Θέσεις του Shades εν κινήσει: Για τον ολοκληρωτισμό και τον ιστορικό αναθεωρητισμό

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τη δυσκολία άρθρωσης ριζοσπαστικής κριτικής και δράσης και φυσικά την υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των άλλων ανατολικών χωρών της Ευρώπης και της Ασίας αδιαμφισβήτητα σηματοδότησαν μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα. Η καπιταλιστική κυριαρχία πανηγύρισε το τέλος της ιστορίας μαζί με την «οριστική» της νίκη και την επικράτηση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Το κομμουνιστικό κίνημα όλων των ιστορικών του τάσεων, όπου δεν εξαφανίστηκε, έχασε την επιρροή του. Τα γραφειοκρατικά μορφώματα των Κ.Κ είτε αναθεώρησαν τις βασικές τους αρχές και άρχισαν να συμμετέχουν σε αστικές κυβερνήσεις, είτε εξαφανίστηκαν. Η πορεία αυτής της παρακμής είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν και δεν ήταν άσχετη με τις εξελίξεις μέσα στην ίδια την ΕΣΣΔ. Στις μέρες μας, όπου η ΕΣΣΔ αποτελεί παρελθόν και το κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε τεράστια υποχώρηση, ο ιστορικός αναθεωρητισμός, η ιστορική λήθη, γίνεται ένα φοβερό όπλο στα χέρια της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Ο εθνικοσοσιαλισμός εξισώνεται με το ιστορικό εγχείρημα του προλεταριακού κινήματος. Δηλαδή, ένα σύστημα που για την «απελευθέρωση» της «άριας φυλής» απαιτούσε την εξολόθρευση και του τελευταίου Εβραίου επί της γης, εξισώνεται με ένα εγχείρημα που δεν έκανε σημαία του το θάνατο. Η εξίσωση αυτή συσκοτίζει την φύση της ιστορικής μοναδικότητας του ίδιου του Ολοκαυτώματος, σχετικοποιώντας το απόλυτα. Το Ολοκαύτωμα υποβιβάζεται έτσι σε ένα ακόμα μαζικό έγκλημα, ένα μέσα από τα πολλά “εγκλήματα πολέμου” της νεωτερικότητας, σε σημείο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την έννοια “Ολοκαύτωμα” σχεδόν για τα πάντα. Κάτω από την εννοιολογική ομπρέλα του “ολοκληρωτισμού” υπάγονται ο εθνικοσοσιαλισμός και η ΕΣΣΔ ως το αντίπαλο δέος της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, συνεισφέροντας στη δικαίωσή της. Με έναν αντιδιαλεκτικό τρόπο, σαν ένας «καλός μύλος που όλα τα αλέθει», το ιδεολόγημα του «ολοκληρωτισμού» αποτελεί το κύριο οπλοστάσιο φαινομενικά διαφορετικών πολιτικών τάσεων, από φασίστες μέχρι ρεύματα πολιτικών των ταυτοτήτων και από αντιεξουσιαστές μέχρι ριζοσπάστες φιλελεύθερους και δημοκράτες, που όμως το κοινό νήμα όλων είναι ο αντικομμουνισμός. Η ρητορική περί «ολοκληρωτισμού», υπαγορεύοντας τον εκτυφλωτικό δυϊσμό μεταξύ «καλού» (φιλελεύθερου/δημοκρατικού) και «κακού» (ολοκληρωτικού) καταφέρνει μ’ έναν χυδαίο ελιγμό ν’ αποφύγει τη συζήτηση αναφορικά με τους στρατηγικούς στόχους, τα μέσα που βάσει των αντικειμενικών συνθηκών διατίθενται για την επίτευξή τους και γενικά οτιδήποτε αφορά την πραγματική και πρακτική οργάνωση με σκοπό την ρήξη με το καπιταλιστικό υπάρχον. Αυτή η ψευδο-έννοια του «ολοκληρωτισμού» είναι ένα εργαλείο φτιαγμένο για την προστασία των ιερών και των οσίων της Δημοκρατίας της Αγοράς, την ευχρηστία του οποίου επιτρέπουν η ίδια η εγγενής του αυτό-αναφορικότητα και η απουσία σημαίνοντος: το υπαρκτό παρουσιάζεται ως μία αξεπέραστη φυσική αναγκαιότητα ενώ την ίδια στιγμή ό,τι παρεκκλίνει από τον Ιδανικά-Φτιαγμένο ή Επιθυμητό-Κόσμο είναι «Ολοκληρωτισμός». Είναι μία έννοια που ιστορικά γεννήθηκε σε μία περίοδο όπου η Ε.Ε. αλλά και γενικότερα ο δυτικός κόσμος, επιχειρούσε τόσο να ξεφορτωθεί από την ιστορία και τον πολιτισμό του το στίγμα του ναζισμού και του φασισμού όσο και να αντιμετωπίσει με μια κίνηση το φαινομενικά αντίπαλο δέος της ΕΣΣΔ και το εμμενές φάντασμα του κομμουνισμού. Καθώς συγκαλύπτει ή εξορίζει τις εσωτερικές αντιφάσεις της δυτικής καπιταλιστικής κοινωνίας, ο ολοκληρωτισμός ως καθαρή ιδεολογία αποτελεί ένα εννοιολογικό όπλο στα χέρια της κυριαρχίας.