer, Antisemitism, Christian Ambivalence, and the Holocaust, Indiana University Press, Bloomington, 2007).

Σύμφωνα με τους Ιστορικούς Antony Polonsky και Joanna B. Michlic κανένα από τα σφαγεία δεν διεκπεραιώθηκε από Γερμανούς Ναζί. Ασφαλώς τα ενεθάρρυναν, μερικά μπορεί να τα συντόνισαν, αλλά τη βρωμοδουλειά την έκαναν Ρουμάνοι. Σε ότι αφορά τους Ρομά οι εκτοπίσεις περιλαμβάνουν 25.000 άτομα. Σύμφωναμε τους ιστορικούς Dennis Deletant και τον Ρουμάνο Αδριανό Cioroianu, τα στοιχεία για τις ευθύνες του Αντονέσκου στη δίκη του 1946 ήταν τόσο επαρκή που θα τον καταδίκαζαν σε θάνατο και σε ένα δυτικό συμμαχικό δικαστήριο. Το ότι ποσοστιαία οι απώλειες των Εβραίων ήταν χαμηλότερες από τα γερμανικά σφαγεία ακούγεται παράδοξο αλλά όχι ανερμήνευτο. Ο Αντονέσκου ήταν ένας τοπικός τύραννος, το ρουμανικό επιτελείο των ανθρωποεξοντώσεων ήταν ερασιτεχνικό και βαλκάνιο, οι Ναζί της Γερμανίας ήταν καθαροί επαγγελματίες του εγκλήματος («The Holocaust in Romania: Uncovering a Dark Chapter». By: Iulia Padeanu Advised by: Professor Donald Dietrich).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί άνετα να κατηγορηθεί το λιγότερο για βλάσφημο αντισημιτισμό, για ευλογία των Λεγεωναρίων δολοφόνων προδρόμων του Αντωνέσκου, για σιωπή στην Υπερδνειστερία, για ταυτόχρονη και για παράλληλη «ιεραποστολική» δράση εκεί κάτω από την προστασία του καθεστώτος, για αγιοποίηση ή ανοχή της «λαϊκής» αγιοποίησης ιερέων της όπως του ιερέα Ilie (Ηλία) Lăcătușul, φίλου της «Λεγεώνας του «Αρχάγγελου Μιχαήλ» και «ιεραπόστολου» στη Βεσσαραβία και στην Υπερδνειστερία (1942-1943), (Irina Stahl-Institute of Sociology Romanian Academy, «The Romanian Saints: Between Popular Devotion and Politics”, βραβευμένο το 2014 από την American Folklore Society). Η ύποπτη και αποκρουστική μούμια του αμφιλεγόμενου παπά συντηρείται και διατίθεται σε προσκύνηση με τιμές αγίου, χωρίς να ντρέπεται κανείς. Ακόμη και ανώτεροι κληρικοί της όπως ο Bησσαρίων Puiu, μητροπολίτης της Υπερδνειστερίας, που φιλοδοξούσε να στήσει επισκοπή στη ναζιστική Γερμανία («Antisemitism, Christian Ambivalence, and the Holocaust», Kevin P. Spicer Indiana University Press-2007) ή ο Bαλεριανός Τrifa (1914-1987-φωτ), συνεργάστηκαν με τη Σιδηρά φρουρά. Μετά την απελευθέρωση της χώρας το έσκασαν στο εξωτερικό. Ο δεύτερος κατέφυγε το 1950 στις ΗΠΑ, επωφελούμενος από το κλίμα του ψυχρού πολέμου, φτάνοντας να αναδειχθεί σε ορθόδοξο αρχιεπίσκοπο του Ντιτρόιτ (1957-1984). Η αποκάλυψη όμως ύστερα από δίωξη του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης της συνεργασίας του με τη ‘Σιδηρά Φρουρά’, τον ανάγκασε να αυτοεξοριστεί και να πεθάνει στην Πορτογαλία. Υπάρχει μια «απειλή» του αντισημίτη, αντικομμουνιστή και βασιλόφρονα πατριάρχη Νικόδημου να παραιτηθεί (23.11.1942) διαμαρτυρόμενος για την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού, αλλά αυτό μάλλον πρέπει να το αποδώσουμε στις πιέσεις που δεχόταν από σειρά γεγονότων όπως αυτό της συγκινητικής δήλωσης 120 οικογενειών χωρικών του Kubmarus της Τιμισοάρα, που ανήκαν στην εβραιο-χριστιανική σέχτα των Σαββαταριανών, πως δεν μπορούν να μείνουν σιωπηλοί στο έγκλημα και προτιμούν να μοιραστούν την τύχη των Εβραίων. Η μακρά σειρά των προκαθημένων της πατριαρχών που άσκησαν οι ίδιοι κοσμικοί εξουσία ή ευλόγησαν απολυταρχικά μοναρχικά και καθαρά φασιστικά καθεστώτα και τελικά και το φρικαλέο σταλινικό σύστημα Τσαουσέσκου (Μύρων, Νικόδημος, Ιουστινιανός, Ιουστίνος, Θεόκτιστος), αποδεικνύει πως η σύμπλευση της Εκκλησίας με τις καταπιεστικές κοσμικές εξουσιαστικές καταστάσεις, σύμφωνες και με τη βυζαντινή και την οθωμανική της παράδοση, της έχει γίνει δεύτερη φύση (Cristian Romocea “Religious Nationalism and State Identification in Post-Communist Romania”-2013). Ενδεικτικά μπορούμε να επισημάνουμε πως ένας από τους πνευματικούς πατέρες και καθοδηγητές του αντισημιτισμού και του φασισμού ήταν ο «φιλόσοφος» Nichifor Crainic (ψευδώνυμο του Ion Dobre), καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Βουκουρεστίου (1889-1972). Στις 4 Μάρτη του 1923 ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία που ευλόγησε τις 42 σημαίες των Λεγεωναρίων του Κοντρεάνου στη Μητρόπολη του Ιασίου και πολλοί νεαροί ιερείς ακολουθούσαν τις αντισημιτικές διαδηλώσεις των φοιτητών των χριστιανικών Σχολών. Ο ίδιος ο πατριάρχης Νικόδημος πρόσθεσε τον Μπολσεβικισμό στα ιουδαϊκά αμαρτήματα του Σατανισμού και ο Μολδαβός μητροπολίτης Ειρηναίος ονόμασε τους Χίτλερ, Αντονέσκου και τον Φινλανδό Μάνερχαιμ, σαν «Αρχάγγελους του Θεού που με το σημείο του Σταυρού οδηγούν τις στρατιές τους κατά του κόκκινου σαν τη φωτιά Δράκου και της Συναγωγής του Σατανά» («The Origins and Onset of the Romanian Holocaust Henry Eaton», Wayne State University Press -2013).

Ακόμη και σήμερα σε καθεστώς «Δημοκρατίας», η φωνή αυτής της Εκκλησίας ακούγεται δυνατά και προκλητικά στους τομείς του εθνικισμού, στις επιθέσεις κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στον απόηχο των σκανδάλων (ο ίδιος ο πατριάρχης Θεόκτιστος κατηγορήθηκε από τον ρουμανικό Τύπο ως πράκτορας της Σεκουριτάτε, ως ομοφυλόφιλος, και ως μέλος νεοναζιστικής ομάδας που κατέστρεψε συναγωγή του Βουκουρεστίου). Ο Μεσαίωνάς της εκδηλώθηκε πρόσφατα και με την αποκρυφιστική αγυρτία των Εξορκισμών της, όπως αυτών του δολοφόνου και βασανιστή εξορκιστή ιερέα της Δανιήλ Corogeanu (2005), της σατανικής ηγουμένης και των τριών καλογραιών βοηθών του («Romania: Prison for Priest and Nuns in Exorcism Death». N.York Times. Febr.20, 2007). Είναι ταυτισμένη με τη χειρότερη εκδοχή του «καισαρισμού» και οι ευθύνες της για το ρουμανικό Ολοκαύτωμα προφανείς.

Βίντεο: Η εκτέλεση του δικτάτορα

https://www.youtube.com/watch?v=Ak6jwsLS9Sk